Oud en hulpbehoevend

Hoewel Nederland bekend staat om het grote scala aan sociale voorzieningen, is het niet te hopen dat je er op enig moment een beroep op moet doen. Natuurlijk, alles lijkt ogenschijnlijk goed geregeld op het gebied van ziekte, werkloosheid en ouderdomsvoorziening, maar de schijn bedriegt als zo vaak.

Laat ik nou afgelopen week een beroep moeten doen op zo’n voorziening die met name voor de ouderen in onze samenleving enkele jaren geleden in het leven is geroepen. Het gaat hier om het zogeheten “zorgvervoer”. Vervoer per busje voor ouderen die vanwege lichamelijke- of psychische klachten niet in staat zijn om met het traditionele openbaar vervoer te reizen. Begrijp me goed, ik ben blij dat deze voorziening bestaat, daar ligt het probleem niet. Mijn ervaring van afgelopen week heeft alles van doen met de organisatie, dus de mensen die achter deze voorziening alles in “goede banen” moet leiden.

Afgelopen donderdag, mijn schoonmoeder inmiddels 87 jaar, sterk dementerend, zittend in een rolstoel met een zeer zwakke lichamelijke gesteldheid, moet vanwege een kwetsuur aan haar knie röntgenfoto’s laten nemen in een dependance van het IJsselland-ziekenhuis in de wijk Nesselanden. Vervoer wordt geregeld via het zogeheten “Vervoer op Maat” waardoor zij met een rolstoelbus van en naar deze locatie zal worden gebracht. Mijn vrouw vergezelt haar in de bus en ik ga op eigen gelegenheid naar Nesselanden toe om hen te begeleiden. Tot zover alles in “kannen en kruiken”. Immers, mijn schoonmoeder heeft al jaren een indicatie voor het “Vervoer op Maat” en door middel van het telefonisch verkrijgen van een machtiging (let op dit woord want het komt nog een aantal malen terug) was het vervoer voor die dag geregeld.

Kwart over elf die dag werd zij in Nesselanden verwacht, het busje verschijnt al om kwart over 10, zodat na een rit van een kleine 10 minuten wij al op de plek van bestemming waren. Veel te vroeg natuurlijk, dus ons er bij neergelegd dat we een poosje moesten wachten. Maar gelukkig, we hebben mazzel, het is er wel heel erg rustig en we worden vrijwel direct door zeer vriendelijk personeel geholpen en konden op pad met schoonmoeder in de rolstoel naar de afdeling radiologie.

Fotootjes genomen en de nadat door de radiologe vastgesteld was dat er geen afwijkingen geconstateerd konden worden, kregen wij het advies om toch voor alle zekerheid ook nog maar even een echo van de knie te laten maken. Er was alleen één probleempje, dit kon niet op deze locatie, maar alleen in het IJssellandziekenhuis waar men deze apparatuur wel in huis heeft.

Tja, wat nu te doen. Busje bestellen en terug naar het verzorgingstehuis in de wetenschap, dat schoonmoeder dan waarschijnlijk binnen een paar dagen weer met alle toeters en bellen van dien vervoerd moet worden naar het ziekenhuis voor het maken van die echo. Nee, niet echt wenselijk, plus daarbij, ze verging ook nog eens van de pijn, dus de keus was redelijk snel gemaakt. Dan maar eventjes de dokter bellen en verzoeken of hij onder “stoom en heet water” het ziekenhuis wil informeren dat wij er aankomen.

Schoonmoeder geparkeerd in het restaurant met een broodje en een drankje en ik de dokter bellen. Ai, laat de dokter nu net vrij zijn, pech. Dan maar de assistente informeren over de situatie en het zat mee. Gelukkig trof ik een dame aan die zich helemaal in de situatie kon verplaatsen en direct in actie kwam om een plaatsvervangende arts te raadplegen. Binnen 10 minuten was de zaak geregeld. Prima medewerking van die arts gehad, zodat hij er voor zorgde dat wij met schoonmama naar het ziekenhuis konden gaan voor het maken van die echo. So far, so good, tenminste dat dachten we!!

Nu dit “voor de bakker” was, kon ik de vervoersmaatschappij bellen om het vervoer naar het ziekenhuis te regelen. En natuurlijk, de service in dit land kent geen grens, het bleek weer een 0900 nummer te zijn. Je kent het wel, dat zijn van die nummers met een berg aan verschillende keuzemenu’s en je maar moet afwachten hoeveel tijd verstrijkt voordat je een keertje geholpen wordt. Eén ding is zeker, je loopt er financieel helemaal op leeg. Maar goed, andere keuzes bestaan niet dus bellen maar met je mobiel. En na verloop van tijd, ja hoor een medewerkster aan de telefoon. Ik doe dus het verzoek om i.p.v. de reeds gereserveerde terugrit naar het verzorgingstehuis, een extra rit in te plannen vanuit de locatie waar wij ons bevonden naar het ziekenhuis en vervolgens, conform het oorspronkelijke plan, de terugreis naar het verzorgingstehuis.

Oei, nu werd het moeilijk. De dame aan de andere kant van de telefoon was volledig het spoor bijster. In haar schermpje stond de oorspronkelijke bestelde rit, maar nu bleek dat hier van afgeweken moest worden kon zij of het geweldige systeem waar zij meewerkte het allemaal niet meer aan. Nee hoor, ze vertelde doodgemoederd dat dit niet ging lukken. Ik moest eerst een ander nummer bellen om een aparte vervoersmachtiging hiervoor aan te vragen, dan pas kon het feitelijke vervoer geregeld worden.

Ik uiteraard nog wat tegensputteren, immers de machtiging voor vandaag was al lang en breed afgegeven en het leek mij nou niet zo’n verschrikkelijk moeilijke klus om die planning met een extra ritje aan te passen. Voor het verhaal is het overigens van belang, dat je weet dat mijn schoonmoeder, verging van de pijn, compleet de weg kwijt omdat ze in een onvertrouwde omgeving verbleef en rillend van de koorts maar zat te wachten op de dingen die wel of niet zouden komen. Ik nog geprobeerd om die dame uit te leggen, dat gezien de toestand van degene die vervoerd moest worden er toch wel belang achter zat om dit zo snel als mogelijk te organiseren. Maar nee hoor, de dame moest zich aan haar richtlijnen houden en kon niet anders als mij verplichten om toch eerst een nieuwe machtiging te gaan aanvragen.

Tja, je staat daar aan de telefoon, feitelijk machteloos en afhankelijk van de grillen van zo’n “serviceverlener”. Dus, kappen maar met dat gesprek en vervolgens met een onbetaamd gevoel en veel tegenzin wederom een ander 0900 nummer bellen voor het verkrijgen van die nieuwe machtiging. Inmiddels waren er vanaf het moment dat we de afdeling radiologie verlieten tot en met het gesprek met die dame van de vervoersmaatschappij al 3 kwartier verstreken en eigenlijk nog geen “ruk” opgeschoten.

Goed, we gaan verder. Uiteindelijk kom ik na weer een riedel keuzemenu’s en wachttijd in contact met een dame die deze hoognodige machtiging kon regelen. Maar ja de “wet van Murphy” ging ook hier weer eens op. Als het eenmaal tegen zit, dan zit ook werkelijk alles tegen. Die dame wilde mij wel helpen, daar lag het niet aan, maar laat nu net haar systeempje om dit te regelen op tilt geslagen zijn. Ze kon niet in het benodigde schermpje komen, zodat er dus ook geen machtiging voor die rit afgegeven kon worden. Geef je te raden wat die huppelk… mij vroeg te doen. Of ik maar wat later die dag kon terugbellen, want zij kon mij op geen enkele wijze verder helpen.

Mensen die mij kennen weten dat ik over het algemeen vrij rustig van aard ben en mij kan verplaatsen in de problemen van derden. Maar na mijn ervaring tijdens het eerste gesprek en nu het antwoord van deze dame, begon mijn bloed toch wel enigszins in beweging te komen en naderde het spreekwoordelijke kookpunt. Toch maar rustig gebleven en die dame voorzichtig gevraagd of zij er enig idee van had waarvoor en wat nog belangrijker is, voor wie dit vervoer nu snel geregeld moest worden. En blijkbaar zag zij ineens het “licht”. Zonder zelf op het idee te komen waarom klanten van haar systeem een taxi-rit nodig zouden kunnen hebben, vond ze haar suggestie om later maar terug te bellen een wat vreemde. Oké, dan maar anders stelde zij voor. Of ik maar weer die vervoersmaatschappij ging bellen en zonder de vereiste machtiging het verzoek doen om alsnog die extra rit te regelen. Die machtiging kon ook de volgende dag aangevraagd worden, aldus de dame in kwestie. Zeg maar dat ik dat gezegd heb, voegde zij er nog vriendelijk aan toe.

Goed, inmiddels na heel veel vruchteloos geneuzel wederom de vervoersmaatschappij bellen. Het wordt misschien vervelend en wat langdradig, maar wederom keuzemenu’s, wachttijd en eindelijk een medewerkster aan de telefoon. Jammer, weer pech. Helaas niet de dame van zonet, maar een collega, dus wederom het hele verhaal in geuren en kleuren uitleggen. Nadat ik mijn verhaal gedaan had en om vervoer had gevraagd, werd door deze bewuste “call center girl” mijn incasseringsvermogen weer behoorlijk op de proef gesteld. Want, wat had zij voor mij in petto?

Nee hoor, zij ze met een overtuigend doch mateloos irritant piepstemmetje. Daar kunnen wij niet aan beginnen. Zonder machtiging ook geen vervoer. Bel maar over een uurtje weer terug naar die afdeling want ze zeggen wel vaker dat hun systeem er uitligt. Meestal is dat niet waar of anders is het binnen een uurtje of wat weer herstelt. Ik kan u niet verder helpen waren haar laatste woorden. Het is maar goed dat er een telefoonverbinding tussen ons contact zat, want in alle andere gevallen had ik mij toch sterk moeten bedwingen om haar niet achter haar bureau weg te trekken en haar te dwingen om mijn schoonmoeder maar op haar rug naar het IJsselland-ziekenhuis te brengen.

Je begrijpt natuurlijk wel dat ik het inmiddels nu spuugzat geworden was. Van geen enkele kant werd begrip opgebracht in welke situatie wij verkeerden. Nee, het systeem is heilig en alles maar dan ook alles wordt ondergeschikt hier aan gemaakt. Dat 4e telefoontje is er natuurlijk niet gekomen. Ik zal hier maar niet vermelden wat ik precies tegen die jongedame heb gezegd, maar uiteindelijk is ze wel overstag gegaan om dat vervoer naar het IJssellandziekenhuis voor ons te regelen. Tot slot voegde dat grietje er nog wel fijntjes aan toe, dat ik voor de terugrit naar het verzorgingstehuis toch nog een machtiging moest regelen. Ik heb hier maar niet meer op gereageerd en tot slot alleen afscheid van haar genomen waarbij ik de wens uitsprak dat zij heel erg oud mag worden. Iets om over na te denken!!

Zo dat was dan na 3 telefoontjes en ruim 5 kwartier verder eindelijk goed gekomen. Maar schijn bedriegt uiteraard. Nu begon het lange wachten op dat busje. Het kon wel eens een half uurtje aanlopen. Uiteindelijk werd dit 3 kwartier en de klok stond inmiddels op kwart voor één. Dik 2 en een half uur onderweg waarbij het nemen van die foto nog geen 10 minuten in beslag had genomen, tel uit je winst.

Rond de klok van half 2 kwamen we in het IJsselland- ziekenhuis aan. Mijn schoonmoeder die bijna levenloos van ellende in haar rolstoel zat moest alles maar gelaten over zich heen laten komen. Inschrijven, naar de afdeling en aldaar aangekomen hadden wij nog al wat wachtenden voor ons. Niets aan te doen, immers mijn schoonmoeder werd op het laatste moment ingepland, dus daar kun je dan ook niet over zeuren. Wachten dan maar en de tijd verpozen om onder andere eens te observeren hoe het op deze afdeling er aan toe gaat. Ik zal hier niet te lang over uitweiden, maar in het algemeen viel mij toch op dat de meeste van die zorgverleners veelal bezig zijn met niets doen of patiënten die in het ziekenhuis verblijven van links naar rechts in hun bedden te verplaatsen en ze rustig een uur of wat reddeloos en vertwijfeld aan hun lot overlaten. Hoe krijgen ze het verzonnen.

Maar terug naar mijn schoonmoeder. Na een klein uurtje wachten werd zij dan eindelijk geholpen. Het nemen van die echo vergde ongeveer een half uur en wees gelukkig ook geen ernstige zaken aan. Waar het probleem dan wel door veroorzaakt werd kon men niet vertellen, alleen dat zij terugverwezen werd naar haar huisarts. Goed, dat neem je dus voor kennisgeving aan, zodat het tijd was om wederom het vervoer te regelen en ditmaal dus terug naar het verzorgingstehuis.

Daar gingen we weer. Tijdens het nuttigen van een bakje koffie en een broodje heb ik weer telefonisch contact opgenomen met de afdeling die machtigingen verstrekt. Dit keer had ik wel heel erg geluk, bijna een lot uit de loterij. Ik trof een heel alleraardigste dame, die zich helemaal kon verplaatsen in de situatie waarin wij verkeerden en zij ging direct over tot een handelswijze die je van dienstverlenende organisatie als deze hoopt te verwachten. Niks geen geouwehoer met machtiging zus of machtiging zo. Voor het vervoer van vandaag was al lang een machtiging afgegeven en daarbij was dus ook vast komen te staan dat de kosten van dit vervoer door de ziektekostenverzekeraar gedekt zouden worden. Het ging nu wel heel erg snel. De dame in kwestie zou zelf even de vervoersmaatschappij bellen voor het ritje naar het tehuis en die machtiging was verder van geen enkel belang. Oma moest zo snel als mogelijk vervoerd worden, dat was voor haar het uitgangspunt. Geweldig, deze dame verdiende in mijn ogen een pluim. Een voorbeeld van hoe het ook kan. Ik nam afscheid van haar waarbij zij mij verzekerde dat het busje binnen het half uur gereed zou staan. Hé, hé, nu dit geregeld was konden wij even op adem komen onder het genot van dat bakje koffie.

