Vanaf 13 tot en met 17 mei vindt het jaarlijkse Eurovisie Songfestival weer plaats. Dit jaar wordt dat circus met namaak artiesten in Zwitserland gehouden. Nog een kleine twee weekjes en dan barst die jaarlijkse onzin waarin Europa zijn meest onnavolgbare muzikale prestaties aan het publiek laat zien weer los. Was het songfestival in vroeger jaren ook echt een liedjesfestival waar toch de meest gerenommeerde bands of artiesten optraden en daar naam hebben gemaakt, tegenwoordig ziet het podium er heel anders uit met deelnemers die nauwelijks fatsoenlijk de zangkunst machtig zijn.
De tijd van Johny Logan, ABBA, Sandy Shaw, The brotherhood of man, Celine Dion, Katrina and the waves, Sandra Kim, Vicky Leandros, Cliff Richard en Olivia Newton John om eens een paar aansprekende voorbeelden te noemen, ligt al jaren achter ons. Toen keek je, althans ik wel, nog met plezier naar het songfestival, maar nu we jaren verder zijn is het songfestival gedevalueerd tot iets waar je spontaan tranen van in je ogen krijgt en 's nachts gillend van wakker wordt.
De charme van het songfestival ligt namelijk al lang niet meer in de muziek, maar in allerlei verschillende uitingen van absurd gedrag en dito zang en/of muziek. Neem bijvoorbeeld de inzending van Finland in 2006: Lordi, een metalband, uitgedost in verschrikkelijke uitziende monsterpakken. Ze voerden één of ander niet verstaanbaar hardrock nummer op, waar je spontaan op je hele lichaam pukkels van kreeg en door het harde geluid wat die knapen voortbrachten, zat je als een spreekwoordelijke "dove kwartel" compleet ontredderd naar ze te kijken. En tot ieders verbazing, ja jullie lezen het goed, "ze deden niet alleen maar eventjes mee", nee "ze wonnen" het festival. Toen ik dat zag was ik echt met stomheid geslagen en sindsdien weten we: alles is mogelijk tijdens dat miljoenen verslindende nep festival.
Voorbeelden te over variërend van artiesten uitgedost als kalkoen, of je komt als vrouw op met een baard en snor tot een show uitgevoerd met een man die rondjes draait in een hamsterkooi. Niets is tegenwoordig te dol en ook ons landje doet de laatste jaren ook gewillig mee aan al deze gekte. De mooiste voorbeelden zijn toch wel ene Joan Franka uitgedost met een heuse indianentooi die een nummer stond te zingen alsof het een heuse regendans betrof, of wat te denken van Mia Nicolai & Dion Cooper die in 2023 zo vals zongen dat mijn beeldscherm van mijn tv spontaan scheuren begon te vertonen.
Het stemmen is het hoogtepunt van de chaos. Landen geven punten alsof ze een politieke schuld aflossen of net ruzie hebben gehad met elkaar. “Ten points go to… Cyprus!” zegt Griekenland voor de tiende keer op rij, terwijl Zweden in zijn eentje meer stemmen van het publiek krijgt dan zuurstof in de zaal.
Toch is het precies die over-the-top gekheid die Eurovisie onweerstaanbaar maakt. Het is één avond per jaar waarin Europa zegt: “laten we onze verschillen vieren met muziek en grensverleggende gekheid.
Lang leve het Eurovisie Songfestival. Het enige moment per jaar waarop je je verstand op nul moet zetten om met meelijwekkende schaamte naar die maffe inzendingen te kunnen kijken.
Quote: Douze points voor pure waanzin !!

Sinds die idiote inzending van Finland kijk ik al niet meer en de laatste jaren ben ik meestal op vakantie. Ik wens iedereen veel plezier met kijken
BeantwoordenVerwijderenFijne vakantie dan gewenst !!
VerwijderenVroeger was het songfestival mooie, nu us europa vermoeiend
BeantwoordenVerwijderen