Het is weer zover, binnenkort mogen we weer naar het stemhokje om op je partij van je voorkeur te gaan stemmen. Ja, het huidige kabinet heeft het slechts een klein anderhalf jaar volgehouden. Treurig toch, want als je het goed bekijkt heeft dit kabinet nauwelijks moeite gedaan om ons land op een beetje fatsoenlijke manier te besturen.
Bij de start in juli 2024 stond het eigenlijk al vast dat ze het niet lang zouden volhouden. Immers, de club van Wilders was als winnaar uit de bus gekomen, zodat het niet vreemd was dat het enorm veel moeite zou gaan kosten om een kabinet te formeren waarbij samengewerkt moest gaan worden met zijn partij de PVV. Van die coalitie vorming kreeg ik spontane huilbuien. Tjonge wat een gekissebis en gepruts van die jongens en meisjes die ons land moesten gaan vertegenwoordigen. Geen partij die natuurlijk stond te trappelen om met de club van Geert een volwaardig kabinet te willen vormen, en dat is uiteindelijk gebleken ook.
Zonder een waardeoordeel hierover te vellen, gooide de club van Geert uiteindelijk noodgedwongen zelf de handdoek maar in de ring, met als gevolg dat we sneller dan verwacht, of misschien wel gehoopt, de gang naar het stemhokje weer mogen maken. Resultaat, het is dus weer verkiezingstijd. Waar je ook kijkt, de verkiezingsposters lachen je toe met gladgestreken gezichten en wederom loze beloftes. In talkshows buitelen de lijsttrekkers over elkaar heen, en op sociale media vliegen de slogans en meningen sneller voorbij dan dan de TGV die met een bloedgang van Amsterdam naar Parijs sjeest. De waanzin van de race naar een plek in de Tweede Kamer is wederom begonnen.
Wat opvalt, is hoe kort ons collectieve geheugen lijkt te zijn. Politici die vorige maand nog in crisisberaad zaten omdat hun plannen totaal niet werkten, presenteren zich nu alsof ze de sleutel tot alle oplossingen in hun achterzak hebben. En wij, kiezers, laten ons opnieuw verleiden door mooie woorden en ferme beloftes. Het lijkt soms meer op een theaterstuk dan op een serieuze poging om het land echt te gaan besturen.
De waanzin zit ook in de overvloed. Gigantisch veel verschillende partijen, dito zoveel lijstjes en nog veel meer afzonderlijke meningen. Je moet bijna een studiedag beleggen om alle programma’s door te nemen. En zelfs dan weet je dat er straks toch weer een compromis uitkomt dat nauwelijks lijkt op die plannen. Partijen die elkaar nu voor rotte vis uitmaken, zitten over een paar maanden misschien gebroederlijk aan de onderhandelingstafel. De politieke vijand van vandaag is de coalitiepartner van morgen.
En dan die debatten. In theorie zouden die ons moeten helpen om te kiezen. In de praktijk veranderen ze vaak in een wedstrijd wie de ander het slimst kan onderbreken of de leukste oneliner paraat heeft. Het applaus komt niet voor een goed onderbouwd standpunt, maar voor een gevat grapje dat lekker viraal gaat. Politiek als entertainmentshow: het scoort, maar lost natuurlijk geen ene sikkepit op.
Toch is er ook iets moois aan deze chaos. Midden in de drukte, tussen al die posters, tweets en praatprogramma’s, speelt zich iets essentieels af: we krijgen wederom de kans om onze stem te laten horen. Achter alle rumoer ligt de kern van de democratie. Jij en ik, we mogen bepalen wie ons land de komende jaren gaat vertegenwoordigen. Dat voelt klein, maar is in werkelijkheid heel groot. Dus ja, de komende verkiezingen zijn gekkenwerk. De beloften zijn groot, de verschillen schreeuwerig, en de realiteit straks weer teleurstellend. Maar één ding is zeker: dit is onze nationale comedyshow. Alleen jammer dat wij na afloop de rekening mogen betalen.
Quote: Het is niet voor niets dat beleid en debiel uit dezelfde letters bestaan !!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten