De afhandeling van een klacht, een ware beproeving !!

Heb je ooit geprobeerd een klacht in te dienen bij de gemeente Rotterdam? Zet dan vooral een flinke pot thee, pak een goed boek en oefen je in geduld, heel veel geduld. Want als er één ding traag gaat in deze stad vol dynamiek, dan is het wel de behandeling van een klacht.

Alhoewel ik zelf 45 jaar in dienst ben geweest bij het concern Rotterdam, besef ik na mijn pensionering nu pas goed op welke wijze de gemeente met het belang van de burger omgaat. Kon ik als ambtenaar vaak snel zaken voor elkaar krijgen, logisch want je zit nu eenmaal dicht bij het vuur, maar ik nu niet meer tot het gilde der ambtenaren behoor en slechts een simpele inwoner van deze wereldstad ben, ben je aan de traagheid van handelen van het ambtenarenapparaat overgeleverd.

Het begint al bij het indienen van een klacht. Je belt het algemeen toegangsnummer 14010 en na wat keuzemenu's die je moet doorlopen wordt je na minutenlang wachten doorverbonden met een medewerkster die je klacht in ontvangst neemt. Je wordt vriendelijk te woord gestaan, dat is zeker waar, maar na een spervuur aan vragen die je moet beantwoorden, trekt deze jonge dame aan het eind van het gesprek op wel heel bijzondere wijze een conclusie waar je spontaan huilbuien van krijgt.  Mijn klacht handelde over het feit dat de vuilophaaldienst de vuilcontainer voor papier en karton vergeten had te legen. Kan best gebeuren een keer. Je verwacht dan een excuus en zo mogelijk direct actie van die dame met als doel om die container alsnog binnen de kortste keren te laten legen. Dat bleek "wishful thinking" te zijn geweest. Lees verder en huiver mee.

Deze vriendelijke "servicemedewerkster" verklaarde zonder zelf in een lachbui te schieten, dat mijn klacht wordt doorgezet naar de betrokken afdeling, waarbij zij tevens meldt dat men zo snel mogelijk contact met mij zal opnemen. Zo snel mogelijk blijkt in gemeenteland echter een heel rekbaar begrip te zijn.  De eerste week hoor je niets. Je denkt nog: “Ze zijn vast druk, er zijn natuurlijk veel klachten.” Je vraagt je af of je klacht per abuis op een postduif is gezet die onderweg verdwaald is in het Kralingse Bos, want uiteindelijk krijg ik pas na één week een reactie van de betrokken afdeling. Je verwacht een oplossing voor mijn klacht en dat die container alsnog wordt geleegd, zodat ik niet een maand moet wachten tot de volgende ophaalbeurt. Maar nee hoor, helaas geen oplossing, nee het blijkt een bevestiging te zijn dat ze je klacht hebben ontvangen. Hoera ! Je springt van vreugde een "gat in de lucht" Het betekent dat je officieel in de wachtrij staat, ergens tussen de verloren fietsmeldingen en scheefliggende stoeptegels. En dan begint het echte wachten pas echt. 

Tegen de tijd dat er eindelijk iets gaat gebeuren is het seizoen veranderd en heb je jezelf misschien al neergelegd bij de situatie, want een bericht dat men zal proberen om je probleem binnen een tijdsbestek van maximaal 6 weken op te lossen is toch werkelijk iets waarvan je ontzettend droevig van wordt en je een vorm van plaatsvervangende schaamte vertoont dat je ooit tot het gilde van "hardwerkende ambtenaren" heb behoord ! 

Is het frustrerend ? Zeker. Maar ergens ook typisch Rotterdams. Want net als de stad zelf is ook de gemeente een bonk werk-in-uitvoering. Misschien niet altijd efficiënt, maar met een hoop goede bedoelingen. En als je geluk hebt, komt het uiteindelijk goed, ook al is het dan in slow motion. Tot die tijd: adem in, adem uit, en blijf lachen. Of klagen. Maar wel met geduld.

Quote: Uw klacht heeft onze oprechte aandacht !!

De pakketbezorger !!

Ken je dat gevoel? Je hebt iets online besteld, misschien die leuke broek die je al lang had willen hebben, of die ene geweldige vaas die waanzinnig mooi zal staan op je nieuw aangeschafte salontafel. En dan begint het grote wachten. De trackinglink wordt je nieuwe beste vriend. Je leest:  Tussen 09.00 uur en 21.30 uur, wordt je pakket bezorgt. 

Hoe verzinnen die snurkers het, een tijdslot van een hele dag. Van een klein beetje plannen hebben die bezorgdiensten blijkbaar nog nooit gehoord. Maar goed, als je niet dringend ergens naar toe moet, blijf je maar noodgedwongen thuis. Je loopt nerveus te ijsberen en kijkt steeds voor het raam of je de pakketbezorger al aan ziet komen rijden. Je piest bijna in je broek, maar je durft niet naar de wc te gaan en je durft amper te ademen. Allemaal van de spanning om je pakketje te kunnen ontvangen.

En dan na verloop van een paar uur krijg je als een "duveltje uit een doosje" een berichtje via de trackinglink : Er staat: “We hebben u gemist.”

Pardon? GEMIST?! Je hebt nog net geen kampeerstoel naast de deur gezet om toch vooral die pakketbezorger niet te missen,  dus gemist ben je zeker niet. Je slaat stijl achterover van verbazing en je voelt spreekwoordelijk gezegd "je bloed koken", omdat dit berichtje natuurlijk de meest grote onzin is die je maar kunt verzinnen, want je bent de deur nog niet uit geweest !

Tsja , het is tegenwoordig wat met die pakketbezorgers die van s'ochtends vroeg tot s'avonds laat en dat 7 dagen per week hun pakketjes tijdig en op het juiste adres moeten afleveren. Eigenlijk is dat onbegonnen werk omdat zo beetje heel Nederland digitaal spullen besteld en het thuis laten afleveren. Dus eigenlijk heb ik nog een beetje medelijden ook met die pakketbezorgers. Want laten we eerlijk zijn: het werk van een pakketbezorger is géén kattenpis. Tijdschema’s om van te huilen, druk verkeer onderweg, vaak zeurende klanten, en dan ook nog die duizend trappen op met zware dozen. Het valt soms echt niet mee voor die zwoegers met hun pakketjes. Maar, zij hebben voor dit werk gekozen, dus als klant mag je toch wel een goede service verwachten voor het bedrag aan verzendkosten wat je moet betalen voor het afleveren van je spulletjes.

Want naast dat eerdere voorbeeld maak je ook mee dat je soms word je uitgedaagd tot een speurtocht. “We hebben uw pakket achtergelaten bij de achterdeur.” Achterdeur? Ik heb niet eens een achterdeur. Maar hé, ik ben niet voor één gat te vangen. Ik speur mijn voortuin af, til bloempotten op en uiteindelijk vind ik het pakket in mijn kliko. Ze zijn wel zo slim geweest om het in de kliko voor karton en papier te verstoppen en niet in de bak voor restafval waardoor dat pakketje misschien ook nog zou gaan stinken als een bunzing.

Maar zeg nou zelf: de magie van online bestellen verdwijnt compleet als je pakket om wat voor reden dan ook niet thuis wordt afgeleverd en je verplicht wordt om het bij een opticien in het winkelcentrum te moeten ophalen waardoor naast de extra tijd die dit je kost, je dus ook de bezorgkosten, die tegenwoordig ook niet misselijk zijn, voor Jan met de korte achternaam hebt betaald.

Dus ja, bestellen is leuk. Maar ontvangen? Dat blijft een gok. Een avontuur. Een aflevering van “Wie is de Pakketbezorger?” waarvan we allemaal stiekem hopen dat het goed afloopt.

Quote: Wachten op je pakketje, een moderne vorm van huisarrest !!

Naar de sportschool !!

Ik ben al een tijdje lid van een sportschool waar ik zo 2 tot 3x per week naar toe ga. Toen ik lid werd viel ik van de ene in de andere verbazing. Want als je zoals ik 68 jaar ben, zou je verwachten dat sportscholen uitsluitend voor jonge, gespierde mensen zijn die iedere dag selfies maken terwijl ze naar hun biceps staren. Nou, niets is minder waar. De sportschool is namelijk geen exclusieve club voor twintigers en dertigers meer.  Nee, de zestigplusser is de nieuwe fitnesstrend. En ik ben daar een levend bewijs van.

Iedereen die de eerste keer de sportschool binnenloopt, voelt zich overigens een beetje verloren. Het is een avontuur op zich.  De geur van parfum vermengt zich met de geur van zweet en sportvoeding. Het geluid van de gewichten die rammelen klinkt als het gerinkel van je verouderde gewrichten. En dan is er die mysterieuze sfeer van zelfverzekerde jongere mensen die je bestempelen als de oudere meneer of mevrouw die geen bal begrijpt hoe al die machines gebruikt moeten worden.

Ja, die machines. Het blijken technologische hoogstandjes te zijn. Als ik probeer een aantal been/rug machines te gebruiken, voel je je in het begin vrij hopeloos en heb je minstens 10 hulpvaardige trainers nodig om je uit hachelijke situaties te bevrijden. En dan, als ik eindelijk door heb hoe die dingen werken, blijkt dat ik dan de zitting weer verkeerd heb ingesteld en krijg ik de indruk dat ik eigenlijk eerst een schriftelijke cursus had moeten volgen om met succes gebruik te kunnen maken van al die futuristische apparaten.

Ik glimlach uiteindelijk maar naar de jongere sporters die me soms vriendelijk helpen (en tegelijkertijd hun lachen inhouden). Maar weet je, ik denk maar, zij hebben ook ooit een eerste keer gehad.

Mijn favoriete onderdeel is de loopband. Maar niet iedereen gebruikt dat ding waar het voor bedoelt is. Als ik om me heen kijk staan er veel leeftijdsgenoten op die loopbanden, en niet zozeer om heel fanatiek zoals ik te trainen, nee, de meeste staan gezellig met elkaar te keuvelen over alles en nog wat waarbij het looptempo uiteraard eentje is van een dronken aardbei die zich met krukken voortbeweegt. Maar niet zeuren, ze zijn in beweging en daar is het allemaal om begonnen. 

Als laatste onderdeel het werken met de gewichten. Er heerst een ongemakkelijke stilte wanneer ik de ruimte waar die gewichten staan binnenkom, omdat zo beetje iedereen daar er uitziet als professionele bodybuilders die aan de meest zware gewichten staan te sjorren. En daar ben ik, met mijn kleine handgewichtje van 6 kilo, die als een soort naïeve ontdekkingsreiziger net begonnen is met zijn reis door de ongerepte jungle van de krachttraining.

Ik voel me wat ongemakkelijk, maar ik geef niet op. Na een paar schokkerige sets voel ik me trots wanneer ik mijn gewichten terugzet en mijn ademhaling eindelijk weer normaal wordt. Ik kijk naar de andere sporters en geef ze een knik van erkenning, alsof ik iets indrukwekkends heb gedaan. Ze lachen vriendelijk. "Goed bezig, kanjer!" roep ik naar mezelf, alsof ik een kopie van Arnold Schwarzenegger ben.

Uiteindelijk, na weken trainen bereik ik een moment waarop ik het gevoel heb dat ik de sportschool versla. Het voelt alsof ik met elke stap een beetje meer in mijn element raak. Ik ben niet de jonge fitnesfanaticus, maar ik ben wel een volwaardige deelnemer. Ik weet precies welke machine ik moet gebruiken, hoe ik mijn trainingsschema kan afstemmen en misschien wel het meest belangrijkste, dat ik met plezier naar de sportschool ga.

Dus, wat heb ik geleerd van al mijn avonturen in de sportschool ? De belangrijkste les is dit: leeftijd is maar een getal, maar gezond blijven is tijdloos. Als zestigplusser is het niet altijd makkelijk, maar het is absoluut mogelijk om je lichaam uit te dagen, sterker te worden en tegelijkertijd een flinke dosis humor te behouden. En als je ooit de sportschool binnenloopt en denkt "ik ben te oud voor dit," herinner je dan: wij zijn de generatie die niet bang is om iets nieuws te proberen. En zelfs als we een beetje lopen aan te klooien, lachen we gewoon om onszelf en gaan we onverdroten door.

Quote: Elke training is een stap dichter bij je doel !!

De uitdagende reis van ouder worden !!

Vandaag 6 april is het mijn verjaardag en heb ik de leeftijd bereikt van 68 jaar. Ik kan nu dus wel zeggen dat ik inmiddels ook tot de categorie oudere senioren behoor. Daarom leek het mij wel aardig, om op deze voor mij bijzondere dag, eens stil te staan bij wat dat ouder worden nou feitelijk betekent. 

Ouder worden is een proces in het leven waar de meeste mensen mee te maken zullen krijgen. Het is een reis die gevuld is met momenten van reflectie, van groei en van acceptatie. Het is een fase in het leven waarin je meer in contact komt met jezelf en de wereld om je heen, en waarin je ervaringen en je herinneringen betekenisvol zijn en een waardevolle plek innemen.

Naarmate we ouder worden, leren we dat niet alles in het leven loopt hoe je het zou willen of had bedacht. Waar we als kind heel vaak dromen hadden over de toekomst en nog dachten dat we de wereld konden veroveren, leren we met de jaren dat de realiteit van alle dag toch echt anders in elkaar steekt. Het geluk zit echter vaak in de kleine dingen die ogenschijnlijk niet eens bij je opvallen. Sta eens stil bij een lach van een (klein)kind, misschien een leuk gesprek met een oude vriend of kennis, of gewoon genieten met je partner van een stralend zonnige dag heerlijk op een bankje in het park of lekker relaxed in je eigen tuin.

Mijn ervaring is, dat op jongere leeftijd het leven vaak heel erg gehaast is. Als ik de klok eens terugzet naar mijn jonge jaren, dan valt het mij nu op dat je op jongere leeftijd nauwelijks tijd nam om van de dingen die je pad dagelijks kruisten echt te genieten. Maar als je ouder wordt komt er een dieper besef dat de kracht van het leven niet alleen schuilt in het moeten presteren of het koste wat het kost moeten bereiken van (onhaalbare) doelen, maar juist in de momenten die we doorbrengen met familie, vrienden of kennissen. En natuurlijk is er ook een keerzijde. Helaas kan ouder worden ook gepaard gaan met fysieke veranderingen aan je lichaam en soms allerlei gezondheidsklachten. Maar daarentegen biedt het ouder worden ook hele mooie nieuwe dingen die enorm waardevol zijn. 

Uiteindelijk leren we meer los te laten, ons minder druk te maken over wat anderen van ons denken, en kunnen daardoor meer onszelf zijn zonder ons te moeten verschuilen achter een masker. De ouderen onder ons zullen ongetwijfeld ook wel herkennen, dat deze vrijheid het leven op latere leeftijd juist heel erg mooi maakt. Er is een toegenomen waardering voor de eenvoud van het alledaagse leven en dat koesteren we dan ook veel meer.

Een bekend spreekwoord zegt, dat "de wijsheid met de jaren komt", en daar is geen woord gelogen van. Dit mag dus zeker niet worden onderschat. Je ervaringen, zowel positief als negatief, vormen de basis voor een dieper begrip van jezelf en van anderen. Deze wijsheid biedt de mogelijkheid om anderen, waaronder uiteraard ook eigen (klein)kinderen te begeleiden, te inspireren en te ondersteunen op hun eigen levenspad.

Maar misschien wel het belangrijkste aspect van ouder worden is het besef dat tijd kostbaar is. Het is een uitnodiging om in het moment te leven en om te genieten van wat er nu is, om liefde te koesteren voor jezelf en de mensen om je heen die je dierbaar zijn. Ouder worden hoort nu eenmaal bij het leven en is zeker niet het einde van iets, maar een kans om met een open hart de schoonheid van het leven opnieuw te ontdekken. 

Quote: Iedereen wil graag oud worden, maar niemand wil het graag zijn !!!

De jaren 70 (deel 3) Terugblik op C70 !!

Ik eindig dit drieluik over de jaren 70 met een gebeurtenis in mijn woonplaats Rotterdam, namelijk de manifestatie Communicatie 70 of kortweg C70. In de zomer van 1970 stond Rotterdam tijdens deze manifestatie bol van de festiviteiten die vijf maanden duurde.  De binnenstad werd getransformeerd tot een levendig centrum van cultuur, vermaak en innovatie, waarmee de stad haar veerkracht en moderne identiteit vierde. Dit omdat Rotterdam ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum van de bevrijding besloot zichzelf op de kaart te zetten als meer dan alleen een werkstad. 

Van mei tot september 1970 werd de binnenstad omgetoverd tot een bruisend uitgaansgebied. De Coolsingel onderging een ware metamorfose met de komst van talloze cafés, eethuizen en kleurrijke terrassen. Een lint van driehoekige polyester afdakjes in diverse kleuren, wandelroutes en bloembakken veranderde de binnenstad in een vrolijke promenade van ruim tweeënhalve kilometer. Ik was in die periode 13 jaar en als jong jochie vond ik al die speciale en ook soms wel futuristische gebouwen in de stad geweldig om te zien. Mijn leeftijdsgenoten zullen dit ongetwijfeld ook wel herkennen. 

Ik neem jullie even mee naar de meest bekende dingen die tijdens C70 als hoogtepunt golden. (Als je iets herkend of herinneringen eraan hebt, laat het weten in een reactie.)

Eén van de meest opvallende attracties was de twee kilometerlange kabelbaan door het centrum die bezoekers een uniek perspectief op de stad bood. Deze liep over de Binnenweg, Karel Doormanstraat, Weena en Coolsingel en bood plaats aan zo'n 600 passagiers per rit. Vanuit de gondels konden bezoekers de transformatie van de stad bewonderen en attracties zoals een miniatuurversie van Rotterdam en een tijdelijk dolfinarium aanschouwen.

Bijna alle Rotterdamse musea openden tijdens C70 gratis hun deuren, waardoor kunst en cultuur voor een breed publiek toegankelijk werden. Daarnaast vonden er op het Schouwburgplein talrijke voorstellingen plaats van zowel professionele als amateurgezelschappen.

In de Leuvehaven dreef een volledig overdekt dolfinarium, genaamd Dolfirodam, dat plaats bood aan 1000 bezoekers per voorstelling. De tribunes en het bassin waren gebouwd op samengebrachte schepen, wat zorgde voor een unieke ervaring.

Aan het Weena was het Havodam gebouwd. Dit was de kleinste haven ter wereld in de vorm van een miniatuur versie van de Rotterdamse haven over een lengte van 200 meter. Iets verderop aan het Weena kon je een heus hertenkamp aantreffen. Rotterdam had werkelijk uitgepakt met een groot scala aan verschillende publiekstrekkers in de stad. Althans dat was het idee. De totale kosten van dit alles bedroeg voor die tijd het immense bedrag van dik 7 miljoen gulden waarbij uiteindelijk bleek dat men de manifestatie in oktober van 1970 met een dik verlies moest afsluiten. Ondanks dit , heb ik nu 55 jaar later nog vele leuke herinneringen aan die periode in 1970. Al was het maar alleen dat je voor een luttel bedrag aan de Coolsingel op de foto kon met de op 6 mei gewonnen Europacup 1 van Feyenoord !!  

Quote: Koester de herinneringen aan vroeger, maar geniet van het heden !!