Met mijn vrouw wordt Kerst altijd iets magisch !!

Elk jaar rond deze tijd krijg ik altijd last van hetzelfde ongemak: een lichte tril in mijn linkeroog gecombineerd met een subtiele hoofdpijn achter in mijn voorhoofd. En dan weet ik: "het kerstdier in mijn vrouw ontwaakt weer".

Het begint altijd vrij onschuldig. “Schat,” zegt ze dan met haar aller zoetste stem, “zullen we dit jaar misschien eens een volledig rood versierde kerstboom doen? Gewoon lekker warm en heerlijk romantisch.” Maar voor ik kan antwoorden, duikt ze al met een sneltreinvaart in een doos waar meer kerstballen in zitten dan sterren aan de hemel. Terwijl ik nog met de meeste moeite probeer te bedenken hoe we vorig jaar ook alweer alles hebben opgeruimd, roept ze al: “O, maar een goud versierde boom is ook mooi, hé! Of misschien blauw! Of zilver! 

Mijn hoofdpijn begint nu helemaal heftige vormen aan te nemen. Wat een gedoe elk jaar weer, een vrouw die niet kan kiezen en alles wat ik heel voorzichtig voorstel, wordt afgeserveerd met de opmerking dat ik er geen jota verstand van heb. Ik krijg het gevoel dat ik spontaan zal gaan hyperventileren met die compleet doorgeslagen partner van mij in haar nietsontziende drang om ons stulpje in een waar kerstsprookje om te toveren. 

Want zodra de vrouw des huizes in de kerstmodus staat, verandert ons huis in één grote, glinsterende explosie van licht, ballen en slingers.  Het lijkt alsof een groep hyperactieve elfen met een glijbaan vol glitters door de woonkamer is gestuiterd, waardoor ons huis binnen de kortste keren wordt getransformeerd tot haar persoonlijke kerstparadijs. 

En dan heb ik het nog niet eens gehad over haar grote trots: de "notenkrakers". Niet één. Niet twee. Maar een heel leger van die dingen. Een volledige militaire macht van houten mannetjes, van vijf centimeter hoog tot bijna levensgroot. Staand. Grijnzend. Met een ondeugende lach of ze kijken je een beetje dreigend aan. Je vindt die mannetjes door ons hele huis.

Vrouwlief koopt er elk jaar minstens één bij. “Deze is anders,” zegt ze dan. Ja hoor, deze heeft een iets andere snor. Of deze staat staat net iets rechter. Of een volgende draagt een shawl om zijn nek. Er is altijd wel een reden om er nog één, of soms meerdere van die notenkrakers te kopen.

Je moet ’s nachts eens door ons huis lopen om naar het toilet te gaan… en dan ineens verrast te worden door twintig paar glinsterende oogjes die je staan aan te kijken. Ik kan je vertellen: je schrik je een hartverzakking, waardoor je plotsklaps volledig wakker ben.

En dan komt het moment dat ze de slingers en lampjes heeft uitgepakt. Sommige lampjes die knipperen. Sommige lampjes knipperen sneller. En sommige lampjes knipperen zo snel dat het bijna op een professionele lichtshow lijkt. En elk jaar zeg ik weer: “We hebben nu toch wel genoeg van die lampjes in huis?” En elk jaar kijkt vrouwlief me totaal onbegrijpend aan alsof ik net heb voorgesteld om de kerst af te schaffen. Dus...“Nee,” zegt ze dan, “lampjes zijn puur gevoel.”, wat hoort bij de gezelligheid van kerst vieren.

En daar sta ik dan als man, murmelend en scheldend in mezelf, terwijl ik voor de vierde keer dezelfde kluwen kabels met lampjes probeer te ontwarren, wat natuurlijk een eeuwigheid duurt omdat ik vergeten had om die dingen vorig jaar een beetje netjes op te bergen.

En dan de climax. Na uren werk staat dan eindelijk de boom. En jullie geloven het of niet, het is geen rode-, gouden-, blauwe- of zilveren boom geworden, nee mijn allerliefste kerstvrouwtje heeft uiteindelijk voor een zoetsappige, in het roze uitgevoerde kerstboom gekozen. Het zal mij verder een worst zijn, dat ding staat gelukkig, waarbij ik even volledig uitgeteld op de bank een diepe zucht slaakt en hoop dat alles naar de zin van mijn vrouwtje is. 

En dan….. wanneer alles klaar is… wanneer ik de lampjes aan doe…..en wanneer de notenkrakers in een perfecte formatie staan opgesteld…, dan zie ik haar stralen. En eerlijk is eerlijk: op dat moment vergeet ik even de chaos, de glitter in mijn sokken, de pijn in mijn lichaam en het feit dat één van de notenkrakers mij verdacht lijkt te volgen. Dan denk ik: Ach ja. Het is kerst. Zij blij, dus ik ook blij.

Tot dat ze de gevleugelde woorden zegt: “Volgend jaar… misschien een paar extra lampjes en wat notenkrakers erbij schat?” En het trillertje in mijn linkeroog begint weer zachtjes opnieuw. 

Quote: Kerstmis is geen periode, Kerstmis is een gevoel !!