De winters van vroeger !!

Afgelopen donderdag was weer één van die wekelijkse dagen dat je mij kon vinden op de tennisbaan. De zon scheen volop en de thermometer gaf een buitentemperatuur aan van 13 graden. Het was dus heerlijk weer om op de buitenbanen van mijn vereniging mij letterlijk in het zweet te werken. Hoe anders was het jaren geleden, toen winters nog echt winters waren, ook al in de maand december. 

In die winters van vroeger leek de wereld soms wel van ijs gemaakt. Ik herinner me dat de ramen ’s ochtends vol prachtige ijsbloemen stonden die je met je warme adem kon laten verdwijnen. Buiten kraakten de houten schuttingen bij elke windvlaag, en als je naar school moest, voelde het alsof je door een eindeloze, witte woestijn liep. Je wangen gloeiden rood, je vingers tintelden en je adem kwam als wolkjes uit je mond. Maar niemand hoorde je klagen. Het hoorde erbij. In onze vrije tijd bonden we onze schaatsen onder en gleden met het meeste plezier over sloten en plassen alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.

Op de pleinen en straten bouwden we iglo’s van opgehoopte sneeuw, en hielden sneeuwballengevechten tegen kinderen uit andere straten. Het waren epische veldslagen waar je trots op terugkeek. Als het donker werd waren de straten leeg en stil, gedempt door dikke lagen sneeuw, en de avonden waren koud en magisch. Je kroop binnen dicht bij de kachel waar je natte wanten hingen te drogen en waar de geur van hete erwtensoep door het huis trok. Het was inderdaad echt koud, ja, maar het was een soort koude wat voor deze tijd van het jaar normaal was en die iedereen verbond.

En dan kijk je naar nu. De winters lijken zich te hebben teruggetrokken naar verre herinneringen. De laatste jaren voelt het eerder alsof de lente vergeten is weg te gaan. Met Kerstmis heb je geen dikke trui, handschoenen en een ijsmuts op, maar tijdens het Kerstdiner zit je tegenwoordig in een bijna zomerse outfit aan de kalkoen.  De terrassen van de kroegen zitten midden januari nog barstensvol klanten en sneeuw… tja, dat komt nog maar zelden voor. Soms dwarrelen er wat vlokken voorbij, bijna verlegen, alsof ze niet zeker weten of ze nog wel welkom zijn.

De zomers zijn zo warm geworden dat het lijkt alsof de zon het besluit heeft genomen om van ons kikkerlandje ook maar een soort van subtropisch paradijs te maken. Kinderen spelen met waterpistolen in november, en de airco maakt meer uren dan de oude kolenkachel ooit heeft gedaan. Iedereen kent inmiddels het begrip “hittegolf” wel, en het lijkt alsof we elk jaar een nieuwe recordtemperatuur mogen verwelkomen.

Toch, tussen al die warmte en die veranderende seizoenen, blijft er iets bijzonders. Mensen vertellen nog steeds verhalen over vroeger, over schaatsplekken die allang zijn opgedroogd en sneeuwhoogtes die je nu alleen nog op foto’s ziet. En de nieuwe winters, hoe zacht ook, hebben hun eigen charme: langere wandelingen, minder glibberen, buiten tennissen in korte broek en een lichtgekleurde lucht die zelfs in januari vriendelijk lijkt.

Het klimaat en de hierbij behorende seizoenen zijn al een aantal jaar aan het veranderen, maar het plezier waarmee we ze beleven blijft bestaan. Of dat nu met warme chocolademelk is bij min tien, of met een koel glas limonade of een heerlijke goudgele rakker bij 13 graden in december. Uiteindelijk blijkt ook nu weer, dat wij hier ons moeiteloos bij aanpassen.

Quote: Wat voor weer het ook is, warm, koud, nat of droog, het heeft allemaal hun eigen charme!!

Pakjesavond in de verdrukking ?? Het zal toch niet !!

Er was eens… een oer-Hollandse traditie die al sinds mensenheugenis bestaat, namelijk pakjesavond. Maar anno 2025 lijkt de Sinterklaas viering een beetje op een langzaam dovende kaars: nog steeds wat licht , maar het vlammetje zie je duidelijk uitgaan.

Want wees eerlijk: de feestmaand begint tegenwoordig al in oktober. Niet omdat de goedheiligman zo vroeg is, nee, omdat de winkels het liefst de kerstman met zijn Ho, Ho, Ho, Ho twee maanden lang door de speakers laten tetteren. Waar vroeger vrolijke Sinterklaasliedjes klonken, hoor je nu alleen "Last Christmas" en zie je een sneeuwpop met LED-ogen die je hoopvol aankijkt, alsof hij zeggen wil: “Sorry Sinterklaas, maar je tijd is om.”

Maar de oudere generatie weet wel beter. Het is pas echt december als je je schoen zet met daarin een wortel waarvan je hoopt dat hij niet morgen nog op dezelfde plek ligt. Of als er ergens in huis ineens mysterieuze pepernoten verschijnen, terwijl je toch zeker weet dat niemand in het gezin zulke kruimelsporen veroorzaakt. Tja, zou dat magie zijn, of..........bestaat die Pieterbaas dan toch echt.

Tegenwoordig zijn er ook al scholen die meer regels rond Sinterklaas hanteren, dan het veiligheidsprotocol van Schiphol rond vloeistoffen in handbagage. Het wordt met de dag gekker. Sinterklaas mag in een enkel geval al niet meer op het schoolplein verschijnen, want dat is te spannend en discriminerend tegelijk. En Zwarte Piet mag al een poosje niet meer zwart zijn, want dat is te gevoelig. En het grote boek van Sinterklaas? Waarschijnlijk wordt dat straks ook verboden, want er zal wel één of andere protestbeweging zich melden , die van mening is dat dit kinderen discrimineert die hun huiswerk een keertje niet gemaakt hebben.

Het gevolg? Een hele generatie jonge kinderen die straks denken dat Sinterklaas een soort mythische projectmanager was die alleen op Teams-gesprekken verscheen.

Maar gelukkig… er is nog altijd pakjesavond thuis. De plek waar Sinterklaas wel gewoon bestaat. Waar Pa hysterisch de trap op rent om te doen alsof er op het raam wordt geklopt. Waar de hond schrikt en met zijn staart tussen zijn benen in een hoek kruipt, waar oma roept dat ze dit jaar echt niks hoeft te hebben en waar de gedichten langer duren dan het bereiden van een 5-gangen diner. Surprises bestaan uit wc-rollen, ducttape en de meest creatief verzonnen voorwerpen. En dáár kan geen verbod, geen discussie en geen kerstballenmuur tegenop.

Maar toch is het waar: Het Sinterklaasfeest staat onder druk. Als we niet oppassen wordt Sinterklaas straks alleen nog maar als nostalgisch decorstuk gebruikt in reclames met de slogan: “Weet je nog, vroeger?” En dat zou eeuwig zonde zijn. Want pakjesavond is het enige feest waarbij volwassenen met droge ogen kunnen discussiëren over de vraag of een paard wel of niet op een dak kan lopen, terwijl kinderen vrolijk geloven dat hun schoen daadwerkelijk wordt gevuld door een 174-jarige man met een mijter.

Maar gelukkig is er ook hoop. Want zolang er families zijn die zich op 5 december verzamelen rond een grote schaal pepernoten, een stapel cadeaus en Sinterklaas liedjes zingen, dan blijft de traditie leven. En zolang er gedichten zijn die rijmen op "Sint zat te denken" en eindigen op geschenken, dan kunnen we gerust zijn.

Dus ja, misschien verandert Sinterklaas. Misschien past hij zich een beetje aan. Maar helemaal verdwijnen? Nee hoor, dat laten we toch niet gebeuren. Want zolang wij blijven lachen, strooien, rijmen en klagen over dat chocoladeletters ieder jaar dunner en duurder worden, blijft pakjesavond bestaan.

En dat is misschien wel de mooiste traditie van allemaal. Dus een ieder die pakjesavond gaat vieren, geniet ervan en heel veel plezier gewenst !!

Quote: Sint en Piet, een mooie Hollandse traditie, hou het in ere en vergeet ze niet !!!

Met mijn vrouw wordt Kerst altijd iets magisch !!

Elk jaar rond deze tijd krijg ik altijd last van hetzelfde ongemak: een lichte tril in mijn linkeroog gecombineerd met een subtiele hoofdpijn achter in mijn voorhoofd. En dan weet ik: "het kerstdier in mijn vrouw ontwaakt weer".

Het begint altijd vrij onschuldig. “Schat,” zegt ze dan met haar aller zoetste stem, “zullen we dit jaar misschien eens een volledig rood versierde kerstboom doen? Gewoon lekker warm en heerlijk romantisch.” Maar voor ik kan antwoorden, duikt ze al met een sneltreinvaart in een doos waar meer kerstballen in zitten dan sterren aan de hemel. Terwijl ik nog met de meeste moeite probeer te bedenken hoe we vorig jaar ook alweer alles hebben opgeruimd, roept ze al: “O, maar een goud versierde boom is ook mooi, hé! Of misschien blauw! Of zilver! 

Mijn hoofdpijn begint nu helemaal heftige vormen aan te nemen. Wat een gedoe elk jaar weer, een vrouw die niet kan kiezen en alles wat ik heel voorzichtig voorstel, wordt afgeserveerd met de opmerking dat ik er geen jota verstand van heb. Ik krijg het gevoel dat ik spontaan zal gaan hyperventileren met die compleet doorgeslagen partner van mij in haar nietsontziende drang om ons stulpje in een waar kerstsprookje om te toveren. 

Want zodra de vrouw des huizes in de kerstmodus staat, verandert ons huis in één grote, glinsterende explosie van licht, ballen en slingers.  Het lijkt alsof een groep hyperactieve elfen met een glijbaan vol glitters door de woonkamer is gestuiterd, waardoor ons huis binnen de kortste keren wordt getransformeerd tot haar persoonlijke kerstparadijs. 

En dan heb ik het nog niet eens gehad over haar grote trots: de "notenkrakers". Niet één. Niet twee. Maar een heel leger van die dingen. Een volledige militaire macht van houten mannetjes, van vijf centimeter hoog tot bijna levensgroot. Staand. Grijnzend. Met een ondeugende lach of ze kijken je een beetje dreigend aan. Je vindt die mannetjes door ons hele huis.

Vrouwlief koopt er elk jaar minstens één bij. “Deze is anders,” zegt ze dan. Ja hoor, deze heeft een iets andere snor. Of deze staat staat net iets rechter. Of een volgende draagt een shawl om zijn nek. Er is altijd wel een reden om er nog één, of soms meerdere van die notenkrakers te kopen.

Je moet ’s nachts eens door ons huis lopen om naar het toilet te gaan… en dan ineens verrast te worden door twintig paar glinsterende oogjes die je staan aan te kijken. Ik kan je vertellen: je schrik je een hartverzakking, waardoor je plotsklaps volledig wakker ben.

En dan komt het moment dat ze de slingers en lampjes heeft uitgepakt. Sommige lampjes die knipperen. Sommige lampjes knipperen sneller. En sommige lampjes knipperen zo snel dat het bijna op een professionele lichtshow lijkt. En elk jaar zeg ik weer: “We hebben nu toch wel genoeg van die lampjes in huis?” En elk jaar kijkt vrouwlief me totaal onbegrijpend aan alsof ik net heb voorgesteld om de kerst af te schaffen. Dus...“Nee,” zegt ze dan, “lampjes zijn puur gevoel.”, wat hoort bij de gezelligheid van kerst vieren.

En daar sta ik dan als man, murmelend en scheldend in mezelf, terwijl ik voor de vierde keer dezelfde kluwen kabels met lampjes probeer te ontwarren, wat natuurlijk een eeuwigheid duurt omdat ik vergeten had om die dingen vorig jaar een beetje netjes op te bergen.

En dan de climax. Na uren werk staat dan eindelijk de boom. En jullie geloven het of niet, het is geen rode-, gouden-, blauwe- of zilveren boom geworden, nee mijn allerliefste kerstvrouwtje heeft uiteindelijk voor een zoetsappige, in het roze uitgevoerde kerstboom gekozen. Het zal mij verder een worst zijn, dat ding staat gelukkig, waarbij ik even volledig uitgeteld op de bank een diepe zucht slaakt en hoop dat alles naar de zin van mijn vrouwtje is. 

En dan….. wanneer alles klaar is… wanneer ik de lampjes aan doe…..en wanneer de notenkrakers in een perfecte formatie staan opgesteld…, dan zie ik haar stralen. En eerlijk is eerlijk: op dat moment vergeet ik even de chaos, de glitter in mijn sokken, de pijn in mijn lichaam en het feit dat één van de notenkrakers mij verdacht lijkt te volgen. Dan denk ik: Ach ja. Het is kerst. Zij blij, dus ik ook blij.

Tot dat ze de gevleugelde woorden zegt: “Volgend jaar… misschien een paar extra lampjes en wat notenkrakers erbij schat?” En het trillertje in mijn linkeroog begint weer zachtjes opnieuw. 

Quote: Kerstmis is geen periode, Kerstmis is een gevoel !!

Onoverwinnelijk op de Zündapp !!

Wellicht onder de oudere senioren is dit herkenbaar. Sommige mensen zijn volwassen geworden door boeken te lezen, wijze lessen te volgen of de welgemeende goede adviezen van het thuisfront op te volgen. Nou, ik behoor niet tot die categorie brave knapen.

Ik ben namelijk volwassen geworden op een Zündapp. De wat oudere lezers zullen dit ongetwijfeld herkennen.  Dat was zo'n populaire brommer uit de jaren 70 van de vorige eeuw. En ik had niet zomaar een Zündapp, nee ik was in het bezit van een KS50 Zündapp, "Goudhaan"(zie foto). 

Dat monster van mij was uiteraard opgevoerd met een krachtige breitwand cilinder. Eigenlijk was het een brommer, maar dat ding van mij gedroeg zich als een middelgrote straaljager, voorzien van een schitterend ratelend geluid wat verspreid werd uit de prachtig verchroomde uitlaat.

Ik was zestien jaar, dus eigenlijk al volkomen verantwoordelijk en volwassen. Nou ja… volgens mijzelf dan. De rest van de wereld had een andere mening, inclusief de politie, mijn familie, en zo’n beetje elke oudere dame met een hondje dat begon te trillen zodra ik de straat in kwam rijden met dat ding.

 In die roerige jaren 70 had je grofweg gezegd drie soorten jongens:

1. De Zündapp-rijders: die waren stoer, behoorlijk zelfverzekerd en hadden waarschijnlijk net iets te veel zelfvertrouwen.
2. De Kreidler-rijders: dat waren meer de wetenschappelijke types, want die hadden altijd iets te vijlen, af te stellen of te ontploffen.
3. De Yamaha-rijders: Die stonden algemeen bekend als de diplomaten van de groep; ze kwamen namelijk overal net iets te netjes mee weg.

Ik had natuurlijk de mooiste: een glanzende Zündapp, goudkleurig en voorzien van veel, maar dan ook heel veel chroom. En uiteraard had ik ook aan die Zündapp gesleuteld. Dat sleutelen bestond vooral uit er dingen bijzetten die meer herrie maakten, de snelheid verhoogde en er dingen afhalen die de veiligheid bevorderden. Een systeem dus wat allen pubers konden bedenken. Als je zestien bent, denk je dat hoe harder je brommer klinkt, hoe aantrekkelijker je wordt. Dus werd mijn Zündapp voorzien van een uitlaat die klonk alsof hij rechtstreeks van een straaljager van vliegveld Soesterberg was gestolen en een carburateur die veel te veel lucht kreeg.

Volgens de fabriek haalde mijn Zündapp 45 km/u. Maar mijn Zündapp was duidelijk niet op de hoogte van zijn eigen specificaties. 100 km/u op een dijk met tegenwind was geen enkel probleem. En ik ook niet, want pubers denken dat ze onsterfelijk zijn.

En dan… de politie. Die had een soort zesde zintuig voor opgevoerde Zündapps. Ze konden ons ruiken. Waarschijnlijk vanwege het mengsel van te rijke olie, rubber en angstzweet. De klassieke situatie: Ik: nietsvermoedend met 80 km/u door de bebouwde kom. De politie in hun kenmerkende Chevrolet C10 uit die tijd in de achtervolging: “Hé, dat mag helemaal niet, hoorde ik die dienders roepen.” Maar natuurlijk was mijn brommer sneller dan hun dienstwagen……althans, dat dacht ik.

Tot ik weer eens in een doodlopende straat eindigde, of mijn Zündapp besloot spontaan een tijdelijke motordip in te lassen. Dan stapte ik af met de onschuldige blik van iemand die net deed alsof hij een kapotte fiets duwde.

Maar het mooiste was toch wel dat je het goed deed bij de meisjes. Of dat kwam doordat de Zündapp indruk maakte, of doordat ik geen helm droeg en mijn kapsel perfect wapperde, dat laat ik in het midden. Maar ik weet nog dat wanneer je aan kwam rijden, een beetje nonchalant, net alsof je niet expres extra gas gaf……dat ze toch net iets langer bleven kijken. En als je dan een mooie meid mocht meenemen achterop, tja dat was bijna het puberale equivalent van een huwelijksaanzoek. Je Zündapp mocht dan veel trillingen hebben, maar het meest trilde dan je eigen hart.

Ja, die zomers, dat geluid, dat gevoel van absolute vrijheid en uiteraard totale onverantwoordelijkheid. Je reed, je lachte, je was zestien en onoverwinnelijk.

Vandaag de dag zijn we volwassen, verstandig, en houden we ons keurig aan de snelheidslimiet. Tenminste… meestal. Maar diep van binnen…daar bromt nog steeds die Zündapp, klaar om even het gaspedaal van in dit geval, je auto diep in te trappen zodra niemand kijkt.

Quote: De jongeren kunnen het, maar missen de wijsheid, de ouderen hebben de wijsheid, maar kunnen het niet meer !!

Reclame op tv: een aanslag op je geduld !!

Er is één plek op aarde waar de tijd soms volledig tot stilstand komt. En dat is thuis, gewoon op de bank met de afstandsbediening in je hand. Het is het moment waarop je rustig televisie zit te kijken en plots een tv-programma wordt onderbroken door een reclameblok dat langer duurt dan de gemiddelde winterslaap van een bruine beer.

Ik weet niet wie ooit bedacht heeft dat mensen blij worden van reclameblokken, maar die persoon moet wat mij betreft nog maar eens een studie marketing gaan volgen, want ik krijg spontaan uitslag op mijn huid als er weer zo'n reclameblok wordt aangekondigd. 

Ik neem dus tegenwoordig voorzichtigheidshalve alles op. Alles! Van spannende misdaadseries tot documentaires over het paarse zeesterretje dat in de Noordzee woont. Waarom? Simpel. Om die reclameblokken te vermijden die soms uit drie onderdelen bestaan: eentje voor de reclame, eentje voor nog meer reclame en dan nog een blokje reclame waarin alvast wordt aangekondigd dat er straks… nog meer reclame komt.

Ik ken mensen die sneller zijn met het vooruit spoelen van opgenomen programma's, dan Max Verstappen zijn raceauto door de regen loodst. En dat wíllen die adverteerders natuurlijk helemaal niet. Maar als ze me vijf minuten aan mijn lot overlaten met dezelfde wasmiddelreclame waarin een T-shirt witter wordt dan mijn bovenbenen in februari… ja, dan nodig je het wel een beetje uit.

Het begint allemaal onschuldig: een vrolijke jingle, een gezin dat meer glimlacht dan goed is voor de kaakspieren, en een hond die zo slim is dat hij waarschijnlijk zo kan inloggen om te internetbankieren.

Maar dan komen de klassiekers: Het wasmiddel dat nu "nog beter" is, terwijl iedereen weet dat het vorige pak voorzien van een ander kleurtje ook al “nog beter” was. De shampoo die belooft dat je haar zo gaat glanzen dat vogels in de buurt in paniek raken omdat ze denken dat de zon is opgegaan. Of de autoverzekering waarbij iemand een aanrijding krijgt, maar vijf seconden later alweer breed lachend selfies maakt met de sleepdienst. Ik geloof er geen ene jota van en spoel dus snel door.

En hier komt de ironie: al die reclamemakers steken miljoenen in het maken van commercials die ik , en met mij een halve natie nooit zie. Wij zijn een nieuw soort kijker geworden: "de reclame-ontduiker". Behoedzaam wachtend tot het moment dat er weer een reclame aanval gaat starten, met afstandsbedieningsbediening als reddende engel in de hand.

Daar zit je dan als adverteerder. Je hebt eindelijk het perfecte product, het perfecte script en het perfecte shot van een sappige hamburger die sensueel op een grill sist… en ik spoel er met de snelheid van een raket doorheen. Goed beschouwd is dat toch tragisch. Hier is reclame maken toch nooit voor bedoeld.

Adverteerders zouden blij moeten zijn dat ik alles opneem. Het is een signaal! Het publiek geeft feedback, maar dan in de vorm van razendsnel doorzappen van al die onzinnige en langdurige reclames.

Dus de les van dit alles: Maak reclameblokken korter. Leuker. Of nog beter: maak ze zo goed dat ik niet wil doorspoelen. Ik bedoel, als iemand ooit een reclame maakt die begint met: “Let op, dit wordt hilarisch”, dan wacht ik misschien even. Heel misschien!

Maar tot die tijd houd ik mijn afstandsbediening in de aanslag om door te zappen. Want je weet namelijk nooit wanneer de volgende onzinnige reclameaanval begint.

Quote: De beste reclame wordt gemaakt door tevreden klanten !!

High tea in kerstsfeer !!

Vorige week zaterdagmiddag, het was wat triest en druilerig weer, toen mijn vrouw en ik thuis werden opgehaald om richting Rhoon te gaan. Enige dagen eerder waren wij namelijk door dochterlief verrast met een wel heel leuke uitnodiging. 

“Pap, mam, had ze gezegd, de Kersttijd breekt weer aan, dus ik trakteer jullie op een high tea bij Intratuin Rhoon!” Dan kunnen we gelijk wat shoppen op de Kerstafdeling, dus twee vliegen in één klap.

Nu moet ik eerlijk bekennen: bij het woord “high tea” denk ik aan deftige Engelsen met opgeheven pinken en muffins die smaken naar decoratiezand. Maar goed, als je dochter trakteert, dan zeg je geen nee. Bovendien had mijn vrouw al ja gezegd, en dat is in ons huwelijk meestal hetzelfde als een unanieme stemming.

Via een behoorlijke omweg, omdat toevallig dit weekend rijksweg A16 over de van Brienenoordbrug was afgesloten, arriveerden we eigenlijk zonder noemenswaardige vertraging bij de Intratuin. Hoe anders zou het ons op de terugweg naar huis vergaan, maar hier later meer over. Toen we binnenkwamen werden we meteen overweldigd door een kerstexplosie van epische proporties. Nog voor ik de deur goed en wel door was, had ik drie soorten nepsneeuw op mijn hoofd, een glitterrendier onder mijn arm en een melodie van “Jingle Bells” in mijn hoofd die er waarschijnlijk pas in februari weer uit zou verdwijnen.

De winkel was omgetoverd tot een waar kerstparadijs. Er stonden bomen in alle denkbare kleuren: wit, rood, roze, blauw, en eentje die zachtjes van kleur veranderde alsof deze niet kon beslissen wat hij wilde zijn in het leven. Mijn vrouw werd op slag verliefd op een gigantisch grote strik voor in de kerstboom en mijn dochter vond een kerstkabouter die er uitzag alsof hij de vorige editie van "The Voice of Christmas" had gewonnen.

Na dik een uur geslenterd te hebben op die kerstafdeling en tevergeefs op zoek waren geweest naar zo'n grote strik in het zilver, was het tijd voor de high tea. We werden ontvangen door een uiterst vriendelijke man die sprak met de rust van iemand die al drie uur naar panikerende kerstshoppers had geluisterd. Hij leidde ons naar een tafeltje waarbij we zicht hadden op het buffet voorzien van een patisserie-explosie: torens van sandwiches, scones, mini-quiches en taartjes in alle kleuren van de regenboog en uiteraard verschillende soorten thee in overvloed.

“Je mag beginnen,” fluisterde mijn vrouw plechtig, alsof we aan een heilige ceremonie deelnamen. Ik nam een smakelijk uitziend kopje mosterdsoep en een sandwich met zalm en spoelde dat weg met een heerlijk glas nepbubbels. Echt, dat smaakte erg lekker, waarmee dus bewezen werd dat bubbels drinken ook zonder alcohol lekker kan zijn. Daarna volgde een scone met clotted cream. Ik had geen idee wat clotted cream was, maar het klonk alsof je er een tetanusprik voor nodig had. Tot mijn verbazing was het heerlijk. En omdat ik werkelijk niets, maar dan ook niets met thee heb, genoot ik tevens van een heerlijke zwarte espresso. 

Na afloop van al dat lekkers besloten we “nog even snel te kijken” bij de kerstafdeling, een zin die bij Intratuin dezelfde betekenis heeft als “ik loop even naar Rome en terug”. We zwierven weer door gangpaden vol lichtjes, sneeuwmannen en zingende rendieren. Mijn vrouw wilde toch nog even op zoek gaan naar die zilveren strik, maar waar we ook keken, tot groot verdriet kon ze die helaas niet vinden.  

Uiteindelijk gaf ze de hoop op en besloten we huiswaarts te gaan. Maar o jee, op de terugweg hadden we minder geluk dan op de heenweg. Wat een drama. Als gevolg van de afsluiting van de van Brienenoordbrug, kwamen we nu in een enorme file terecht. Uiteindelijk duurde het een dikke anderhalf uur om een afstand van zo'n kleine 15 kilometer te overbruggen. Ik hield me sterk, klaagde niet, maar inwendig, nou ja laat ik maar niet vermelden wat ik van files vindt. Uiteindelijk, en dat was het belangrijkste, hebben we een erg leuke, lekkere, maar wel vermoeiende middag voor een geslaagde high tea gehad, met dank aan onze dochter !!

Quote: Een high tea nodigt uit om samen mooie en leuke momenten te delen !!

Getob in het stemhokje !!

Afgelopen woensdag was het verkiezingsdag. Ik mocht weer gebruik maken van mijn democratisch recht om een stem uit te brengen op de partij van mijn voorkeur. 

Natuurlijk wist ik al lang van te voren welke partij op mijn stem kon rekenen, dus ff snel naar dat stembureau, stemformulier aanpakken, vakje roodkleuren, deponeren in de container en hoppa weer wegwezen. Niets moeilijks aan en is zo gepiept zou je denken. Maar ook met zo iets ogenschijnlijk makkelijks kan nog heel veel misgaan. Lees en huiver mee met dit verhaal waarbij de waarheid op sommige punten door mij is gemanipuleerd !

Het begon al met het weer. De storm van een paar dagen daarvoor was weliswaar gaan liggen, maar het bleef nog steeds onophoudelijk miezeren van de regen. Dat takkeweer zou de hele dag aanhouden, het was dus echt verkiezingsweer.  Van mijn voornemen om lekker te gaan wandelen naar dat stembureau kwam geen fluit terecht.  Dan maar even snel met de auto op en neer in de hoop dat ik een parkeerplaatsje kon vinden. Ik had geluk, ik kon vlakbij het stembureau een vrij plekje vinden. Dat viel niet tegen, dacht ik. Maar het bleek stilte voor de storm te zijn.

In het stembureau was het drukker dan op een gemiddelde zaterdag bij de supermarkt. Iedereen uit de wijk kwam stemmen. Natuurlijk harstikke mooi, maar het gevolg was dat ik in dat takkeweer in  een lange rij met mensen kon aansluiten.  Verzopen van de regen kwam ik uiteindelijk binnen waar ik een rij vermoeide ambtenaren aantrof achter een lange tafel. Ze waren omringd door stapels stempassen en liters koffie die al sinds de ochtend vroeg koud was geworden. 