Een half uur ging voorbij, 40 minuten en na 3 kwartier besloot ik om toch maar die vervoersmaatschappij te bellen waar dat busje nou in hemelsnaam bleef. Voor de zoveelste keer vandaag een keuzemenu met wachttijd die een aanslag pleegde op mijn telefoonrekening. En eindelijk na een paar minuten contact, waarbij ik dus de vraag stelde wanneer ik het busje mocht verwachten. Alsof ik vandaag nog niet voldoende had meegemaakt, maakte deze “Moeder Therésa” het wel heel erg bont.

Zonder enige schaamte verklaarde zij dat het busje pas zou komen als ik een, en ik kan dat klote woord bijna niet meer uit mijn strot laten komen, (excuus voor dit taalgebruik) een MACHTIGING kon overleggen. En, zo ging ze zonder maar een vorm van schaamte verder om mij te verplichten eerst contact te zoeken met de zorgverzekeraar en vervolgens na het verkrijgen van een code, de machtiging bij die desbetreffende afdeling aan te vragen. Dan pas zou men bij de vervoersmaatschappij in actie komen om dat busje te regelen. Zonder mij hier ook maar over te informeren, had men de toezegging die ik van de dame die machtigingen verstrekt had gekregen, naast zich neergelegd.

Nu was de beer los. De grens was nu echt voor mij door dat baggerbedrijf overschreden. Ik denk dat ik drie of vier zinnen nodig heb gehad om die teenager die nog in haar luiers poept er van te overtuigen dat ZIJ er voor ging zorgen dat het busje binnen 10 minuten voor moest staan en dat zij de rekening maar naar Balkenende moest sturen. Blijkbaar waren het de juiste woorden en de goede toonzetting, want inderdaad binnen 10 minuten stond het busje voor en kon oma rond de klok van 4 uur uiteindelijk naar huis.

Ik heb nog even wat woorden met de chauffeur van het busje gewisseld, die zich wel 3 keer excuseerde voor datgene wat wij vandaag hebben moeten meemaken. Dagelijks wordt hij geconfronteerd met voorbeelden die vergelijkbaar zijn. Bureaucratie van de bovenste plank en een organisatie die qua menskracht niet in staat is om effectief te schakelen als de situatie enigszins afwijkt van het oorspronkelijke pad. Daar komt bij dat de meeste medewerkers die ik dan in ieder geval gesproken heb, niet in staat zijn of wellicht en dat is nog veel zorgelijker niet bereid zijn om zich te verplaatsen in de doelgroep die vervoerd moet worden. Zorgvervoer, je zult er maar van afhankelijk zijn!!!

Quote: Als je zorgt voor een ander, komt het beste in je boven.

Service-verlening

Ik heb in mijn vorige artikel iets geschreven over de allerbelabberdste wijze van serviceverlening van een telefoonprovider richting haar klanten.

Toevallig stond er vandaag een klein artikel in het AD over de wijze waarop een vliegmaatschappij hun service naar haar klanten meent te moeten inrichten. Ik vindt het een dusdanig schandalig verhaal, dat ik jullie dit tweede voorbeeld over serviceverlening niet wil onthouden.

Een aantal Britse vakantiegangers is woedend op de Ierse luchtvaartmaatschappij Ryanair. De Britten vlogen woensdag van Zuid-Engeland naar het Canarische eiland Lanzarote, maar wegens slechte weersomstandigheden in het gebied landde het toestel op in het buureiland Fuerteventura.

Ryanair was vervolgens snel weer vertrokken maar de toeristen werden aan hun lot overgelaten. Britse media meldden vrijdag dat er geen medewerker van Ryanair meer op het vliegveld te bekennen was zodat de Britten zelf accommodatie en een tocht met een veerboot voor de volgende ochtend moesten regelen.

De lowbudget maatschappij heeft desgevraagd laten weten dat het volgens de Europese regelgeving juist heeft gehandeld, omdat overmacht de oorzaak van de kwestie is en de maatschappij dan niet verplicht is de passagiers tegemoet te komen.

