Gehannes in de telefooncel !!

We blijven met deze blog (op speciaal verzoek van één van de trouwe lezers) nog even bij het verleden. Er was zoals iedereen weet, een tijd dat bellen niet betekende dat je simpelweg je smartphone uit je zak haalde en op een scherm tikte. Nee, jaren geleden stond communicatie met de buitenwereld gelijk aan een avontuurlijke zoektocht naar een telefooncel. Voor wie het zich niet meer herinnert: dat waren die glazen of metalen hokjes met een echte hoorn, een draaischijf of toetsen, en een karakteristieke geur van metaal en… nou ja, alle andere luchtjes die je in de wereld daarbuiten kan voorstellen.

Even een sprekend voorbeeld vanuit die "goeie oude tijd" : stel je loopt door de stromende regen, je bent inmiddels doorwaternat tot aan je kruis en wilt zo snel mogelijk naar de warmte van je huis. Maar plots: daar staat hij dan: de telefooncel, het is op dat moment je enige redding. Binnenin kan je gelukkig schuilen tegen de alsmaar neerkletterende regen. En als je binnen ben dan aanschouw je een wonder der techniek van die tijd: een grijze telefoon met een hoorn zo zwaar dat je er biceps van krijgt waar menig gewichtheffer jaloers op zou zijn. Maar voordat je iemand thuis kan  bellen om je te komen ophalen, dan moest je eerst een behoorlijke strijd leveren.

Allereerst: de deur. Een deur zo zwaar als de kluis van de Nederlandse bank. Dus je moest er met je volle gewicht tegenaan beuken. Eenmaal binnen in die telefooncel werd je begroet door de geur van nat karton, een vaag aroma van tabak en de mysterieuze aanwezigheid van wat verdwaalde frietjes.

Dan kwam de volgende grote uitdaging: het telefoonsysteem. Je pakte een muntje van een kwartje tevoorschijn, deed een schietgebedje en duwde het in de gleuf. "Boing", succes, het kwartje was zonder hapering in het apparaat gevallen. Maar vaak genoeg kwam er een onheilspellend "kling-kling" en rolde je kwartje meteen terug naar buiten, alsof de telefoon zei: "De ballen, probeer het maar opnieuw, schat."

En had je dan eindelijk verbinding, dan moest je jezelf verstaanbaar maken over een krakende lijn vol statische ruis en een echo die je deed twijfelen of je met je moeder of met een spook praatte. En dan de privacy ! Terwijl jij je hart uitstortte over dat baggerweer, en zo snel als mogelijk naar huis wilde, drukte de volgende beller z’n gezicht tegen de beslagen ramen en gebaarde wild naar z’n horloge aan zijn pols. Of je maar een beetje haast wilde maken met dat getelefoneer van je, pff, tja, zo ging dat in die jaren.

En wat dacht je van het gedoe met de telefoonboeken ? Die loodzware ondingen die aan een ketting vastzaten, en als ze al niet gesloopt waren, vol gekrabbeld waren door mensen die hun eigen naam in het telefoonboek hadden omcirkeld, vermoedelijk om te bewijzen dat ze bestonden.

En dan die spanning.  Zou je genoeg kleingeld hebben om het gesprek af te maken ? Soms hoorde je het vervelende piepje dat aankondigde dat je gesprek elk moment kon worden afgebroken. Je zocht dan haastig door je zakken voor die laatste gulden of kwartje. Een telefoongesprek werd zo ineens een strategisch spel, waarin elke seconde telde.

Maar een telefooncel was niet alleen functioneel; het was ook een soort tijdcapsule. Graffiti, liefdesverklaringen en mysterieuze berichten sierden vaak de binnenkant van de deur of ramen. “Voor een goed gesprek, bel Jenny” of “Henk was hier - 1976” . Het bracht een glimlach op je gezicht en het maakte je nieuwsgierig naar de verhalen van vreemden die hier achter schuil gingen.

Tegenwoordig lijkt het onvoorstelbaar dat we met zulke dingen ons dagelijks leven regelden. Maar misschien is dat juist wat het zo grappig maakt. Die telefooncellen waren niet alleen communicatiemiddelen; ze waren de theaters van alledaagse tragikomedies. Dus ja, lang leve de smartphone, maar soms verlang ik stiekem terug naar dat gepruts in de regen. Want eerlijk is eerlijk: wat is het leven zonder een beetje hopeloos gehannes ?

Quote: De telefoon is het beste middel om iemand aan het lijntje te houden !!