Er zijn van die momenten dat je met je boodschappen karretje door de supermarkt rolt en denkt: hoeveel zou dit grapje me nu weer gaan kosten?
Waar je vroeger een tas vol aardappelen, groente, vlees en een pak koekjes had voor een habbekrats, tikt de kassa tegenwoordig vrolijk bedragen aan waarvan je hartslag spontaan stijgt.
Een pak koffie? Bijna net zo duur als een avondje uit. Een stukje kaas? Daar moet je bijna een lening voor afsluiten. En toch… boodschappen doen is altijd al een belangrijk onderdeel van ons bestaan geweest. Alleen, de manier waarop we ermee omgingen, is in de loop der jaren flink veranderd.
Ik kan mij nog uit mijn jeugd herinneren dat je in de jaren ’60 vaak nog de buurtwinkel of de kleine kruidenier op de hoek had zitten. Daar kende iedereen elkaar, en als je toevallig even krap bij kas zat, schreef de winkelier jouw aankopen gewoon op in een schriftje. Op de pof kopen, noemden ze dat. Aan het eind van de week, of van de maand, werd de rekening voldaan. Geen gedoe, geen rente, alleen vertrouwen en een handdruk.
En het mooie was: niemand keek je raar aan als je zo’n schuldje had. Het was in die tijd doodnormaal. En er zat ook iets warms in dat systeem: de kruidenier wist welke worst je het lekkerst vond, hield speciaal die ene jam apart en gaf je als kind een dropje mee. Probeer dat nu maar eens bij de zelfscankassa.
Nee dan nu, anno 2025. Alles is strak geregeld, digitaal betalen, wat heel efficiënt is, maar oh zo onpersoonlijk. Je pint meteen bij de kassa, en wie vandaag geen geld heeft, tja die heeft simpelweg pech. De supermarkt heeft geen schriftje achter de toonbank en de caissière mag je ook niet “volgende week betalen” beloven. Het enige schriftje dat nog bestaat, is je online bankafschrift, en dat voelt vaak minder vriendelijk.
En de prijzen? Die zijn een verhaal op zich. Waar je in de jaren ’60 met een gulden een heel brood en wat beleg kon meenemen, ben je nu soms bijna een vermogen kwijt voor een simpele lunch. Veel mensen balanceren daardoor elke maand weer financieel op het randje, en dat voelt alsof de boodschappen ineens een luxeartikel zijn geworden.
Het contrast is groot. In vroeger jaren bestond er vertrouwen, was er echt persoonlijk contact en ook niet onbelangrijk, een beetje menselijkheid. En nu: er zijn zelfscankassa’s, bonuskaarten en prijzen die zo snel stijgen dat je inmiddels een pijnlijke hernia hebt overgehouden aan het zoeken naar betaalbare boodschappen, die heel laag en zo diep mogelijk in de schappen zijn weggestopt. Misschien hebben we vandaag de dag er gemak van en een overvloed aan verschillende artikelen voor teruggekregen. Maar het warme menselijke gebaar van “zet het maar op de pof” is in de supermarkt van vandaag ver te zoeken.
Misschien verklaart dat waarom zoveel mensen met weemoed terugdenken aan die tijd. Niet omdat alles beter of goedkoper was (hoewel, dat ook), maar omdat boodschappen doen toen meer was dan een rekensom. Het was het contact, het vertrouwen en het sociale uitje in de buurt waar je woonde.
En.... als ik dan weer eens mijn pinpas hoor piepen bij de kassa en de bon zie waar ik steil van achterover val, denk ik weleens: konden we het nog maar weer even op de pof zetten !!
Quote: Boodschappen doen nu heeft als voordeel dat je boodschappenlijstje heel kort geworden is !!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten