Getob in het stemhokje !!

Afgelopen woensdag was het verkiezingsdag. Ik mocht weer gebruik maken van mijn democratisch recht om een stem uit te brengen op de partij van mijn voorkeur. 

Natuurlijk wist ik al lang van te voren welke partij op mijn stem kon rekenen, dus ff snel naar dat stembureau, stemformulier aanpakken, vakje roodkleuren, deponeren in de container en hoppa weer wegwezen. Niets moeilijks aan en is zo gepiept zou je denken. Maar ook met zo iets ogenschijnlijk makkelijks kan nog heel veel misgaan. Lees en huiver mee met dit verhaal waarbij de waarheid op sommige punten door mij is gemanipuleerd !

Het begon al met het weer. De storm van een paar dagen daarvoor was weliswaar gaan liggen, maar het bleef nog steeds onophoudelijk miezeren van de regen. Dat takkeweer zou de hele dag aanhouden, het was dus echt verkiezingsweer.  Van mijn voornemen om lekker te gaan wandelen naar dat stembureau kwam geen fluit terecht.  Dan maar even snel met de auto op en neer in de hoop dat ik een parkeerplaatsje kon vinden. Ik had geluk, ik kon vlakbij het stembureau een vrij plekje vinden. Dat viel niet tegen, dacht ik. Maar het bleek stilte voor de storm te zijn.

In het stembureau was het drukker dan op een gemiddelde zaterdag bij de supermarkt. Iedereen uit de wijk kwam stemmen. Natuurlijk harstikke mooi, maar het gevolg was dat ik in dat takkeweer in  een lange rij met mensen kon aansluiten.  Verzopen van de regen kwam ik uiteindelijk binnen waar ik een rij vermoeide ambtenaren aantrof achter een lange tafel. Ze waren omringd door stapels stempassen en liters koffie die al sinds de ochtend vroeg koud was geworden. 

Toen ik aan de beurt was en mijn stempas overhandigde, vroeg de voorzitter van het stembureau  vriendelijk of “Ik er al uit was?”  “Nou,” antwoorde ik, dat ligt eraan wat u bedoelt met ‘eruit’.” Voorlopig moet ik mijn stem nog uitbrengen dus ik heb nog wat bedenktijd, waardoor het nog alle kanten zou uitkunnen met die stem van mij.

Hij kreeg een glimlach en ik vervolgde mijn gang langs nog een bataljon aan ambtenaren, die allemaal in het proces een aparte taak hadden. De laatste overhandigde mij een gigantisch groot vel waarop ik mijn voorkeurstem in het stemhokje moest gaan aankruisen met het welbekende rode potlood.  Ik had mij voorgenomen dit jaar goed geïnformeerd te stemmen. Ik had de stemwijzer ingevuld, drie keer zelfs, maar het gekke was, elke keer kwam er iets anders uit. En dat waren dan ook nog eens partijen waar ik nog nooit van had gehoord.

Toen het stemhokje vrij was, stapte ik naar binnen. Het rook er een beetje naar potlood en angstzweet. Ik vouwde het enorme stembiljet open. Het was zo immens groot dat ik er bijna de wand mee raakte. Het lijkt wel de plattegrond van Nederland, mompelde ik. En daar stond ik dan. Na veel geworstel lag het gevaarte eindelijk voor me.

Ik tuurde naar de eindeloze rijen namen, honderden, misschien duizenden. Wie waren al die mensen? Ik herkende er drie van de televisie en eentje van een verkiezingsposter waar de lijm onder het oog van de kandidaat was uitgelopen. Ik boog me voorover, kneep mijn ogen tot spleetjes en besloot kordaat het vakje aan te kruisen van de kandidaat van mijn voorkeur Toen krak, de punt van het rode potlood brak af. Ik keek naar het stompje in mijn hand.  Met het overgebleven stompje probeerde ik een fatsoenlijk stipje te zetten, maar het werd meer een rood litteken in het vakje van mijn keuze. Ik hoopte maar dat de telling dat als geldig zou beschouwen.

Toen kwam de eindstrijd: het vouwen van dat vreselijke formulier. Ik begon links, maar rechts kwam weer los. Vouwde ik onder, ging het boven open. Het leek op een gevecht met een opstandig dekbedovertrek. Na vijf pogingen had ik iets dat nog het meest leek op een stuk textiel wat net de wasdroger uit was gekomen.

Bij de stembus, of beter gezegd: de container, stond een rij mensen. Ik wachtte gelaten op mijn beurt en duwde mijn biljet erin, maar het paste nauwelijks. "Hij zit vol,” zei ik. De ambtenaar keek op, duidelijk geërgerd dat iemand dit had opgemerkt. "Effetjes" aanduwen, zuchtte hij.

Ik duwde. Maar niets, het lukte niet. Hij stond langzaam op, deed de container open en drukte met één vinger op de stapel binnenin, en zei: “Zo, nu wel.” Ik schoof mijn verkreukte bijdrage aan de democratie naar binnen.

Op de terugweg naar huis voelde ik een vreemd soort tevredenheid. Ik had het gedaan. Ondanks het miezerweer, het ambtelijke chagrijn, de afgebroken potloodpunt en dat verschrikkelijke stemformulier. Thuis aangekomen vroeg mijn vrouwtje of ik zeker wist dat ik goed gestemd had. Ik grijnsde en zei: tja, “zeker weten doe je het nooit, maar ik heb in elk geval gestemd.” Ze knikte goedkeurend. “Dat is waar,” zei ze. “Twijfelen mag, zolang je maar meedoet en je stem niet verloren laat gaan.”

Quote: Een slechte regering wordt gekozen door mensen die niet gaan stemmen !!

Najaarsstorm Benjamin !!

Het begon allemaal deze week op een doodgewone donderdagochtend. Zoals gewoonlijk nog duf van de slaap naar beneden gestommeld voor een eerste bakkie koffie om wakker te worden. Tijdens het koffie zetten even het nieuws via de televisie raadplegen of er nog iets bijzonders is gebeurd. 

En ja hoor, tijdens het weerbericht kondigde de weerman met een vette grijns op zijn gezicht aan dat najaarsstorm "Benjamin” onderweg was. "Benjamin", wat een naam voor een storm. Je verwacht dan een vriendelijke jongen die viool speelt, maar niet een razende windhoos die het "normale" leven compleet overhoop gaat gooien.

De verwachting was dat "Benjamin" zo beetje in de ochtend aan onze kust zou arriveren. En inderdaad om 09:00 uur begon het zachtjes te waaien.  Ach, dacht ik, dat stelt niks voor. Maar tegen half 10 hoorde ik de eerste kliko voorbijzeilen en schrok van een ijzingwekkende gil van de buurvrouw,  die wanhopig haar was van de lijn liep te plukken. Ik keek in haar tuin en zag dat ze niet kon voorkomen dat een aantal onderbroeken gevangen werden door de wind en vrolijk de wijk in vlogen. Daar gaat m’n degelijkheid, gilde ze.

In de straat klapperden de dakpannen als castagnetten en de postbezorger klampte zich vast aan een lantarenpaal alsof hij in een rampenfilm zat. De buurvrouw van drie deuren verder dacht even snel haar chihuahua uit te laten. Maar o jee, dat was een misrekening. De wind pakte dat kleine hondje op als een ballon en de buurvrouw holde erachteraan met de riem in de lucht, alsof ze aan het vliegeren was met die kleine viervoeter. 

Ik bleef de hele dag het nieuws volgen om op de hoogte te blijven van de laatste ontwikkelingen. Plotsklaps kwam in de middag uit het niets het bericht dat “De wedstrijd Feyenoord – Panathinaikos was uitgesteld wegens stormgevaar.” Ik sprong op van de bank. “WAT?! Ik had heel mijn dag schema al aangepast, om de wedstrijd die volgens planning om 16.30 uur zou beginnen, comfortabel in mijn luie stoel te kunnen gaan kijken. Ik mopperde iets in de trend van: Dit is Europees voetbal, geen vliegerwedstrijd die je zo maar kan uitstellen. Maar goed, veel keus heb je niet, dus dan maar laat in de avond naar die wedstrijd gaan kijken. Het was immers al wat waard dat de wedstrijd niet werd afgelast, dat zou helemaal een drama geweest zijn voor vele supporters die al onderweg naar het stadion waren.

En of het niet erger kon, ook vrouwlief werd onaangenaam verrast door een telefoontje dat haar donderdagse bingo avondje vanwege de storm niet door zou gaan.  Het onweerde dan weliswaar buiten nog niet, maar voor degenen die mijn vrouw een beetje kennen, begrijpen dan wel dat haar gezicht door dat berichtje wel op onweer stond.  

Toen het eindelijk wat rustiger werd, waagde ik een inspectieronde. De straat leek op een scène uit een oorlogsfilm. Fietsen, containers, afgebroken boomtakken, alles lag door elkaar. De buurvrouw stond haar onderbroeken uit de heg te plukken met een kapot gewaaide paraplu . De postbode reed voorzichtig door de chaos en riep: “Ik heb drie brieven voor u, en één kliko met uw huisnummer erop, is die van u?”

's Avonds, toen ik het nieuws weer aanzette, zei de presentator met een strak gezicht: Storm "Benjamin" heeft veel overlast veroorzaakt, maar gelukkig geen gewonden. Ik keek naar mijn vrouw, die  teleurgesteld en met een sip gezicht, haar bingo kaarten omhoog hield en zuchtte: dat noemt die snurker van een presentator geen overlast. Fijn natuurlijk dat er geen gewonden zijn gevallen, maar dat mijn bingo avondje door die "Benjamin" naar de knoppen is geholpen, nou ja, andere bingo liefhebbers begrijpen dan wel hoe ik daar over denk !!

Inmiddels heeft de natuur zich weer een beetje hersteld en wachten we maar gelaten af tot de volgende storm, al dan niet in een "glas water" !!

Quote: Hoe heviger de storm, hoe eerder hij voorbij is !!

Een droom die uitkomt, of toch niet !!

Wat mij afgelopen week gebeurd. Ik wordt op een ochtend wakker, stap half slaperig uit mijn bed en loop naar beneden om een kopje koffie te gaan zetten. Onder aan de trap zie ik een brief liggen. Ik pak de brief, nog steeds half versuft van de slaap op, en zie dat het een brief van de bank is. Nieuwsgierig als ik ben maak ik dat ding natuurlijk direct open, en dan lees ik stom verbaasd: “Gefeliciteerd! U heeft één miljoen euro.” 

Wat ? Lees ik het goed, tja, het is geen grap, ook geen spam, het is gewoon écht geld. Maar wat doe je dan? Nou, eerst maar die kop koffie. Want zelfs miljonairs moeten wakker worden. 

Na de tweede kop koffie begint het denken.  Wat nu? Ga ik dat geld beleggen? Nee, ik heb jarenlang genoeg ervaring verzameld om te weten dat “strategisch rendement” gewoon een duur woord is voor gokken met geld met heel veel kans op verlies. Nee, ik heb nou veel poen, dus ik wil daar ook veel plezier mee maken. Nee, ik ga voor iets leukers.

Als eerste koop ik natuurlijk een gloednieuw tennisracket. Of beter nog: ik koop de hele tennisclub op. Ik loof een gratis lidmaatschap uit voor leden die de bal tien maal achter elkaar over het net weten te slaan. En natuurlijk wordt er na iedere gewonnen competitie wedstrijd champagne geserveerd tijdens het gezamenlijke diner met de tegenstanders. En misschien laat ik zelfs een mini-spa bouwen naast baan drie. Ik kan dan heerlijk relaxen, voor het geval ik mij "per ongeluk" veel te veel heb ingespannen tijdens een potje tennis. 

