Ontspannen in de tuin, of toch niet !!

Er wordt wel eens gezegd dat tuinieren rustgevend is. Zen, zelfs. Zoiets als een verbinding met de natuur. Maar als je zo'n partner als ik heb dan is dat tuinieren toch wel iets van heel andere orde. Laat ik jullie eens meenemen wat vrouwlief al vanaf het begin van de lente voor mij in petto heeft.  Het  begint elk jaar overigens altijd wel hoopvol. 

De lente komt eraan, we kopen wat vrolijk uitziende plantjes bij het tuincentrum, die volgens vrouwlief erg makkelijk zijn en dus nauwelijks onderhoud nodig hebben. Ik ben natuurlijk ook niet meer zo "piepjong", dus ze heeft besloten om het dit jaar heel anders te doen. 

Geen dagelijks gedoe meer in die tuin, maar heerlijk relaxen en genieten van de bloemenpracht, zonder dat ik als een slaaf misbruikt wordt om te zorgen dat de tuin niet binnen de kortste keren in een soort van Afrikaanse wildernis verandert. Dus dit jaar wordt het mijn kleurige oase van rust. 

Vol goede moed ben ik dus aan het begin van de lente begonnen met planten van al dat spul. Sjouwen met zakken aarde, het planten van al die mooie bloeiers en zorgen dat de tegels schoon en onkruidvrij het seizoen in kunnen gaan. Het was een hele klus die behoorlijk wat zweetdruppels heeft gekost, maar uiteindelijk zag de tuin er weer pico bello uit en was ik over het eindresultaat meer dan tevreden. (Zie foto's)

Mooi, je denkt een rustig tuinseizoen tegemoet te kunnen zien, maar dan begint de ellende.

Die ‘makkelijke’ planten blijken diva’s van de hoogste plank. De vlijtige liesjes, begonia's Spaanse margrieten; Mandevilla's, petunia's en wat niet meer zij, schreeuwen elke dag om water en de hortensia's ?  Die staan met haar bladeren na een warme dag op huilen alsof ze in een Shakespeare-tragedie zitten. En ik? Ik googelt om half elf ’s avonds in paniek termen als "plant ziet er zielig uit maar leeft nog" Wat moet ik doen ? De stress slaat toe en lijkt in niets op het perspectief van heerlijk relaxen in de tuin.

Als je denkt alles gehad te hebben, dan vergis je je. Het wordt nog gekker. De weekenden verdwijnen in een draaikolk van snoeien, onkruid trekken, slakken vangen en proberen te onthouden wat je nu wel en wat je nu niet mag plukken aan die zomerbloeiers. Als ik het onkruid op mijn knieën zo beetje tweemaal per week verwijderd, krijg ik het gevoel dat het net lijkt of er een geheim ondergronds netwerk van onkruid aanwezig is, dat bij het minste zuchtje zon overal tegelijk omhoog schiet. Je wordt er moedeloos van, dus laat ik maar niets meer zeggen over dat heerlijke relaxen.

Ondanks deze ellende, probeer ik het nog wel leuk te houden. Op aandringen van vrouwlief hang ik de tuin vol met vrolijke lampjes, waardoor onze tuin bij avond lijkt op het sprookjesbos uit de Efteling. En eerlijk is eerlijk, als ik die verlichte tuin in vol ornaat aanschouw, dan is al dat gemor over het plukken van de bloemetjes en het verwijderen van het onkruid in één klap verdwenen. 

De moraal van dit verhaal. Is tuinieren een bron van rust? Voor sommigen misschien wel. Voor mij is het gewoon een fulltime baan, zonder salaris, maar wel met zweet op mijn voorhoofd en aarde onder mijn nagels.

Maar hé, als ik kijk naar al die bloeiende planten in de tuin ?  Nou ja, dat vergoed een hoop en daar heb ik uiteindelijk wel wat pijn in mijn rug en vieze handen voor over.

Quote: Een mooie tuin is een lust voor het oog, maar een klus voor het leven !!