Toen ik aan de beurt was en mijn stempas overhandigde, vroeg de voorzitter van het stembureau  vriendelijk of “Ik er al uit was?”  “Nou,” antwoorde ik, dat ligt eraan wat u bedoelt met ‘eruit’.” Voorlopig moet ik mijn stem nog uitbrengen dus ik heb nog wat bedenktijd, waardoor het nog alle kanten zou uitkunnen met die stem van mij.

Hij kreeg een glimlach en ik vervolgde mijn gang langs nog een bataljon aan ambtenaren, die allemaal in het proces een aparte taak hadden. De laatste overhandigde mij een gigantisch groot vel waarop ik mijn voorkeurstem in het stemhokje moest gaan aankruisen met het welbekende rode potlood.  Ik had mij voorgenomen dit jaar goed geïnformeerd te stemmen. Ik had de stemwijzer ingevuld, drie keer zelfs, maar het gekke was, elke keer kwam er iets anders uit. En dat waren dan ook nog eens partijen waar ik nog nooit van had gehoord.

Toen het stemhokje vrij was, stapte ik naar binnen. Het rook er een beetje naar potlood en angstzweet. Ik vouwde het enorme stembiljet open. Het was zo immens groot dat ik er bijna de wand mee raakte. Het lijkt wel de plattegrond van Nederland, mompelde ik. En daar stond ik dan. Na veel geworstel lag het gevaarte eindelijk voor me.

Ik tuurde naar de eindeloze rijen namen, honderden, misschien duizenden. Wie waren al die mensen? Ik herkende er drie van de televisie en eentje van een verkiezingsposter waar de lijm onder het oog van de kandidaat was uitgelopen. Ik boog me voorover, kneep mijn ogen tot spleetjes en besloot kordaat het vakje aan te kruisen van de kandidaat van mijn voorkeur Toen krak, de punt van het rode potlood brak af. Ik keek naar het stompje in mijn hand.  Met het overgebleven stompje probeerde ik een fatsoenlijk stipje te zetten, maar het werd meer een rood litteken in het vakje van mijn keuze. Ik hoopte maar dat de telling dat als geldig zou beschouwen.

Toen kwam de eindstrijd: het vouwen van dat vreselijke formulier. Ik begon links, maar rechts kwam weer los. Vouwde ik onder, ging het boven open. Het leek op een gevecht met een opstandig dekbedovertrek. Na vijf pogingen had ik iets dat nog het meest leek op een stuk textiel wat net de wasdroger uit was gekomen.

Bij de stembus, of beter gezegd: de container, stond een rij mensen. Ik wachtte gelaten op mijn beurt en duwde mijn biljet erin, maar het paste nauwelijks. "Hij zit vol,” zei ik. De ambtenaar keek op, duidelijk geërgerd dat iemand dit had opgemerkt. "Effetjes" aanduwen, zuchtte hij.

Ik duwde. Maar niets, het lukte niet. Hij stond langzaam op, deed de container open en drukte met één vinger op de stapel binnenin, en zei: “Zo, nu wel.” Ik schoof mijn verkreukte bijdrage aan de democratie naar binnen.

Op de terugweg naar huis voelde ik een vreemd soort tevredenheid. Ik had het gedaan. Ondanks het miezerweer, het ambtelijke chagrijn, de afgebroken potloodpunt en dat verschrikkelijke stemformulier. Thuis aangekomen vroeg mijn vrouwtje of ik zeker wist dat ik goed gestemd had. Ik grijnsde en zei: tja, “zeker weten doe je het nooit, maar ik heb in elk geval gestemd.” Ze knikte goedkeurend. “Dat is waar,” zei ze. “Twijfelen mag, zolang je maar meedoet en je stem niet verloren laat gaan.”

Quote: Een slechte regering wordt gekozen door mensen die niet gaan stemmen !!

Najaarsstorm Benjamin !!

Het begon allemaal deze week op een doodgewone donderdagochtend. Zoals gewoonlijk nog duf van de slaap naar beneden gestommeld voor een eerste bakkie koffie om wakker te worden. Tijdens het koffie zetten even het nieuws via de televisie raadplegen of er nog iets bijzonders is gebeurd. 

En ja hoor, tijdens het weerbericht kondigde de weerman met een vette grijns op zijn gezicht aan dat najaarsstorm "Benjamin” onderweg was. "Benjamin", wat een naam voor een storm. Je verwacht dan een vriendelijke jongen die viool speelt, maar niet een razende windhoos die het "normale" leven compleet overhoop gaat gooien.

De verwachting was dat "Benjamin" zo beetje in de ochtend aan onze kust zou arriveren. En inderdaad om 09:00 uur begon het zachtjes te waaien.  Ach, dacht ik, dat stelt niks voor. Maar tegen half 10 hoorde ik de eerste kliko voorbijzeilen en schrok van een ijzingwekkende gil van de buurvrouw,  die wanhopig haar was van de lijn liep te plukken. Ik keek in haar tuin en zag dat ze niet kon voorkomen dat een aantal onderbroeken gevangen werden door de wind en vrolijk de wijk in vlogen. Daar gaat m’n degelijkheid, gilde ze.

In de straat klapperden de dakpannen als castagnetten en de postbezorger klampte zich vast aan een lantarenpaal alsof hij in een rampenfilm zat. De buurvrouw van drie deuren verder dacht even snel haar chihuahua uit te laten. Maar o jee, dat was een misrekening. De wind pakte dat kleine hondje op als een ballon en de buurvrouw holde erachteraan met de riem in de lucht, alsof ze aan het vliegeren was met die kleine viervoeter. 

Ik bleef de hele dag het nieuws volgen om op de hoogte te blijven van de laatste ontwikkelingen. Plotsklaps kwam in de middag uit het niets het bericht dat “De wedstrijd Feyenoord – Panathinaikos was uitgesteld wegens stormgevaar.” Ik sprong op van de bank. “WAT?! Ik had heel mijn dag schema al aangepast, om de wedstrijd die volgens planning om 16.30 uur zou beginnen, comfortabel in mijn luie stoel te kunnen gaan kijken. Ik mopperde iets in de trend van: Dit is Europees voetbal, geen vliegerwedstrijd die je zo maar kan uitstellen. Maar goed, veel keus heb je niet, dus dan maar laat in de avond naar die wedstrijd gaan kijken. Het was immers al wat waard dat de wedstrijd niet werd afgelast, dat zou helemaal een drama geweest zijn voor vele supporters die al onderweg naar het stadion waren.

En of het niet erger kon, ook vrouwlief werd onaangenaam verrast door een telefoontje dat haar donderdagse bingo avondje vanwege de storm niet door zou gaan.  Het onweerde dan weliswaar buiten nog niet, maar voor degenen die mijn vrouw een beetje kennen, begrijpen dan wel dat haar gezicht door dat berichtje wel op onweer stond.  

Toen het eindelijk wat rustiger werd, waagde ik een inspectieronde. De straat leek op een scène uit een oorlogsfilm. Fietsen, containers, afgebroken boomtakken, alles lag door elkaar. De buurvrouw stond haar onderbroeken uit de heg te plukken met een kapot gewaaide paraplu . De postbode reed voorzichtig door de chaos en riep: “Ik heb drie brieven voor u, en één kliko met uw huisnummer erop, is die van u?”

's Avonds, toen ik het nieuws weer aanzette, zei de presentator met een strak gezicht: Storm "Benjamin" heeft veel overlast veroorzaakt, maar gelukkig geen gewonden. Ik keek naar mijn vrouw, die  teleurgesteld en met een sip gezicht, haar bingo kaarten omhoog hield en zuchtte: dat noemt die snurker van een presentator geen overlast. Fijn natuurlijk dat er geen gewonden zijn gevallen, maar dat mijn bingo avondje door die "Benjamin" naar de knoppen is geholpen, nou ja, andere bingo liefhebbers begrijpen dan wel hoe ik daar over denk !!

Inmiddels heeft de natuur zich weer een beetje hersteld en wachten we maar gelaten af tot de volgende storm, al dan niet in een "glas water" !!

Quote: Hoe heviger de storm, hoe eerder hij voorbij is !!

Een droom die uitkomt, of toch niet !!

Wat mij afgelopen week gebeurd. Ik wordt op een ochtend wakker, stap half slaperig uit mijn bed en loop naar beneden om een kopje koffie te gaan zetten. Onder aan de trap zie ik een brief liggen. Ik pak de brief, nog steeds half versuft van de slaap op, en zie dat het een brief van de bank is. Nieuwsgierig als ik ben maak ik dat ding natuurlijk direct open, en dan lees ik stom verbaasd: “Gefeliciteerd! U heeft één miljoen euro.” 

Wat ? Lees ik het goed, tja, het is geen grap, ook geen spam, het is gewoon écht geld. Maar wat doe je dan? Nou, eerst maar die kop koffie. Want zelfs miljonairs moeten wakker worden. 

Na de tweede kop koffie begint het denken.  Wat nu? Ga ik dat geld beleggen? Nee, ik heb jarenlang genoeg ervaring verzameld om te weten dat “strategisch rendement” gewoon een duur woord is voor gokken met geld met heel veel kans op verlies. Nee, ik heb nou veel poen, dus ik wil daar ook veel plezier mee maken. Nee, ik ga voor iets leukers.