Verder kan ik met dat miljoen eindelijk gaan tuinieren zonder te vloeken. Ik huur namelijk een professionele hovenier in, laat automatische sproeiers in de tuin plaatsen, en op gezette tijden serveert een ober mij aan het eind van de dag, een lekker glas wijn als ik met mijn strohoed op in mijn luie stoel heerlijk van het zonnetje zit te genieten. 

Mijn keuken wordt natuurlijk een paradijs. Ik schaf de meest luxueuze en futuristische kooktoestellen aan met een uitstraling die showbizz waardig is. Ik kook voor familie vrienden en kennissen, maar het loopt uit de hand: ineens serveer ik zesgangenmenu’s met namen als “Courgette de luxe met pensioen-touch” De buren krijgen lucht van dat gekokkerel van mij en beginnen te reserveren via WhatsApp. Binnen no-time ben ik de eerste gepensioneerde chef met een enorm lange wachtlijst.

En ook met een miljoen hoef ik niet te stoppen om als vrijwilliger goede dingen voor mijn medemens te doen. Ik kan het gewoon grootser aanpakken, dus koop wat personenbusjes en laat er “Project Vrolijkheid” op zetten. Die busjes rijden door de hele stad om mensen, die fysiek of mentaal kwetsbaar zijn, de dag van hun leven te bezorgen.

En dan........, plots schiet ik badend in het zweet wakker en kijk vertwijfeld in het rond. Waar is die brief van de bank ? Maar er is helemaal geen brief en als ik vervolgens snel mijn bankrekening raadpleeg, dan is er ook helemaal geen miljoen te zien. Beetje bij beetje begint het besef te komen dat dit alles maar een mooie, of misschien wel een slechte droom is geweest. Uiteindelijk als ik die kop koffie dan toch maar gepakt heb, komt ook mijn realiteitszin weer terug. Ben ik teleurgesteld dat het slechts een droom was ?

Welnee natuurlijk niet. Als pensionado hoef ik namelijk helemaal niks. Geen wekker, geen planning. Gewoon wakker worden, rustig koffie zetten, een blog schrijven over hoe ik “te druk” ben met het niks doen. De echte luxe van een miljoen op je rekening is namelijk niet het geld, nee het is de tijd die ik al heb.

Dus wat zou ik doen met één miljoen euro? Waarschijnlijk precies hetzelfde als nu. Natuurlijk is zo'n goed gevulde spaarpot makkelijk en prettig om te bezitten, maar één miljoen euro maakt mij echt niet gelukkiger dan dat ik nu ben. Het echte geluk vindt je in een goede gezondheid en een fijn en liefdevol gezin !! Dus, ook zonder dat miljoen voel ik mij de rijkste man op aarde !!

Quote: Je behoeft niet veel geld te bezitten om toch gelukkig te kunnen zijn !!

Blog nummer 100: Wie had dat ooit gedacht !!

Het is zover: mijn honderdste blog! 🎉

Ja echt, afgelopen zaterdag 11 oktober had ik inmiddels honderd blogs gepubliceerd. Toen ik begon, had ik nog geen idee waar ik naartoe schreef (en soms heb ik dat eerlijk gezegd nog steeds niet). Maar kijk mij nu eens: honderd verhalen verder en nog steeds tik ik vrolijk door.

Nou ja zeg. Honderd blogs. Honderd! Toen ik in november 2023 mijn eerste stukje tikte, had ik geen idee waar ik aan begon. Ik dacht: ach, ik schrijf maar eens een blog over het feit dat ik met pensioen was gegaan en vooral ook met de gedachte, eens kijken of iemand het leest. En kijk mij nu eens, honderd blogs verder, nog steeds achter dat toetsenbord, met koffie binnen handbereik, meestal met een hoofd vol ideeën om over te schrijven en inmiddels met een redelijk trouw lezerspubliek. 