Geweldig voorbeeld toch. Hoe verzint zo bedrijf het allemaal. Het zal allemaal best wel passen binnen die Europese regelgeving, maar of zij door middel van deze opstelling hun klanten weten te behouden, ik heb er een hard hoofd in.

En waar gaat het om, die pasagiers vroegen niet om een schadevergoeding of iets dergelijks. Nee, natuurlijk zullen die passagiers begrip hebben kunnen opbrengen, dat a.g.v. slechte weersomstandigheden het vliegtuig moest uitwijken en dat er sprake zou zijn van vertraging waar Ryanair niet op kon worden aangesproken.

Maar dat je als passagier dan vervolgens compleet aan je lot wordt overgelaten en het zelf verder maar moet uitzoeken is toch echt te zot voor woorden.

Die Ryanair doet er goed aan om nog eens kritisch naar hun serviceconcept te kijken, want op deze wijze is het binnen de kortste keren veranderd van een "Lowbudget" bedrijf naar een "Low Customer" bedrijf.

Quote: Het is moeilijker een klant te behouden, dan er één te werven.

Telefoonterreur

Zowel mijn vrouwtje als ik hebben beide een abonnement t.b.v. het gebruik van een mobiele telefoon afgesloten bij één van de grotere providers in Nederland. Als service biedt deze provider om op hun website via een persoonlijk account, je telefoongebruik qua gebruik en kosten te kunnen volgen. Prima service zo op het eerste gezicht. Maar dan moet je dus wel weten dat deze mogelijkheid bestaat en uiteraard even de moeite nemen om een accountje aan te maken.

Ik zelf heb al een aantal jaar zo'n account en kan op elk gewenst moment mijn rekening raadplegen. Voordeel hiervan is daarnaast, dat de provider automatisch bericht stuurt op het moment dat je abonnement afloopt en een eventuele verlenging noodzakelijk blijkt. Goed geregelt bij die provider, want je hoeft zelf niet in de gaten te houden wanneer het abonnement verlengt moet worden. Kortom, op het eerste oog heel klantvriendelijk en tot op heden ben ik dan ook een tevreden klant.

Maar het wordt ff wat anders als je dus GEEN accountje hebt aangemaakt, zoals in het geval van mijn vrouwtje. Lees verder en huiver mee !!!

Februari 2010, rekeningetje komt keurig netjes per sms bij vrouw lief binnen.

Maar wat blijkt: kosten over deze maand van het abonnement zijn met 10 euro gestegen t.o.v het bedrag wat zij normaliter gewend was om te betalen. Een verhoging van grofweg 80% en op geen enkele wijze heeft deze provider haar hier over geïnformeerd. Natuurlijk is het bekend, dat in dit soort gevallen bij afloop van een contract een aanbieder het recht heeft om de overeenkomst stilzwijgend te verlengen (in geval je dus niet vroegtijdig het abonnement wenst te beëindigen), maar het is natuurlijk te zot voor woorden dat zij dit stilzwijgend verlengen automatisch gepaard laten gaan met een niet voor akkoord bevonden verhoging van het abonnementgeld.

Dus wie mijn vrouwtje een beetje kent kijkt er niet vreemd van op dat zij na lezing van dit SMS'je spontaan begon te steigeren en met stoom uit haar oren begon te gillen dat zij op een enorme manier werd getilt en dat ze die hufters daar bij dat telefoonbedrijfje wel even mores zou leren, wie waren ze dan wel!!

Goed je begrijpt het al, manlief werd als zo vaak effetjes door haar ingeschakeld. Of ik die gasten maar even rapido ging bellen en de zaak binnen de kortste keren weer zou laten rechtzetten. Trouw, volgzaam en nederig als ik ben, kwam ik natuurlijk direct in actie en heb dit voor de vrouw des huizes gedaan. Overigens een andere keuze had ik eigenlijk ook niet, maar dit terzijde.

Dus nadat het vrouwtje even wat boodschapjes ging doen heb ik de telefoon gepakt en ja hoor de ellende begint al met het verplicht bellen naar de afdeling klantenservice via een 0900 nummer. Kosten van dit telefoongesprek bedraagt 30 cent per minuut tot een maximum van 15 euro. Een andere keus om met dat bedrijf telefonisch in contact te komen bestaat simpelweg niet, dus je moet die bizar hoge kosten maar voor lief nemen.

Ok, ik dat nummer ingetoetst en ja hoor, nadat de verbinding tot stand is gebracht wordt het eerste keuzemenu bijna tergend langzaam door een lieftallige vrouwenstem ingesproken. Na een keer of 4 door verschillende menu's te zijn heengelopen, wordt je dan eindelijk na verloop van zo'n kleine 3 minuten doorverbonden naar een medewerker die je te woord zal staan. Tenminste dat denk je. Harststikke fout natuurlijk. De vrouwenstem gaat liefelijk verder en meldt je dat "alle medewerkers in gesprek zijn, een ogenblik geduld alstublieft".