Als eerste koop ik natuurlijk een gloednieuw tennisracket. Of beter nog: ik koop de hele tennisclub op. Ik loof een gratis lidmaatschap uit voor leden die de bal tien maal achter elkaar over het net weten te slaan. En natuurlijk wordt er na iedere gewonnen competitie wedstrijd champagne geserveerd tijdens het gezamenlijke diner met de tegenstanders. En misschien laat ik zelfs een mini-spa bouwen naast baan drie. Ik kan dan heerlijk relaxen, voor het geval ik mij "per ongeluk" veel te veel heb ingespannen tijdens een potje tennis. 

Verder kan ik met dat miljoen eindelijk gaan tuinieren zonder te vloeken. Ik huur namelijk een professionele hovenier in, laat automatische sproeiers in de tuin plaatsen, en op gezette tijden serveert een ober mij aan het eind van de dag, een lekker glas wijn als ik met mijn strohoed op in mijn luie stoel heerlijk van het zonnetje zit te genieten. 

Mijn keuken wordt natuurlijk een paradijs. Ik schaf de meest luxueuze en futuristische kooktoestellen aan met een uitstraling die showbizz waardig is. Ik kook voor familie vrienden en kennissen, maar het loopt uit de hand: ineens serveer ik zesgangenmenu’s met namen als “Courgette de luxe met pensioen-touch” De buren krijgen lucht van dat gekokkerel van mij en beginnen te reserveren via WhatsApp. Binnen no-time ben ik de eerste gepensioneerde chef met een enorm lange wachtlijst.

En ook met een miljoen hoef ik niet te stoppen om als vrijwilliger goede dingen voor mijn medemens te doen. Ik kan het gewoon grootser aanpakken, dus koop wat personenbusjes en laat er “Project Vrolijkheid” op zetten. Die busjes rijden door de hele stad om mensen, die fysiek of mentaal kwetsbaar zijn, de dag van hun leven te bezorgen.

En dan........, plots schiet ik badend in het zweet wakker en kijk vertwijfeld in het rond. Waar is die brief van de bank ? Maar er is helemaal geen brief en als ik vervolgens snel mijn bankrekening raadpleeg, dan is er ook helemaal geen miljoen te zien. Beetje bij beetje begint het besef te komen dat dit alles maar een mooie, of misschien wel een slechte droom is geweest. Uiteindelijk als ik die kop koffie dan toch maar gepakt heb, komt ook mijn realiteitszin weer terug. Ben ik teleurgesteld dat het slechts een droom was ?

Welnee natuurlijk niet. Als pensionado hoef ik namelijk helemaal niks. Geen wekker, geen planning. Gewoon wakker worden, rustig koffie zetten, een blog schrijven over hoe ik “te druk” ben met het niks doen. De echte luxe van een miljoen op je rekening is namelijk niet het geld, nee het is de tijd die ik al heb.

Dus wat zou ik doen met één miljoen euro? Waarschijnlijk precies hetzelfde als nu. Natuurlijk is zo'n goed gevulde spaarpot makkelijk en prettig om te bezitten, maar één miljoen euro maakt mij echt niet gelukkiger dan dat ik nu ben. Het echte geluk vindt je in een goede gezondheid en een fijn en liefdevol gezin !! Dus, ook zonder dat miljoen voel ik mij de rijkste man op aarde !!

Quote: Je behoeft niet veel geld te bezitten om toch gelukkig te kunnen zijn !!

Blog nummer 100: Wie had dat ooit gedacht !!

Het is zover: mijn honderdste blog! 🎉

Ja echt, afgelopen zaterdag 11 oktober had ik inmiddels honderd blogs gepubliceerd. Toen ik begon, had ik nog geen idee waar ik naartoe schreef (en soms heb ik dat eerlijk gezegd nog steeds niet). Maar kijk mij nu eens: honderd verhalen verder en nog steeds tik ik vrolijk door.

Nou ja zeg. Honderd blogs. Honderd! Toen ik in november 2023 mijn eerste stukje tikte, had ik geen idee waar ik aan begon. Ik dacht: ach, ik schrijf maar eens een blog over het feit dat ik met pensioen was gegaan en vooral ook met de gedachte, eens kijken of iemand het leest. En kijk mij nu eens, honderd blogs verder, nog steeds achter dat toetsenbord, met koffie binnen handbereik, meestal met een hoofd vol ideeën om over te schrijven en inmiddels met een redelijk trouw lezerspubliek. 

Die eerste blog, dat weet ik nog goed. In 2009 en 2010 had ik al eens een aantal blogs geschreven, maar vanwege mijn baan had ik eigenlijk onvoldoende tijd om hier serieus werk van te maken en ben er toen mee gestopt. Maar toen ik in 2023 met pensioen ging, was het eerste wat bij mij opkwam om die bergen aan vrije tijd te gaan vullen met die oude liefde van mij ,het schrijven van blogs. 

Inmiddels heb ik over van alles en nog wat geschreven. Over kleine dingen, grote dingen, onzinnige dingen en dingen waar ik zelf achteraf nog van denk: hoe kwam ik dáár nou weer op? Maar dat is precies wat ik er zo leuk aan vind. Schrijven is een beetje als wandelen zonder route: je komt altijd ergens terecht, ook al weet je van tevoren niet waar.

En wat ik vooral aan dat bloggen heb geleerd, is dat inspiratie niet netjes op afspraak komt. Nee hoor. Die inspiratie verschijnt meestal op de gekste momenten, onder de douche, tijdens het tandenpoetsen, of als ik net besloten heb om vroeg naar bed te gaan. En geloof me, niks is frustrerender dan midden in de nacht opstaan omdat je ineens de zin van je leven hebt bedacht, waarna ik dan de volgende ochtend ontdek dat het toch vooral een hoop onzin was.

Toch is het iedere keer weer de moeite waard. Want ergens tussen al dat getik op het toetsenbord en het gepuzzel met woorden ontstaat er altijd wel iets wat écht van mij is. En als iemand dan reageert met “ik moest lachen” of “dat herken ik!”, dan denk ik: ja, dáár doe ik het voor.

En nu dus blog nummer honderd uitgebracht. Een mooi rond getal, vind ik. Niet dat ik nu ineens officieel schrijver ben, laat ik niet overdrijven. Hoewel ik redelijk iets aan het papier kan toevertrouwen, wil ik mij zeker niet vergelijken met bijvoorbeeld een wereldberoemde schrijver als Dan Brown (Bekend van onder andere "De Davinci Code" en andere bestsellers). Maar desalniettemin voelt het voor mij wel als een mijlpaal. Een soort mini-jubileum waar ik met een beetje trots gevoel op terugkijk.

Als ik eerlijk ben, had ik niet verwacht dat ik het zo lang zou volhouden. Maar schrijven geeft mij enorm veel voldoening en met name ook de positieve reacties die ik ontvang geeft mij nog meer motivatie om er mee door te gaan. 

Dus proost op de honderdste! Op de typfouten die het niet haalden, de zinnen die beter werden, de lezers die bleven hangen en vooral op het plezier van het schrijven zelf. Want zolang ik nog iets te vertellen heb, en dat is voorlopig nog wel het geval, blijf ik vrolijk doorschrijven.

En wie weet: over nog eens honderd blogs maak ik er misschien gewoon een boek van. Of niet. We zien wel. In ieder geval, dank voor het meelezen en op naar de volgende honderd blogs !

Quote: Ik wens jullie net zoveel plezier bij het lezen, als ik had in het schrijven !!

Met pensioen: Twee jaar verder !!

Nu inmiddels twee jaar geleden, begon een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Ik ging met pensioen. Na tientallen jaren van vroeg opstaan, deadlines, vergaderingen en volle agenda’s, kwam opeens dat moment waarop ik de wekker niet meer behoefde te zetten. De eerste dagen voelde het bijna als vakantie, maar wel eentje zonder einddatum. 

En eerlijk is eerlijk. Het heeft best een poosje geduurd voordat ik aan die nieuwe situatie gewend was en er uiteindelijk van kon gaan genieten.

De overgang van werken naar niet meer werken is geen knop die je zomaar omzet. De eerste maanden dacht ik vaak: Ok, en wat nu? Er waren geen collega’s meer om mee te lachen bij de koffieautomaat, geen mails die beantwoord moesten worden en er was uiteraard geen vaste structuur meer. De stilte in huis voelde soms vreemd aan. Maar langzaam aan begon ik te ontdekken dat die stilte eigenlijk ruimte was voor mezelf samen met mijn vrouw.

Langzaam begon ook het besef te komen wat een luxe het is om tijd in overvloed te hebben. Tijd om de krant rustig te lezen, om gezellig uitgebreid te ontbijten met vrouwlief of om spontaan een wandeling te maken als de zon schijnt en te gaan sporten op momenten van de dag dat het mij het best uitkomt. Ik begon te merken dat de dagen vanzelf gevuld raakten, maar op een veel relaxtere manier.

Een van de leukste dingen van deze nieuwe fase is dat ik mijn tijd nu kan besteden aan wat ik écht wil. Ik ben dus meer gaan bewegen, wat fitter geworden en behoorlijk wat overtollige kilo's kwijtgeraakt, zodat ik fysiek nog mijn mannetje kan staan. Daarnaast wilde ik na mijn pensioen nog een maatschappelijke bijdrage leveren, zodat ik mij georiënteerd heb om iets aan vrijwilligerswerk te gaan doen. Een klein jaar geleden heb ik een eerste klusje uitgevoerd en een nieuwe uitdaging staat al weer in de steigers. Inmiddels is een andere droom van mij ook in vervulling gegaan en ben ik enige tijd geleden beëdigd als trouwambtenaar. Mijn eerste huwelijksvoltrekking heb ik al achter de rug en dat was een feest om te mogen doen.  

Maar wat ik misschien het meest waardeer, is dat er geen “moeten” meer bestaat. Ik leef meer op het gevoel. Als ik zin heb om iets te doen, dan doe ik het. En als ik eens een dag niets wil, dan is dat ook goed. Dat voelt als echte vrijheid. (Mits vrouwlief geen andere plannen of opdrachten voor mij in petto heeft !).

Natuurlijk zijn er ook momenten waarop ik mijn werk of collega’s mis. Het gevoel ergens onderdeel van te zijn, samen doelen te bereiken. Maar ik heb geleerd dat die behoefte ook op andere manieren vervuld kunnen worden, dus bijvoorbeeld door vrijwilligerswerk, door contact met vrienden of door simpelweg met anderen te praten tijdens een wandeling, bij de tennisvereniging of zomaar in de supermarkt.

Twee jaar met pensioen heeft me geleerd dat stoppen met werken niet betekent dat je stopt met groeien. Integendeel: het is een kans om opnieuw te ontdekken wie je bent zonder alle verplichtingen die een werkzaam bestaan met een baan van je vraagt. En eerlijk is eerlijk, het bevalt mij prima zo en ik zou het niet meer willen inruilen.

Quote: Genieten van een welverdiend pensioen, betekent ook jezelf leren herontdekken !!

De apotheek, soms een loterij !!

Het begon allemaal op een doodnormale dinsdag. Ik liep de apotheek binnen, gewapend met mijn recept in de hand en in de hoop dat het deze keer goed zou gaan. Want in de apotheek geldt tegenwoordig altijd een soort loterijprincipe: je weet bijna nooit meer wat je krijgt.

Goedemiddag! zei ik met een diepe zucht, toen ik eindelijk na een dik uur wachten aan de beurt was. Goedemiddag, zei de apothekersassistente die bijna de hele dag in haar eentje de balie in de apotheek moest bedienen.   “Wat komt u halen?”

Ik schoof mijn recept over de balie. Ze vroeg mij om naam en geboortedatum, waarna ze driftig op haar toetsenbord tikte om de medicamenten op te sporen in haar systeempje. Toen keek ze mij met een ijzeren blik en ernstig aan, waarna ze vervolgens zei dat dit medicijn niet voorradig was.

Niet voorradig stamelde ik uit. Maar het staat hier toch gewoon zwart op wit.  Ze knikte begrijpend, alsof ik een kleuter was die vroeg waarom de lucht blauw is. Ja, dat staat er wel, maar we hebben het doodeenvoudig niet. We hebben wel een alternatief. Zijn er bijwerkingen vraag ik voorzichtig. Valt mee hoor, zegt ze. Sommige mensen krijgen hoofdpijn, slapeloosheid, hartkloppingen, diarree, hallucinaties… maar dat is heel zeldzaam hoor. Niet iets om je zorgen over te maken waarbij je haar hoorde denken waar ik mij in hemelsnaam druk over maakte.

Ze verdween naar achteren en kwam terug met een doosje dat eruitzag alsof het rechtstreeks uit een Russisch laboratorium kwam. De naam bestond uit 37 medeklinkers en één verdwaalde klinker. Dit is eigenlijk hetzelfde, zei ze.  Alleen…nou ja, net ff iets anders.

Ik nam het doosje aan en bestudeerde het aandachtig op een manier of ik heel veel verstand van medicijnen heb. En als ik dit niet wil, want ik heb baat en ook vertrouwen in het medicijn wat ik altijd tot tevredenheid heb gebruikt. Dan kunt u wachten tot de volgende levering, zei ze zonder dat er een spier in haar gezicht vertrok. Die komt waarschijnlijk over vier tot zes weken. Maar misschien ook niet. Het is een beetje afhankelijk van heel veel dingen die wij als apotheek niet in de hand hebben. Ze voegde er nog net niet aan toe , dat ik blij moest zijn dat er iets wat op het gebruikelijke medicijn leek, werd aangeboden.

Uiteindelijk moest ik toch wat, dus besloot met de nodige tegenzin het alternatieve medicijn maar mee te nemen. Thuisgekomen maakte ik het doosje open, maar in plaats van pillen met een juiste dosering, trof ik pillen aan met een behoorlijk afwijkende dosering. Een paar harde vloeken kon ik niet onderdrukken.

Verward en boos belde ik de apotheek. Ach ja, zei de assistente nonchalant. Ik had vergeten u te zeggen dat er ook nog een doosje met pillen klaar ligt met een andere dosering. Dan moet u thuis even de rekensom maken hoeveel pillen u van beide medicijnen moet innemen om weer aan de juiste dosering te komen. Ik viel bijna om van verbazing toe ik dit aanhoorde. Dat je de juiste medicijnen niet krijgt, ok, tot daar aan toe, maar dat je nu ook cocktails moet maken om aan de juiste dosering van het alternatieve medicijn te komen, nou kijk hoever we inmiddels zijn gekomen met de zorg in ons landje. 

Ik zweeg maar, want ik was echt met stomheid geslagen door dit antwoord. Ik vroeg tenslotte nog een keer vertwijfeld en met een alsmaar toenemende gefrustreerdheid, hoe het nou zit met mijn oorspronkelijke medicijnen. Ach, zei ze met een ironische ondertoon. U kunt altijd proberen om het bij ons filiaal in Groningen te halen. Of u moet simpelweg wachten tot de volgende lading geleverd wordt. Overigens hebben we wel een overschot aan zetpillen, misschien kunt u daar wat mee. Toen heb ik de verbinding maar verbroken!

En zo kwam het dat ik, in plaats van mijn gebruikelijke medicijnen, volledig uit het veld geslagen thuis zat met mix aan verschillende pillen waar ik maar zelf de juiste dosering van moest zien te maken. En daarnaast ook met een meer dan onbehaaglijk gevoel dat je inmiddels anno 2025 in een soort van medicijn tombola terecht bent gekomen waarbij je maar moet hopen dat je met je lootje de hoofdprijs wint. Tot nu toe sta ik met 0-3 achter.

Quote: Sommige geneesmiddelen zijn erger dan de kwaal zelf !!

Verkiezingstijd: we mogen weer gaan stemmen!!

Het is weer zover, binnenkort mogen we weer naar het stemhokje om op je partij van je voorkeur te gaan stemmen. Ja, het huidige kabinet heeft het slechts een klein anderhalf jaar volgehouden. Treurig toch, want als je het goed bekijkt heeft dit kabinet nauwelijks moeite gedaan om ons land op een beetje fatsoenlijke manier te besturen. 

Bij de start in juli 2024 stond het eigenlijk al vast dat ze het niet lang zouden volhouden. Immers, de club van Wilders was als winnaar uit de bus gekomen, zodat het niet vreemd was dat het enorm veel moeite zou gaan kosten om een kabinet te formeren waarbij samengewerkt moest gaan worden met zijn partij de PVV.  Van die coalitie vorming kreeg ik spontane huilbuien. Tjonge wat een gekissebis en gepruts van die jongens en meisjes die ons land moesten gaan vertegenwoordigen. Geen partij die natuurlijk stond te trappelen om met de club van Geert een volwaardig kabinet te willen vormen, en dat is uiteindelijk gebleken ook. 

Zonder een waardeoordeel hierover te vellen, gooide de club van Geert uiteindelijk noodgedwongen zelf de handdoek maar in de ring, met als gevolg dat we sneller dan verwacht, of misschien wel gehoopt, de gang naar het stemhokje weer mogen maken. Resultaat, het is dus weer verkiezingstijd. Waar je ook kijkt, de verkiezingsposters lachen je toe met gladgestreken gezichten en wederom loze beloftes. In talkshows buitelen de lijsttrekkers over elkaar heen, en op sociale media vliegen de slogans en meningen sneller voorbij dan dan de TGV die met een bloedgang van Amsterdam naar Parijs sjeest. De waanzin van de race naar een plek in de Tweede Kamer is wederom begonnen.

Wat opvalt, is hoe kort ons collectieve geheugen lijkt te zijn. Politici die vorige maand nog in crisisberaad zaten omdat hun plannen totaal niet werkten, presenteren zich nu alsof ze de sleutel tot alle oplossingen in hun achterzak hebben. En wij, kiezers, laten ons opnieuw verleiden door mooie woorden en ferme beloftes. Het lijkt soms meer op een theaterstuk dan op een serieuze poging om het land echt te gaan besturen.

De waanzin zit ook in de overvloed. Gigantisch veel verschillende partijen, dito zoveel lijstjes en nog veel meer afzonderlijke meningen. Je moet bijna een studiedag beleggen om alle programma’s door te nemen. En zelfs dan weet je dat er straks toch weer een compromis uitkomt dat nauwelijks lijkt op die plannen. Partijen die elkaar nu voor rotte vis uitmaken, zitten over een paar maanden misschien gebroederlijk aan de onderhandelingstafel. De politieke vijand van vandaag is de coalitiepartner van morgen.

En dan die debatten. In theorie zouden die ons moeten helpen om te kiezen. In de praktijk veranderen ze vaak in een wedstrijd wie de ander het slimst kan onderbreken of de leukste oneliner paraat heeft. Het applaus komt niet voor een goed onderbouwd standpunt, maar voor een gevat grapje dat lekker viraal gaat. Politiek als entertainmentshow: het scoort, maar lost natuurlijk geen ene sikkepit op.

Toch is er ook iets moois aan deze chaos. Midden in de drukte, tussen al die posters, tweets en praatprogramma’s, speelt zich iets essentieels af: we krijgen wederom de kans om onze stem te laten horen. Achter alle rumoer ligt de kern van de democratie. Jij en ik, we mogen bepalen wie ons land de komende jaren gaat vertegenwoordigen. Dat voelt klein, maar is in werkelijkheid heel groot. Dus ja, de komende verkiezingen zijn gekkenwerk. De beloften zijn groot, de verschillen schreeuwerig, en de realiteit straks weer teleurstellend. Maar één ding is zeker: dit is onze nationale comedyshow. Alleen jammer dat wij na afloop de rekening mogen betalen.

Quote: Het is niet voor niets dat beleid en debiel uit dezelfde letters bestaan !!

Rimpels en rollator, maar nog steeds onweerstaanbaar !!

Er heerst een hardnekkig misverstand dat aantrekkingskracht ophoudt zodra je een bepaald aantal verjaardag kaarsjes hebt uitgeblazen. Alsof Cupido zegt: “Gefeliciteerd met je pensioen, en hier is je lidmaatschap van de club van uitgebluste en onzichtbare mensen". Nou, laten we dat sprookje maar meteen in de prullenbak gooien.

Want geloof me: je kunt op je zeventigste net zo aantrekkelijk zijn als op je zeventiende, alleen met als voordeel dat je betere verhalen kan vertellen, waarschijnlijk een stevige pensioenpot bezit en gelukkig verlost bent van vervelende jeugdpuistjes, puberdrama’s en gênante liefdesbrieven.

Want beste lezers, rimpels vertellen een verhaal. Elke rimpel is een bewijs dat je vaak hebt gelachen, gezoend, of gewoon de zon niet altijd gemeden hebt. Zie het als littekens van plezier. En laten we eerlijk zijn: een lachrimpel werkt beter dan een Botoxmasker waar niemand aan kan aflezen of je blij bent of net een citroen hebt gegeten. En die rimpels zijn toch stukken aantrekkelijker dan een vlinder-tattoo wat ooit een goed idee leek na drie glazen wijn die een beetje verkeerd vielen. En, bovendien heb je als voordeel dat je je rimpels niet hoef bij te laten werken. Ze komen vanzelf, en zijn permanent, dus een soort van natuurvriendelijke lichaamsversiering.

Als oudere weet je wie je bent. Je hoeft je niet meer druk te maken om allerlei trends te volgen zoals “low-rise jeans” of "preppy kledingstukken", of uitgebalanceerde diëten te volgen om maar geen grammetje aan te komen. Niets is zo sexy als iemand die gewoon zegt: “Ik hou van zuurkool, met een heerlijke Hema rookworst en een klodder vette jus.

Ja, en wellicht heb je al een rollator. Zie dat ding als de SUV onder de loopmiddelen: praktisch, ruim en met plek voor je boodschappen. Versier die rollator met wat lampjes of een vlaggetje, en je rijdt zo de harten van voorbijgangers binnen.

Oké, de eerlijk gebiedt te zeggen dat de kans dat je nog spontaan een sixpack kweekt, inmiddels wel heel klein is geworden, tenzij die sixpack in de koelkast staat. Maar een goed gevoel voor humor? Dat vergaat niet. Sterker nog: met de jaren wordt je timing beter. Een scherpe grap op het juiste moment maakt je onweerstaanbaar. En je hoeft er niet eens voor naar de sportschool.

Of je nu zilvergrijs, peper-en-zout of “strategisch kaal” bent, aantrekkingskracht zit niet in je kapsel, maar in je uitstraling. Mensen vallen op energie, warmte en  authenticiteit. En dat heb je in overvloed, want je hebt geleefd, gelachen, gehuild, en geleerd. Maak oogcontact. Ja, ook als je leesbril nog ergens in je tas bungelt. En lach breeduit, je kunstgebit blijft heus wel zitten.

Dus de volgende keer dat je in de spiegel kijkt en denkt: “Pff, dat lijf heeft wat kilometers gemaakt” , glimlach dan. Je bent als een klassieke oldtimer: misschien niet meer zo snel, maar wel met een unieke charme waar jonge modellen alleen maar jaloers op kunnen zijn.

Aantrekkelijk zijn stopt niet met ouder worden. Het krijgt alleen meer diepte, meer pit, en vaak kan je nu nog steeds met een simpele knipoog de harten van menig andere senior sneller laten kloppen!  

Quote: Leeftijd is slechts een getal, en besef, op elke leeftijd kan je onweerstaanbaar zijn !!

Boodschappen doen, van op de pof naar peperduur !!

Er zijn van die momenten dat je met je boodschappen karretje door de supermarkt rolt en denkt: hoeveel zou dit grapje me nu weer gaan kosten? 

Waar je vroeger een tas vol aardappelen, groente, vlees en een pak koekjes had voor een habbekrats, tikt de kassa tegenwoordig vrolijk bedragen aan waarvan je hartslag spontaan stijgt. 

Een pak koffie? Bijna net zo duur als een avondje uit. Een stukje kaas? Daar moet je bijna een lening voor afsluiten. En toch… boodschappen doen is altijd al een belangrijk onderdeel van ons bestaan geweest. Alleen, de manier waarop we ermee omgingen, is in de loop der jaren flink veranderd.

Ik kan mij nog uit mijn jeugd herinneren dat je in de jaren ’60 vaak nog de buurtwinkel of de kleine kruidenier op de hoek had zitten. Daar kende iedereen elkaar, en als je toevallig even krap bij kas zat, schreef de winkelier jouw aankopen gewoon op in een schriftje. Op de pof kopen, noemden ze dat. Aan het eind van de week, of van de maand, werd de rekening voldaan. Geen gedoe, geen rente, alleen vertrouwen en een handdruk.

En het mooie was: niemand keek je raar aan als je zo’n schuldje had. Het was in die tijd doodnormaal. En er zat ook iets warms in dat systeem: de kruidenier wist welke worst je het lekkerst vond, hield speciaal die ene jam apart en gaf je als kind een dropje mee. Probeer dat nu maar eens bij de zelfscankassa.

Nee dan nu, anno 2025. Alles is strak geregeld, digitaal betalen, wat heel efficiënt is, maar oh zo onpersoonlijk. Je pint meteen bij de kassa, en wie vandaag geen geld heeft, tja die heeft simpelweg pech. De supermarkt heeft geen schriftje achter de toonbank en de caissière mag je ook niet “volgende week betalen” beloven. Het enige schriftje dat nog bestaat, is je online bankafschrift, en dat voelt vaak minder vriendelijk.

En de prijzen? Die zijn een verhaal op zich. Waar je in de jaren ’60 met een gulden een heel brood en wat beleg kon meenemen, ben je nu soms bijna een vermogen kwijt voor een simpele lunch. Veel mensen balanceren daardoor elke maand weer financieel op het randje, en dat voelt alsof de boodschappen ineens een luxeartikel zijn geworden.

Het contrast is groot. In vroeger jaren bestond er vertrouwen, was er echt persoonlijk contact en ook niet onbelangrijk, een beetje menselijkheid. En nu: er zijn zelfscankassa’s, bonuskaarten en prijzen die zo snel stijgen dat je inmiddels een pijnlijke hernia hebt overgehouden aan het zoeken naar betaalbare boodschappen, die heel laag en zo diep mogelijk in de schappen zijn weggestopt.  Misschien hebben we vandaag de dag er gemak van en een overvloed aan verschillende artikelen voor teruggekregen. Maar het warme menselijke gebaar van “zet het maar op de pof” is in de supermarkt van vandaag ver te zoeken.

Misschien verklaart dat waarom zoveel mensen met weemoed terugdenken aan die tijd. Niet omdat alles beter of goedkoper was (hoewel, dat ook), maar omdat boodschappen doen toen meer was dan een rekensom. Het was het contact, het vertrouwen en het sociale uitje in de buurt waar je woonde.

En.... als ik dan weer eens mijn pinpas hoor piepen bij de kassa en de bon zie waar ik steil van achterover val, denk ik weleens: konden we het nog maar weer even op de pof zetten !!

Quote: Boodschappen doen nu heeft als voordeel dat je boodschappenlijstje heel kort geworden is !!

De schooltandarts: Trauma of traktatie !!

De meesten van ons zullen trouw elk half jaar naar de tandarts gaan voor een periodiek controle aan het gebit. Soms met een lichte tegenzin om in die stoel te gaan zitten, maar echt niet te vergelijken met datgene wat wij, de 60 plussers onder ons, jaarlijks bij de schooltandarts te wachten stond. Lees en huiver nog eens mee !!

Ach, de jaren ’60. De Beatles op de radio, melk in glazen flesjes… en de schooltandarts die in een bus het schoolplein op denderde. Geen hippe camper met vrolijke stickers, nee: een bus die eruitzag alsof hij normaal gedetineerden naar de gevangenis bracht. Wie dus in de jaren ’60 naar school ging, herinnert zich vast nog de schooltandarts. Dat mysterieuze fenomeen dat ergens tussen een medisch professional en een rondreizende kermisattractie hing. 