Die eerste blog, dat weet ik nog goed. In 2009 en 2010 had ik al eens een aantal blogs geschreven, maar vanwege mijn baan had ik eigenlijk onvoldoende tijd om hier serieus werk van te maken en ben er toen mee gestopt. Maar toen ik in 2023 met pensioen ging, was het eerste wat bij mij opkwam om die bergen aan vrije tijd te gaan vullen met die oude liefde van mij ,het schrijven van blogs. 

Inmiddels heb ik over van alles en nog wat geschreven. Over kleine dingen, grote dingen, onzinnige dingen en dingen waar ik zelf achteraf nog van denk: hoe kwam ik dáár nou weer op? Maar dat is precies wat ik er zo leuk aan vind. Schrijven is een beetje als wandelen zonder route: je komt altijd ergens terecht, ook al weet je van tevoren niet waar.

En wat ik vooral aan dat bloggen heb geleerd, is dat inspiratie niet netjes op afspraak komt. Nee hoor. Die inspiratie verschijnt meestal op de gekste momenten, onder de douche, tijdens het tandenpoetsen, of als ik net besloten heb om vroeg naar bed te gaan. En geloof me, niks is frustrerender dan midden in de nacht opstaan omdat je ineens de zin van je leven hebt bedacht, waarna ik dan de volgende ochtend ontdek dat het toch vooral een hoop onzin was.

Toch is het iedere keer weer de moeite waard. Want ergens tussen al dat getik op het toetsenbord en het gepuzzel met woorden ontstaat er altijd wel iets wat écht van mij is. En als iemand dan reageert met “ik moest lachen” of “dat herken ik!”, dan denk ik: ja, dáár doe ik het voor.

En nu dus blog nummer honderd uitgebracht. Een mooi rond getal, vind ik. Niet dat ik nu ineens officieel schrijver ben, laat ik niet overdrijven. Hoewel ik redelijk iets aan het papier kan toevertrouwen, wil ik mij zeker niet vergelijken met bijvoorbeeld een wereldberoemde schrijver als Dan Brown (Bekend van onder andere "De Davinci Code" en andere bestsellers). Maar desalniettemin voelt het voor mij wel als een mijlpaal. Een soort mini-jubileum waar ik met een beetje trots gevoel op terugkijk.

Als ik eerlijk ben, had ik niet verwacht dat ik het zo lang zou volhouden. Maar schrijven geeft mij enorm veel voldoening en met name ook de positieve reacties die ik ontvang geeft mij nog meer motivatie om er mee door te gaan. 

Dus proost op de honderdste! Op de typfouten die het niet haalden, de zinnen die beter werden, de lezers die bleven hangen en vooral op het plezier van het schrijven zelf. Want zolang ik nog iets te vertellen heb, en dat is voorlopig nog wel het geval, blijf ik vrolijk doorschrijven.

En wie weet: over nog eens honderd blogs maak ik er misschien gewoon een boek van. Of niet. We zien wel. In ieder geval, dank voor het meelezen en op naar de volgende honderd blogs !

Quote: Ik wens jullie net zoveel plezier bij het lezen, als ik had in het schrijven !!

Met pensioen: Twee jaar verder !!

Nu inmiddels twee jaar geleden, begon een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Ik ging met pensioen. Na tientallen jaren van vroeg opstaan, deadlines, vergaderingen en volle agenda’s, kwam opeens dat moment waarop ik de wekker niet meer behoefde te zetten. De eerste dagen voelde het bijna als vakantie, maar wel eentje zonder einddatum. 

En eerlijk is eerlijk. Het heeft best een poosje geduurd voordat ik aan die nieuwe situatie gewend was en er uiteindelijk van kon gaan genieten.

De overgang van werken naar niet meer werken is geen knop die je zomaar omzet. De eerste maanden dacht ik vaak: Ok, en wat nu? Er waren geen collega’s meer om mee te lachen bij de koffieautomaat, geen mails die beantwoord moesten worden en er was uiteraard geen vaste structuur meer. De stilte in huis voelde soms vreemd aan. Maar langzaam aan begon ik te ontdekken dat die stilte eigenlijk ruimte was voor mezelf samen met mijn vrouw.

Langzaam begon ook het besef te komen wat een luxe het is om tijd in overvloed te hebben. Tijd om de krant rustig te lezen, om gezellig uitgebreid te ontbijten met vrouwlief of om spontaan een wandeling te maken als de zon schijnt en te gaan sporten op momenten van de dag dat het mij het best uitkomt. Ik begon te merken dat de dagen vanzelf gevuld raakten, maar op een veel relaxtere manier.

Een van de leukste dingen van deze nieuwe fase is dat ik mijn tijd nu kan besteden aan wat ik écht wil. Ik ben dus meer gaan bewegen, wat fitter geworden en behoorlijk wat overtollige kilo's kwijtgeraakt, zodat ik fysiek nog mijn mannetje kan staan. Daarnaast wilde ik na mijn pensioen nog een maatschappelijke bijdrage leveren, zodat ik mij georiënteerd heb om iets aan vrijwilligerswerk te gaan doen. Een klein jaar geleden heb ik een eerste klusje uitgevoerd en een nieuwe uitdaging staat al weer in de steigers. Inmiddels is een andere droom van mij ook in vervulling gegaan en ben ik enige tijd geleden beëdigd als trouwambtenaar. Mijn eerste huwelijksvoltrekking heb ik al achter de rug en dat was een feest om te mogen doen.  

Maar wat ik misschien het meest waardeer, is dat er geen “moeten” meer bestaat. Ik leef meer op het gevoel. Als ik zin heb om iets te doen, dan doe ik het. En als ik eens een dag niets wil, dan is dat ook goed. Dat voelt als echte vrijheid. (Mits vrouwlief geen andere plannen of opdrachten voor mij in petto heeft !).

Natuurlijk zijn er ook momenten waarop ik mijn werk of collega’s mis. Het gevoel ergens onderdeel van te zijn, samen doelen te bereiken. Maar ik heb geleerd dat die behoefte ook op andere manieren vervuld kunnen worden, dus bijvoorbeeld door vrijwilligerswerk, door contact met vrienden of door simpelweg met anderen te praten tijdens een wandeling, bij de tennisvereniging of zomaar in de supermarkt.

Twee jaar met pensioen heeft me geleerd dat stoppen met werken niet betekent dat je stopt met groeien. Integendeel: het is een kans om opnieuw te ontdekken wie je bent zonder alle verplichtingen die een werkzaam bestaan met een baan van je vraagt. En eerlijk is eerlijk, het bevalt mij prima zo en ik zou het niet meer willen inruilen.

Quote: Genieten van een welverdiend pensioen, betekent ook jezelf leren herontdekken !!

De apotheek, soms een loterij !!

Het begon allemaal op een doodnormale dinsdag. Ik liep de apotheek binnen, gewapend met mijn recept in de hand en in de hoop dat het deze keer goed zou gaan. Want in de apotheek geldt tegenwoordig altijd een soort loterijprincipe: je weet bijna nooit meer wat je krijgt.

Goedemiddag! zei ik met een diepe zucht, toen ik eindelijk na een dik uur wachten aan de beurt was. Goedemiddag, zei de apothekersassistente die bijna de hele dag in haar eentje de balie in de apotheek moest bedienen.   “Wat komt u halen?”

Ik schoof mijn recept over de balie. Ze vroeg mij om naam en geboortedatum, waarna ze driftig op haar toetsenbord tikte om de medicamenten op te sporen in haar systeempje. Toen keek ze mij met een ijzeren blik en ernstig aan, waarna ze vervolgens zei dat dit medicijn niet voorradig was.

Niet voorradig stamelde ik uit. Maar het staat hier toch gewoon zwart op wit.  Ze knikte begrijpend, alsof ik een kleuter was die vroeg waarom de lucht blauw is. Ja, dat staat er wel, maar we hebben het doodeenvoudig niet. We hebben wel een alternatief. Zijn er bijwerkingen vraag ik voorzichtig. Valt mee hoor, zegt ze. Sommige mensen krijgen hoofdpijn, slapeloosheid, hartkloppingen, diarree, hallucinaties… maar dat is heel zeldzaam hoor. Niet iets om je zorgen over te maken waarbij je haar hoorde denken waar ik mij in hemelsnaam druk over maakte.

Ze verdween naar achteren en kwam terug met een doosje dat eruitzag alsof het rechtstreeks uit een Russisch laboratorium kwam. De naam bestond uit 37 medeklinkers en één verdwaalde klinker. Dit is eigenlijk hetzelfde, zei ze.  Alleen…nou ja, net ff iets anders.

Ik nam het doosje aan en bestudeerde het aandachtig op een manier of ik heel veel verstand van medicijnen heb. En als ik dit niet wil, want ik heb baat en ook vertrouwen in het medicijn wat ik altijd tot tevredenheid heb gebruikt. Dan kunt u wachten tot de volgende levering, zei ze zonder dat er een spier in haar gezicht vertrok. Die komt waarschijnlijk over vier tot zes weken. Maar misschien ook niet. Het is een beetje afhankelijk van heel veel dingen die wij als apotheek niet in de hand hebben. Ze voegde er nog net niet aan toe , dat ik blij moest zijn dat er iets wat op het gebruikelijke medicijn leek, werd aangeboden.

Uiteindelijk moest ik toch wat, dus besloot met de nodige tegenzin het alternatieve medicijn maar mee te nemen. Thuisgekomen maakte ik het doosje open, maar in plaats van pillen met een juiste dosering, trof ik pillen aan met een behoorlijk afwijkende dosering. Een paar harde vloeken kon ik niet onderdrukken.

Verward en boos belde ik de apotheek. Ach ja, zei de assistente nonchalant. Ik had vergeten u te zeggen dat er ook nog een doosje met pillen klaar ligt met een andere dosering. Dan moet u thuis even de rekensom maken hoeveel pillen u van beide medicijnen moet innemen om weer aan de juiste dosering te komen. Ik viel bijna om van verbazing toe ik dit aanhoorde. Dat je de juiste medicijnen niet krijgt, ok, tot daar aan toe, maar dat je nu ook cocktails moet maken om aan de juiste dosering van het alternatieve medicijn te komen, nou kijk hoever we inmiddels zijn gekomen met de zorg in ons landje. 

Ik zweeg maar, want ik was echt met stomheid geslagen door dit antwoord. Ik vroeg tenslotte nog een keer vertwijfeld en met een alsmaar toenemende gefrustreerdheid, hoe het nou zit met mijn oorspronkelijke medicijnen. Ach, zei ze met een ironische ondertoon. U kunt altijd proberen om het bij ons filiaal in Groningen te halen. Of u moet simpelweg wachten tot de volgende lading geleverd wordt. Overigens hebben we wel een overschot aan zetpillen, misschien kunt u daar wat mee. Toen heb ik de verbinding maar verbroken!

En zo kwam het dat ik, in plaats van mijn gebruikelijke medicijnen, volledig uit het veld geslagen thuis zat met mix aan verschillende pillen waar ik maar zelf de juiste dosering van moest zien te maken. En daarnaast ook met een meer dan onbehaaglijk gevoel dat je inmiddels anno 2025 in een soort van medicijn tombola terecht bent gekomen waarbij je maar moet hopen dat je met je lootje de hoofdprijs wint. Tot nu toe sta ik met 0-3 achter.

Quote: Sommige geneesmiddelen zijn erger dan de kwaal zelf !!

Verkiezingstijd: we mogen weer gaan stemmen!!

Het is weer zover, binnenkort mogen we weer naar het stemhokje om op je partij van je voorkeur te gaan stemmen. Ja, het huidige kabinet heeft het slechts een klein anderhalf jaar volgehouden. Treurig toch, want als je het goed bekijkt heeft dit kabinet nauwelijks moeite gedaan om ons land op een beetje fatsoenlijke manier te besturen. 

Bij de start in juli 2024 stond het eigenlijk al vast dat ze het niet lang zouden volhouden. Immers, de club van Wilders was als winnaar uit de bus gekomen, zodat het niet vreemd was dat het enorm veel moeite zou gaan kosten om een kabinet te formeren waarbij samengewerkt moest gaan worden met zijn partij de PVV.  Van die coalitie vorming kreeg ik spontane huilbuien. Tjonge wat een gekissebis en gepruts van die jongens en meisjes die ons land moesten gaan vertegenwoordigen. Geen partij die natuurlijk stond te trappelen om met de club van Geert een volwaardig kabinet te willen vormen, en dat is uiteindelijk gebleken ook. 

Zonder een waardeoordeel hierover te vellen, gooide de club van Geert uiteindelijk noodgedwongen zelf de handdoek maar in de ring, met als gevolg dat we sneller dan verwacht, of misschien wel gehoopt, de gang naar het stemhokje weer mogen maken. Resultaat, het is dus weer verkiezingstijd. Waar je ook kijkt, de verkiezingsposters lachen je toe met gladgestreken gezichten en wederom loze beloftes. In talkshows buitelen de lijsttrekkers over elkaar heen, en op sociale media vliegen de slogans en meningen sneller voorbij dan dan de TGV die met een bloedgang van Amsterdam naar Parijs sjeest. De waanzin van de race naar een plek in de Tweede Kamer is wederom begonnen.

Wat opvalt, is hoe kort ons collectieve geheugen lijkt te zijn. Politici die vorige maand nog in crisisberaad zaten omdat hun plannen totaal niet werkten, presenteren zich nu alsof ze de sleutel tot alle oplossingen in hun achterzak hebben. En wij, kiezers, laten ons opnieuw verleiden door mooie woorden en ferme beloftes. Het lijkt soms meer op een theaterstuk dan op een serieuze poging om het land echt te gaan besturen.

De waanzin zit ook in de overvloed. Gigantisch veel verschillende partijen, dito zoveel lijstjes en nog veel meer afzonderlijke meningen. Je moet bijna een studiedag beleggen om alle programma’s door te nemen. En zelfs dan weet je dat er straks toch weer een compromis uitkomt dat nauwelijks lijkt op die plannen. Partijen die elkaar nu voor rotte vis uitmaken, zitten over een paar maanden misschien gebroederlijk aan de onderhandelingstafel. De politieke vijand van vandaag is de coalitiepartner van morgen.

En dan die debatten. In theorie zouden die ons moeten helpen om te kiezen. In de praktijk veranderen ze vaak in een wedstrijd wie de ander het slimst kan onderbreken of de leukste oneliner paraat heeft. Het applaus komt niet voor een goed onderbouwd standpunt, maar voor een gevat grapje dat lekker viraal gaat. Politiek als entertainmentshow: het scoort, maar lost natuurlijk geen ene sikkepit op.

Toch is er ook iets moois aan deze chaos. Midden in de drukte, tussen al die posters, tweets en praatprogramma’s, speelt zich iets essentieels af: we krijgen wederom de kans om onze stem te laten horen. Achter alle rumoer ligt de kern van de democratie. Jij en ik, we mogen bepalen wie ons land de komende jaren gaat vertegenwoordigen. Dat voelt klein, maar is in werkelijkheid heel groot. Dus ja, de komende verkiezingen zijn gekkenwerk. De beloften zijn groot, de verschillen schreeuwerig, en de realiteit straks weer teleurstellend. Maar één ding is zeker: dit is onze nationale comedyshow. Alleen jammer dat wij na afloop de rekening mogen betalen.

Quote: Het is niet voor niets dat beleid en debiel uit dezelfde letters bestaan !!