Wat eten we vandaag ??

Elke dag opnieuw komt dat drama terug. Het gaat om één vraag, zo simpel, en toch zo geladen met spanning, frustratie en pure wanhoop: "Wat eten we vandaag?"

Deze onschuldige zin heeft de kracht van een atoombom. Het begint vaak zo rond het tijdstip als we net het dagelijkse ontbijt hebben genuttigd.  Ik kan de klok er dan op gelijk zetten, dat vrouwlief mij die o zo bekende, maar heel irritante vraag stelt wat we vandaag zullen eten! En natuurlijk voegt ze er met een onschuldige blik er aan toe, dat ik het vandaag mag bepalen. Dat ritueel herhaalt zich elke dag, want blijkbaar heeft ze een blind vertrouwen in mijn culinaire vaardigheden en improvisatietalent. Het kan natuurlijk ook zo zijn , dat ze het simpelweg wel makkelijk vindt dat ze als een "Queen" met zo beetje alles op haar wenken bediend wordt. 

Enfin, tegensputteren helpt niet echt en hoewel ik ook geen flauw idee heb wat we kunnen eten, ga ik schoorvoetend en mopperend in mezelf aan de slag. Als eerste maar eens een blik werpen in de koelkast en voorraadkast om te bekijken wat we zoal nog in huis hebben. Dat voorkomt misschien dat ik weer het zoveelste ritje naar de supermarkt moet maken. Maar helaas. Die koelkast en voorraadkast puilt weliswaar uit van de etenswaren, maar om daar nou een heerlijk diner van te brouwen dan zal er toch echt nog wat verse groenten en vlees of vis gehaald moeten worden. Want om alleen een frietje met een verdwaalde frikandel uit de vriezer te eten is wel heel erg aan de karige kant. 

Dus ik kijk naar vrouwlief en vraagt aan haar: “Wat zullen we dan eten vandaag?” Zij: “Maakt mij niet uit.” Ik: “Oké, dan maken we pasta.” Zij: “Hmm... nee, daar heb ik geen zin in.” Ik: "Maar je zei net dat het je niet uitmaakte!" Zij: “Ja, maar niet dát.”

En zo begint het Grote Onderhandelingsspel. Vervolgens stel ik voor: stamppot, gebakken mosselen, boerenomelet, een bloemkoolschotel. Maar alles wat ik ook maar voorstel wordt afgeserveerd met het enthousiasme van een natte dweil.”

Na een dik half uur van nadenken en voorstellen doen, komt eindelijk een geniale ingeving waar we het beiden mee eens zijn. We gaan wokgroenten eten voorzien met kip en rijst. Vrouwlief is tevreden. Ik spring vervolgens op, grijp de autosleutels en snelt naar de supermarkt alsof mijn leven ervan afhangt, wat eigenlijk ook zo is, want niets zo veranderlijker dan een vrouw. Voor je het weet bedenkt ze zich en begint al die ellende weer van voor af aan. 

Bijna half overspannen doe ik de boodschappen in de supermarkt, waarbij ik door de stress overvallen bijna de helft van het boodschappenlijstje vergeet mee te nemen. Gelukkig blijken het niet de ingrediënten van het recept te zijn, dus ik kan met een gerust hart die avond de keuken in. Ik die avond dus aan de slag. Het gaat alleen niet helemaal zoals gepland. Het wokken loopt uit op een klein inferno omdat ik vergeten was dat de kip nog bevroren was. De groenten zijn inmiddels zwart geblakerd en de rijst? Tja. Die is geëxplodeerd in de magnetron. 

Alsof er niets aan de hand is toch maar die mislukte maaltijd geserveerd. Aan tafel is het muisstil. Vrouwlief kijkt naar haar bord waarbij het huilen haar nader staat dan het lachen. Ze neemt een hap. Het smaakt naar... lauw karton met een vleugje verbrand houtskool. Met het schaamrood op mijn kaken, slaak ik een grote zucht van vertwijfeling. Vrouwlief zegt gelukkig de bevrijdende woorden: “Morgen maar gewoon weer iets simpels eten, hè?”

Ik knik instemmend. Ja, gewoon iets makkelijks schat, waarbij ik er schaterlachend aan toevoeg: En jij mag dan zeggen wat we eten !!

Quote: Koken is niet moeilijk, als je het aan de juiste mensen overlaat !!