Zodra de schooltandarts zijn intrek nam op het schoolplein, hing er een geur die nog het meest deed denken aan een mix van ontsmettingsmiddel, angstzweet en kruidnagelolie. Want kruidnagel was de smaak van de verdoving. Of beter gezegd: de niet-verdoving. Want verdoven deed men alleen bij echt grote klussen. Voor het trekken van een kies bij een elfjarige was een vriendelijk "mond open!" meestal voldoende.

Je nam plaats in een enorm leren gevaarte met hendels, alsof het ding rechtstreeks uit een Frankenstein-film was gesloopt. Zodra je zat, werden de lampen in je gezicht gedraaid, en dan begon het feest. Het gebrom van de boor klonk als een startende straaljager. En boren deden ze, soms zo enthousiast dat je dacht dat ze van plan waren om aan de andere kant van je kaak weer naar buiten te komen.

En alsof dat nog niet genoeg was, zat de volgende in de rij gewoon mee te kijken. Want privacy bestond nog niet. Je klasgenoot stond letterlijk naast je te wachten, terwijl jij probeerde niet te gillen. Het was een lesje in groepsdruk: "Als Pietje niet huilt, mag jij ook niet huilen." Natuurlijk huilden we allemaal, maar dan zachtjes.

Na afloop kreeg je een papiertje mee voor je ouders, waarin in keurige ambtelijke taal stond dat er ‘een kleine ingreep’ was gedaan. Dat betekende meestal dat er minstens één kies getrokken was. Soms kreeg je ook nog een suikervrij pepermuntje. Ironisch, want tegen de tijd dat je tong weer in beweging kwam, smaakte alles toch naar metaal.

En toch…Toch keken we er stiekem ook een beetje naar uit. Want de schooltandarts betekende dat je een uurtje niet in de klas hoefde te zitten. Rekenen kon wachten, je had immers belangrijkere dingen te doen, zoals overleven. En achteraf leverde het verhalen op die je nog decennia later kon vertellen.

Dus ja, de schooltandarts was een mix van horror en komedie. Een collectieve jeugdherinnering waarbij we massaal leerden dat angst, pijn en gezelligheid soms wonderlijk goed samengaan.

En nu? Nu liggen kinderen prinsheerlijk in een moderne stoel, met een flatscreen boven hun hoofd, Netflix te kijken en een verdoving die écht werkt. Soms denk ik terug aan die tijd, maar ben vervolgens blij dat de vooruitgang op gebied van de tandzorg enorm verbeterd is !!

Quote: In de stoel van de tandarts, worden we allemaal weer kind !!

De betweters !!!

We kennen ze allemaal: de mensen die altijd precies weten hoe het zit. Of beter gezegd, die denken dat ze alles weten. Of het nu gaat om opvoeding, werk, gezondheid, relaties, of zelfs hoe je het beste een plant water geeft, zij hebben het antwoord. En het mooie van dit alles? Ze hebben er zelf nul komma nul ervaring en/of verstand van.

Het zijn de types die je vertellen hoe je kinderen moet opvoeden, terwijl ze zelf nog geen dag luiers hebben verschoond. Ze leggen uit hoe je een bedrijf runt, zonder ooit een factuur te hebben verstuurd. En ze weten alles over reizen, terwijl ze niet verder zijn gekomen dan hun eigen achtertuin. Ze hebben nooit een marathon gelopen, maar weten wel precies dat jouw hardloopschoenen verkeerd zijn. Hun wijsheid komt niet voort uit vallen en opstaan, maar uit een onuitputtelijke bron van aannames, meningen en meestal een negatieve instelling.

Want het is nooit dat ze vol enthousiasme zeggen: “Goh, Wat leuk dat je dat probeert!” Nee, hun favoriete zinnetjes zijn: “Dat werkt nooit.” “Daar zou ik niet aan beginnen.” “Weet je wel hoe moeilijk dat is?” En als je dan vraagt of ze dat zelf ooit hebben geprobeerd, komt er meestal een stilte. Of een vaag: “Nee, maar ik ken iemand die...…”

Het zijn de commentatoren van het leven. De mensen die aan de zijlijn staan, nooit zelf meespelen, maar wel luid roepen dat de scheids blind is en de spits beter zijn best moet doen. Ze vergissen zich alleen in één ding: de echte lessen leer je niet vanaf de tribune, maar op het veld. En de commentaren en meningen die men spuit op de berichten in de socials, zoals Facebook, Insta of Tiktok, worden geplaatst in de veronderstelling dat ze er zelf bij zijn geweest. Niets is minder waar natuurlijk, men brult maar wat en vaak zonder enig normbesef.

Waarom doen mensen dit eigenlijk? Misschien omdat oordelen makkelijker is dan zelf ervaren. Want wie iets probeert, kan falen. En falen voelt kwetsbaar. Veel makkelijker is het om kritiek te geven op de daden van een ander. Dan hoef je zelf niets te riskeren en lijk je toch slim.

Maar de grap is: echte wijsheid zit juist in het doen. In fouten maken, opnieuw proberen, en beseffen dat je niet alles weet. Juist de mensen die met vallen en opstaan het meest hebben meegemaakt, zijn vaak verrassend mild. Zij weten dat er niet één waarheid is, dat dingen soms mislukken, en dat dat helemaal oké is, want niemand, maar ook echt niemand is perfect.

Dus wat doe je met al die negatieve betweters? Lach erom. Schenk er geen aandacht aan en beschouw ze als hopeloze azijnzeikers die toevallig jouw levensfilm aanschouwen. Het gaat er om dat jij de hoofdpersoon ben en zij slechts figuranten met een tekstballonnetje. Want uiteindelijk geldt: wie de route zelf loopt, weet hoe de weg écht voelt.

En misschien, heel misschien, durven de grote betweters ooit zelf een stap voorwaarts te zetten en niet zo snel een ongefundeerde mening klaar te hebben. Tot die tijd heb ik een eenvoudig advies: laat ze lekker praten. Want jij weet wel beter !!

Quote: Het is opvallend dat mensen die alles beter weten, feitelijk nooit iets beter doen !!

Het strandbadje !!

Er was een tijd dat je voor een perfecte zomervakantie geen EasyJet-ticket naar Ibiza nodig had, maar alleen een zwembroek, een boterham met pindakaas en een moeder die tijdens warme zomerdagen, je meenam naar het Kralingse bos. Welkom bij mijn jeugd aan het strandbadje van de Kralingse Plas in Rotterdam, het Copacabana van Crooswijk.

Zodra de zon zich liet zien (en dat kon al bij 17 graden en windkracht 4), gingen wij lopend naar het paradijs. Nou ja, paradijs... Het was een lange strook zand met grassprietjes, een wc die je alleen betrad als je levensmoe was, en een ijscokar waarvan het ijs smaakte naar bevroren lucht met een vleugje melkpoeder. Maar voor ons kinderen was het magisch.

Je herkende het strandbadje al van ver aan het geschreeuw van kinderen, de geur van zonnebrand en friet, en de karakteristiek witte gebouwtjes aan de bosrand waar douches en de toiletten waren ondergebracht.

Kleedhokjes? Ach joh, we trokken gewoon onze korte broek uit onder een handdoek, die natuurlijk altijd op het spannendste moment wegwaaide. Tadaaa, een gratis voorstelling dus voor de hele familie op de handdoek naast je.

Het strandbadje bestond uit twee aparte baden die met vlonders omringd waren. Die baden waren voornamelijk bedoeld voor de kinderen die nog niet of nog niet goed konden zwemmen. Daar was dus al, en ik spreek over de jaren 60 van de vorige eeuw, door de gemeente goed over nagedacht. Maar ook toen al waren wij als kids ondeugend en zagen die afscheiding van die twee baden als een uitnodiging om er expres overheen te gaan en vervolgens probeerden om zo dicht mogelijk naar een eilandje in de plas te zwemmen, wat je moeder nadrukkelijk verboden had om te doen. 

Ver kwamen we meestal niet, want bij het strandbadje liep altijd een kleerkast van een badmeester, een soort Schwarzenegger met een gigantisch brede borst en dito biceps. Hij hield alles in de gaten en als hij ons door had, blies hij met overdreven dramatiek op zijn fluitje, ten teken dat we terug moesten komen. En dat deden we dan natuurlijk trouw, want met deze klerenkast wilden we uiteraard geen ruzie krijgen. Tja, toen bestond er nog respect voor het bevoegd gezag.

En dan de snackbar. Je had precies drie keuzes: patat, frikandel, of patat met frikandel. De vierde optie – zelf iets meenemen, eindigde steevast in een zak knakworsten die drie uur in de zon had gelegen en dus veranderde in iets wat nog het meest leek op warme zeewormen.

’s Avonds, verbrand, moe en doordrenkt van de Kralingse Plas (waarvan we nu pas beseffen dat de helft van het water uit kinderurine bestond), liepen we terug naar huis. We waren moe en gesloopt van een mooie maar inspannende dag aan dat strandbadje, maar toch wilde je maar één ding: morgen weer !!

Als ik nu langs de Kralingse plas loop, ruik ik nog steeds die mix van zonnebrand, friet en vrijheid. En heel soms, heel even, denk ik eraan om in m’n onderbroek het water in te rennen. Maar dan herinner ik me die badmeester en loop maar rustig verder.

Quote: Een gelukkige jeugd is misschien wel het meest mooie geschenk in het leven !!