Nou daar zit je dan met die telefoon aan je oor en luisterend naar een irritant achtergrondmuziekje wat van tijd door tijd onderbroken wordt door dezelfde mededeling dat "alle medewerkers in gesprek zijn, een ogenblik geduld alstublieft". Na een tijdje begin je dan op je horloge te kijken en wat ongemakkelijk heen en weer te schuiven waarbij je de neiging krijgt om die telefoonverbinding maar te verbreken. Immers, de kosten beginnen nu wel erg hoog op te lopen en ik heb nog geen woord met iemand van dat bedrijf kunnen wisselen.

Tja lastig, wat moet je doen. Verbinding verbreken, lost weinig op want het probleem wat er is blijft dan nog steeds bestaan. Goed, dan maar je verstand op nul en gelaten afwachten op de dingen die komen gaan.

En eindelijk na 5 minuten in de wacht te hebben gestaan, inmiddels 2 euro 40 armer aan kosten, krijg ik een jonge dame aan de telefoon die ik het probleem voorleg en het verzoek doet om het e.e.a. te willen doen herstellen.

Probleem leek mij niet zo groot, telefoonnummer waar het om ging was bekend inclusief het klantnummer van mijn vrouwtje. Maar zo simpel bleek het dus allemaal niet te zijn. Wie schetst mijn verbazing toen die voorgeprogrammeerde poederdoos mij doodleuk vertelde, dat zij mij niet verder ging helpen. In het kader van privacy-wetgeving moet degene wiens naam op het contract staat vermeld dit verzoek zelf doen. Hierdoor is men dan in staat om met zekerheid vast te stellen dat men de juiste persoon aan de lijn heeft en niet één of andere snurker die op welke wijze dan ook misbruik wenst te maken van de eigendomsgegevens van de oorspronkelijke klant.

Kun je het je voorstellen, zit inmiddels al een minuut of 13 aan de telefoon, kosten zijn opgelopen tot 3 euro 90 en ben nog geen stap verder gekomen. In het geval dat mijn vrouwtje bij wijze van spreken geen mannelijke partner had gehad, maar een vrouwelijke, dan is er geen vuiltje aan de lucht. Want hoe zou die help desk muts aan de hand van een willekeurige vrouwenstem moeten weten, of het nu wel of niet de contracteigenaar is. Aan me hoela met die zogenaamde privacy-wetgeving. Maar goed, ik kon hoog springen, laag springen of helemaal niet springen, het gesprek leidde tot niets en met een gefrustreerd gevoel en een dikke 4 euro armer werd het gesprek beëindigd.

Het gevolg hiervan was, dat vrouwlief dus na thuiskomst zelf die provider moest gaan bellen. Dus, de hele riedel weer van voren af aan. Keuzemenu, wachtstand, doorverbonden worden, weer wachtstand en eindelijk na pak hem beet, 6 minuten een medewerker aan de lijn. Het moet gezegt worden, het probleem werd direct adequaat aangepakt. Hoewel adequaat, blijkbaar was de de tijd die zij in de wacht had gestaan nog niet hoog genoeg, want voor dat het vrouwtje echt geholpen werd, was zij al 3x doorverbonden met een andere medewerker die wel bereid was om echt in actie te komen.

Enfin, mijn vrouwtje zo goed en zo kwaad mogelijk het probleem wederom voorgelegt, maar als zo vaak blijkt vond zij het toch prettiger, dat ik de kwestie met die medewerker van dat bedrijf tot een goed einde zou brengen.

En wat bleek, ik viel bijna van mijn stoel toen die piepersnijder mij vroeg of mijn vrouw zich al bij een andere medewerker had geïndentificeerd, waarop ik uiteraard bevestigend antwoordde. Zonder dat die telefoonboy de moeite nam om mijn antwoord na te trekken, waren alle beperkingen die hun privacy-beleid voorschrijft niet meer van belang. Ik werd namens mijn vrouwtje keurig te woord gestaan en binnen de kortste keren was het probleem naar tevredenheid opgelost.

Uiteindelijk was het ons te doen om de kwestie te herstellen, maar goed beschouwd kan je ook naar aanleiding van deze ervaring toch wel voorzichtig de conclusie trekken dat dit het zoveelste voorbeeld is dat men hier in dit Mickey Mouse landje op heel veel thema's het spoor volledig bijster is.

Alles bij elkaar heeft die ongein mij naast een gefrustreert en onzalig gevoel, behoorlijk wat verloren tijd en een bom duiten gekost. En o ja, die provider maar adverteren, dat hun klantvriendelijkheid en servicegerichtheid op een geweldig hoog peil staat. Ik weet inmiddels wel beter, het gaat hen puur en alleen om door middel van deze "Telefoonterreur" zo veel als mogelijk extra poen binnen te halen!

Deze ervaring is zo maar een greep uit de talloze voorbeelden die ik nu niet zal noemen, maar die jullie ongetwijfeld ook wel kunnen opsommen en wel eens hebben meegemaakt. Nee, de tijd dat er nog echte service werd geboden en dat bedrijven zich klantvriendelijk opstelden ligt ver achter ons en stamt nog uit de tijd dat de melkboer met paard en wagen voor de deur de melk afleverde.

Quote: De klant is koning, hij mag Vorstelijk betalen.

Mannen kennen hun vrouw niet

Tal van mannen kennen belangrijke kenmerken van hun vrouw als haar kledingmaten en het kleur van haar ogen niet, dat blijkt uit Brits onderzoek. Dit kan volgens onderzoekers verklaren waarom zoveel relaties op de klippen lopen.

Het onderzoek bevroeg 2.000 Britse mannen die parfum kochten voor hun partner. Zes op de tien beweerden dat ze hun geliefde van binnen en buiten kenden. 12 procent kan echter niet de kleur van haar ogen zeggen, 10 procent kent haar verjaardag niet, 8 procent wist haar natuurlijke haarkleur niet. Een derde kent haar favoriete parfum niet, evenveel mannen weten haar behamaat niet, 11 procent kan haar jobfunctie niet geven en 12 procent kent de naam van haar beste vriendin niet.

Opmerkelijk resultaat zou je zo op het eerste oog zeggen. Maar als je je wat in de bijzonderheden van de man en vrouw verdiept toch ook weer niet. Mannen zijn over het algemeen niet zo bijster goed om allerlei nietszeggende details te onthouden, dit in tegenstelling tot vrouwen. Vraag een willekeurige vrouw waar zij haar eerste kus bijvoorbeeld heeft gekregen en zij weet vlekkeloos te vermelden in welk jaar, op welke dag, op welk tijdstip, wat zij droeg, hoe de weersgesteldheid was en wat zij die dag gegeten heeft te vermelden. Mannen daarentegen weten slechts dat het ergens een jaar of wat geleden is gebeurd en dat het een meisje (of misschien wel jongen) was, maar de naam alleen al is in de meeste gevallen in de vergetelheid geraakt. 

Dit is altijd al zo geweest en zal altijd wel zo blijven. Mannen verschillen nu eenmaal van de vrouw. En al je dit nu maar saampies in een relatie beseft, is er geen vuiltje aan de lucht. Ik geloof er dus geen snars van, dat alleen maar om die reden zoveel relaties op de klippen lopen. Kul van de bovenste plank!

In een goede relatie leer je na verloop van tijd de bijzonderheden ofwel de gebruiksaanwijzing van je partner kennen. Dat heeft natuurlijk wel tijd nodig, maar als de relatie op liefde en respect voor elkaar is gebaseerd, dan is er een solide basis en wordt er ook minder gemiereneu.... over de voorbeelden die uit dit Britse onderzoek naar voren zijn gekomen.

Nee, naar mijn stellige overtuiging worden relaties momenteel heel snel beëindigd, omdat met name de jeugd, snel en niet goed doordacht een vaste relatie wil aangaan en nauwelijks bereid zijn om door middel van "vallen en opstaan" in een langdurige relatie te willen investeren.

Het klinkt misschien allemaal wat oubollig en ouderwets, maar als je zelf even de moeite neemt om in je naaste omgeving of kennissenkring te peilen hoeveel relaties om deze reden vroegtijdig zijn beïndigd, kom je denk ik tot dezelfde conclusie.

Quote: Nogal wat mannen hebben ondertitels nodig om vrouwen te begrijpen.

Olympische Spelen

Zo'n 100.000 gratis condooms voor de atleten en de 'officials' tijdens de Olympische winterspelen in Vancouver zouden ongewenste ziektes en zwangerschappen moeten voorkomen.

Het Canadese Vancouver verwelkomt dit weekend zo'n 7.000 atleten van over de hele wereld voor de winterspelen. Het is bekend dat de sporters een verhoogd libido hebben tijdens zulke Spelen. Om een en ander in deftige banen te leiden, worden er een hoop rubbertjes verstrekt: 14 per deelnemer. Dat is niet nieuw, dat was op vorige Spelen ook al zo, sinds Barcelona 1992. In 2000, tijdens de Olympische Spelen van Sydney, bleken de 70.000 voorziene eenheden al snel onvoldoende; er werden 20.000 condooms bijbesteld. In Peking deed men het ook al met 100.000 rubbers, onder het olympische motto 'Sneller, hoger, sterker'.Ook de 'officials' delen overigens mee in de speelvreugde, al is de reden daarvoor minder duidelijk. Iets met water en de zee? Of doen ze aan competitie in de nevensporten? Bij uitstek geldt daar dan weer de slogan: 'Deelnemen, als we maar mogen deelnemen.'

De ultieme vraag hierbij rijst natuurlijk of al die Olympische sporters hun partner meenemen naar Vancouver of massaal tijdens de spelen het niet zo nauw nemen met het het eventjes "buiten de pot piesen". Zal voor ons altijd de vraag blijven, feit blijft wel overeind staan (grappige woordspeling), dat die sporters blijkbaar voldoende tijd en energie over hebben om zich massaal op de seks te storten. Tsja, het zijn natuurlijk wel goed getrainde atleten, dus een portie seks meer of minder zal het probleem niet zijn!!

En nu maar hopen op schitterende Olympische Spelen en ik ben benieuwd wie het eindklassement wint van degene met de meeste hoeveelheid gebruikte condooms.

Quote: Vrouwen hebben een reden nodig voor seks, mannen alleen een plaats.

Nationaal Songfestival

De TROS beraadt zich op het jurysysteem bij het Nationaal Songfestival. Aanleiding is de blackout van Pierre Kartner - 'ik kan niet kiezen' - afgelopen zondag en het daarop volgende onderlinge moddergooien van de juryleden.

Wie deze uitzending gezien heeft, heeft voor de komende tijd voldoende zijn of haar lachspieren kunnen trainen. Wat was dit een een gigantische aanfluiting voor hetgeen Nederland blijkbaar te bieden heeft op vocaal maar ook op organisatorisch gebied.

Laat ik starten met de uitverkiezing van Pierre Kartner als tekstschrijver. Natuurlijk good old "Smurfenboy" heeft ruimschoots zijn sporen verdiend in het Nederlandse muziekwereldje, maar om deze aimaibele oude man met bolhoed, te vragen om een wereldhit te componeren wat kan wedijveren met het scala aan professionele inzendingen van andere landen die meedingen naar het beste liedje van Europa, was nou niet de meest slimme keus. Het resultaat mocht er dus zijn! Onze Pierre componeerde: Shalalali, shalalala op een bijna gekopieerd arengement van Gert en Hermiens wereldhit uit de jaren 60: "Alle duiven op de Dam".

Daar moesten wij het dus mee doen. Vervolgens werd even snel een aantal beginnende zangereressen en één zanger uit de hoge hoed getoverd en voila die mochten met behulp van een stel tweedehands artiesten hun eigen draai aan dit nummer geven. De één met behulp van een draaiorgel, de ander onder invloed van wat arabische klanken, doch dit alles kon niet voorkomen dat het nog steeds een niet tot de verbeelding sprekend liedje bleef. De zangeressen en zanger, deden stinkend hun best en kunnen niets verweten worden, dat zij in het middelpunt van deze lachwekkende comedy kwamen te staan.

Gelukkig hadden we de beschikking over een vakkundige jury. Hoewel vakkundig, dat goldt feitelijk alleen voor 3 malig songfestivalwinnaar Johnny Logan. De overigen waaronder Daniël Dekker en George Baker kun je toch niet echt serieus nemen. Als je er dan vervolgens nog eens van uit gaat dat een overjarige pinup girl zonder verstand van muziek in de persoon van Tatjana Simic de uitvoeringen ook even deskundig zou beoordelen, dan is dat vragen om ellende. Hetgeen dus ook gebeurde zoals iedereen heeft kunnen zien.

Nou uiteindelijk heeft onze Pierre nadat twee kandidaten gelijk waren geëindigd een keus gemaakt voor de winnares van dit festival. En ik moet Pierre nageven,, hij heeft er een geweldige show van gemaakt. Hij had goed in de gaten dat het carnaval nadert en heeft er voor gezorgt dat miljoenen televisie kijkers niet meer bijkwamen van het lachen. Geweldige entertainer die Pierre.

Maar goed, de inzending voor het Eurovisie Songfestival ligt klaar en wie weet, misschien gaan we in Oslo wel hoge ogen gooien. De wonderen zijn immers de wereld niet uit. Ikzelf zal tijdens de uitzending daar in Noorwegen even niet vermelden dat ik uit Holland kom!!

Quote: Een lach is belangrijker dan applaus. Applaus is zo goed als een plicht. Een lach is een beloning!!