Het strandbadje !!

Er was een tijd dat je voor een perfecte zomervakantie geen EasyJet-ticket naar Ibiza nodig had, maar alleen een zwembroek, een boterham met pindakaas en een moeder die tijdens warme zomerdagen, je meenam naar het Kralingse bos. Welkom bij mijn jeugd aan het strandbadje van de Kralingse Plas in Rotterdam, het Copacabana van Crooswijk.

Zodra de zon zich liet zien (en dat kon al bij 17 graden en windkracht 4), gingen wij lopend naar het paradijs. Nou ja, paradijs... Het was een lange strook zand met grassprietjes, een wc die je alleen betrad als je levensmoe was, en een ijscokar waarvan het ijs smaakte naar bevroren lucht met een vleugje melkpoeder. Maar voor ons kinderen was het magisch.

Je herkende het strandbadje al van ver aan het geschreeuw van kinderen, de geur van zonnebrand en friet, en de karakteristiek witte gebouwtjes aan de bosrand waar douches en de toiletten waren ondergebracht.

Kleedhokjes? Ach joh, we trokken gewoon onze korte broek uit onder een handdoek, die natuurlijk altijd op het spannendste moment wegwaaide. Tadaaa, een gratis voorstelling dus voor de hele familie op de handdoek naast je.

Het strandbadje bestond uit twee aparte baden die met vlonders omringd waren. Die baden waren voornamelijk bedoeld voor de kinderen die nog niet of nog niet goed konden zwemmen. Daar was dus al, en ik spreek over de jaren 60 van de vorige eeuw, door de gemeente goed over nagedacht. Maar ook toen al waren wij als kids ondeugend en zagen die afscheiding van die twee baden als een uitnodiging om er expres overheen te gaan en vervolgens probeerden om zo dicht mogelijk naar een eilandje in de plas te zwemmen, wat je moeder nadrukkelijk verboden had om te doen. 

Ver kwamen we meestal niet, want bij het strandbadje liep altijd een kleerkast van een badmeester, een soort Schwarzenegger met een gigantisch brede borst en dito biceps. Hij hield alles in de gaten en als hij ons door had, blies hij met overdreven dramatiek op zijn fluitje, ten teken dat we terug moesten komen. En dat deden we dan natuurlijk trouw, want met deze klerenkast wilden we uiteraard geen ruzie krijgen. Tja, toen bestond er nog respect voor het bevoegd gezag.

En dan de snackbar. Je had precies drie keuzes: patat, frikandel, of patat met frikandel. De vierde optie – zelf iets meenemen, eindigde steevast in een zak knakworsten die drie uur in de zon had gelegen en dus veranderde in iets wat nog het meest leek op warme zeewormen.

’s Avonds, verbrand, moe en doordrenkt van de Kralingse Plas (waarvan we nu pas beseffen dat de helft van het water uit kinderurine bestond), liepen we terug naar huis. We waren moe en gesloopt van een mooie maar inspannende dag aan dat strandbadje, maar toch wilde je maar één ding: morgen weer !!

Als ik nu langs de Kralingse plas loop, ruik ik nog steeds die mix van zonnebrand, friet en vrijheid. En heel soms, heel even, denk ik eraan om in m’n onderbroek het water in te rennen. Maar dan herinner ik me die badmeester en loop maar rustig verder.

Quote: Een gelukkige jeugd is misschien wel het meest mooie geschenk in het leven !!

Mijn eerste huwelijksvoltrekking als Babs !!

De ochtend van 25 juli jl. begon met een lichte spanning in mijn buik, alsof ik zelf degene was die zou gaan trouwen. Voor het eerst zou ik als Buitengewoon Ambtenaar van de Burgerlijke Stand een huwelijksplechtigheid leiden. 

Uiteindelijk kwam dus een langgekoesterde wens uit om dit ooit eens te mogen doen. Mijn zorgvuldig uitgekozen driedelig kostuum lag klaar en de show map met daarin mijn toespraak was tot in de puntjes verzorgd en keurig netjes geordend. Ik had mijn tekst talloze malen doorgenomen en hardop geoefend. 

Ik wilde niet voor verrassingen komen te staan en had dus de hele huwelijksplechtigheid in mijn hoofd al talloze malen afgespeeld. En natuurlijk was ik er ook op voorbereid dat er tijdens de ceremonie onvoorziene omstandigheden zouden optreden waarbij een beroep gedaan zou worden op mijn improvisatie talent. Eigenlijk hoopte ik daar ook wel een beetje op, want dat maakt zo'n ceremonie altijd wel wat luchtiger en biedt de kans op wat onverwachte humor.

Ik was ruim op tijd op de trouw locatie, om alles nog even kort door te nemen met de ceremoniemeester en uitbater van de locatie. Geluid, muziek, plaats van de katheder, plek voor het bruidspaar, stoelindeling en nog meer praktische zaken werden nog even snel doorgenomen. Niets mocht voor het bruidspaar deze dag verkeerd gaan, dus alertheid was geboden in deze laatste momenten voor dat de plechtigheid zou beginnen. Alles was perfect geregeld, waarmee bewezen werd dat een goede voorbereiding onontbeerlijk is om zo'n mooie en belangrijke dag ook vlekkeloos te laten verlopen.

En toen was het zover. De bruidegom stond keurig en vol spanning te wachten tot het moment dat zijn bruid onder een mooi muzieknummer de zaal binnen kwam en heel traditioneel door haar vader aan hem werd weggegeven. Het bruidspaar ging vervolgens zitten en zat een beetje zenuwachtig en lachend, handen stevig in elkaar verstrengeld naast elkaar. Hun blikken naar elkaar waren zo innig dat mijn eigen zenuwen even verdwenen. Dit was waar het om draaide: hun echte liefde voor elkaar.

Ik begon te spreken. Eerst wat formele woorden, daarna mijn persoonlijke verhaal. Onder andere over het moment hoe zij elkaar hadden leren kennen, hun persoonlijke eigenschappen en de reden waarom zij voor elkaar gekozen hebben. Ik zocht zo af en toe contact met de zaal en zag een ontspannen publiek die aandachtig luisterde, soms instemmend knikte en hoorde zo af en toe ook kleine lachjes door de zaal. Het bruidspaar keek naar mij, maar vooral naar elkaar. Ik merkte aan alles dat zij geroerd werden door mijn toespraak en dat het zo af en toe ook een glimlach op hun gezicht veroorzaakte. Ik voelde hoe de spanning in mij veranderde in warmte en trots: ik mocht dit moment begeleiden en eerlijk gezegd , ik haalde er ook erg veel voldoening uit.

Toen het officiële gedeelte aanbrak met de vraag der vragen, was de stilte bijna tastbaar. Hun antwoorden klonken helder en overtuigend: ja. Er volgde een golf van applaus, en ik was de eerste die hen mocht feliciteren en hen man en vrouw noemde. Het voelde alsof ik een sleutel had omgedraaid in een slot dat al lang opengemaakt wilde worden.

Daarna overhandigde ik de trouwakte. Hun handtekeningen trilden een beetje, niet van onzekerheid maar van emotie. Ik had me voorgenomen professioneel te blijven, maar toen ik hun geluk zag, voelde ik een brok in mijn keel. Het is wonderlijk hoe snel je als trouwambtenaar dan onderdeel wordt van zo’n intiem moment.

Toen alles officieel was, nam ik een stap terug en keek ik rond. De zaal glansde van blijdschap. Ik zag lachende mensen, ouders die ontroerd waren en vrienden die elkaar aankeken met een stille belofte om dit feest tot laat te vieren.

Na afloop kwamen mensen naar me toe. Ze complimenteerden me, zeiden dat ik het “zo persoonlijk en warm” had gedaan. Het bruidspaar bedankte mij uitgebreid en overhandigde mij een prachtig cadeau, alsof ik méér was geweest dan de ambtenaar die hun huwelijk voltrok, maar meer dat ik als echte vriend deel had uitgemaakt van hun verhaal.

Buiten haalde ik diep adem. De lucht was fris, mijn hart vol. De spanning was weg; wat overbleef was een stille euforie. Dit was mijn eerste huwelijk, mijn eerste officiële ja-moment. Ik wist: dit ga ik nooit meer vergeten.

En ergens, terwijl ik stilletjes genoot van een heerlijk glas champagne en de zaal achter me liet, dacht ik glimlachend: hoeveel geluksmomenten mag ik hierna nog begeleiden?

Quote: Een goed huwelijk is samen kijken naar de dag van morgen !!!

De ellende van statiegeldflesjes en blikjes !!

Herkennen jullie dit? Het is weer tijd dat ik min of meer verplicht naar de supermarkt ga om al mijn in de afgelopen weken gespaarde lege petflesjes en blikjes in te leveren.  Ik loop verveeld naar de supermarkt met een enorme zak lege flesjes en blikjes. Ik ben vandaag de redder van de planeet, een eco-held op sneakers. Maar nog voordat ik de flessenautomaat bereik, verandert mijn heldhaftige missie in een klucht waar André van Duin jaloers op zou zijn.

Eerst het gesjouw: zakken vol van dat spul wat knispert, rammelt en er voor zorgt dat ik er uitzie als één of andere zwerver die zojuist alle prullenbakken in de omgeving heeft geleegd. Halverwege de route naar de supermarkt kom ik erachter dat één van de flesjes nog een drupje frisdrank bevat. Het lekt en natuurlijk op mijn broek. Ik scheld inwendig op de bedenker van dat geweldige statiegeld systeem. 

Bij de supermarkt begint de jacht op de flessenautomaat. Meestal staat er al een rij mensen die er net zo wanhopig uitzien als ik. Voor mij staat iemand met vijftig Red Bull-blikjes, waarvan er om de drie stuks eentje wordt geweigerd. “Niet herkenbaar,” bromt het scherm. Dan begint het gevecht: blikje eruit, blikje erin, blikje omdraaien. Soms wint de machine. Soms de klant.

En dan ben ik aan de beurt. Ik, met mijn zorgvuldig gesorteerde verzameling. Maar natuurlijk besluit de machine dat mijn flesje van exact hetzelfde merk als het vorige opeens “geen statiegeld” heeft. Ik probeer ‘m opnieuw. En nog een keer. Uiteindelijk sta ik het flesje liefdevol toe te spreken, in de hoop dat de scanner medelijden krijgt.

De geur van dat hoekje is ook een verhaal apart. Een mix van oud bier, nat karton en cola-plakkerigheid. Altijd ligt er ergens een verdwaald dopje op de grond en glibber ik bijna uit over een mysterieus plasje Fanta.

Maar dan heb ik eindelijk mijn bonnetje en voel mij toch een beetje een winnaar. Heel veel tijd en energie verder kan ik dan eindelijk een bedrag aan statiegeld van € 17,50 gaan innen. Ik heb toch maar mooi een gigantische berg aan lege flesjes en blikjes ingeleverd, waardoor ik met trots kan zeggen een grote bijdrage geleverd te hebben aan het welzijn van onze planeet !

Thuisgekomen neem ik mij voor om het de volgende keer anders te doen. Vaker wegbrengen misschien, of een ander systeem bedenken. Maar eerlijk? De volgende zak staat alweer klaar in de berging. En ik weet: over een paar weken sta ik daar weer. Met lekkende flesjes, plakkerige handen en een machine die mij beoordeelt alsof ik degene ben die afval is.

En jullie: herkennen jullie dit drama, ben benieuwd naar jullie flessenautomaat avonturen.

Quote: Lege flesjes en blikjes, zwervers zien er brood in !!!