Mannen en het grote overdrijven !!

Na mijn laatste blog, wat ging over het onderhoud wat ik verricht in onze tuin, vond mijn lieftallige echtgenote dat ik voor de zoveelste maal vreselijk overdreef. "Als je lef hebt dan moet je maar eens een blog schrijven over dat vreselijke overdrijven van je", stelde ze voor. 

Wel, ze wordt op haar wenken bediend met deze blog. Om een indruk te geven over de wijze waarop mannen dingen beleven en hoe ze zich uiten, hierbij wat voorbeelden uit het leven gegrepen van een doorsnee man. Oordeel vervolgens zelf of je ook je eigen man hier in herkent. 

Er zit een man aan tafel met een snee in zijn vinger. Niet zomaar een snee, nee volgens hem is het een diepe vleeswond die op het nippertje een amputatie van zijn vinger heeft weten te voorkomen. Terwijl hij zijn vingertop in een theedoek wikkelt alsof het een oorlogsverband is, werpt hij dramatische blikken om zich heen. “Je hebt geen idee hoe pijn dit doet,” zegt hij tegen zijn partner, die een dag daarvoor 5 uur lang heeft liggen puffen bij de bevalling van hun drieling.

Mannen overdrijven. Je zou het bijna kunst gaan noemen. Hij heeft geen gewone verkoudheid, maar is geveld door een onbekende griep die wetenschappers versteld doet staan.   Hij heeft ook geen gewone drukke werkdag, maar het is altijd chaos op zijn werk , incompetent personeel en een koffiemachine die een kop koffie produceert wat lijkt op "waswater". En als ze een klus in huis doen? Dan verandert het ophangen van een schilderijtje in een huzarenstukje dat zo enorm moeilijk en complex was dat NASA het overwogen heeft voor een astronautentraining.

Vraag een man hoeveel kilometer hij heeft gefietst. “Vijftig,” zegt hij met glans in zijn ogen. De app toont er 32, waarvan 12 wind mee. Of hoeveel vissen hij ving? “Zeker zeven stuks, één was zó groot!” Maar niemand heeft die vis natuurlijk gezien.

Waarom doen mannen dit? Laten we eerlijk zijn: een beetje overdrijven maakt het leven spannender. Mannen zijn verhalenvertellers in de dop. Ze willen imponeren, een beetje stoer doen, en vooral: zichzelf een goed gevoel geven. Een verkoudheid waarbij je op het randje van het leven balanceert, geeft nou eenmaal meer drama dan “ik snuit even m’n neus.”

Toch is het niet alleen maar machogedrag. Overdrijven is soms ook een manier om te vragen om aandacht. Mannen die groot praten over kleine dingen, zeggen eigenlijk: “Zie mij, hoor mij, vind mij dapper.” En dat is ergens ook aandoenlijk.

Natuurlijk kunnen vrouwen er ook wat van (denk maar eens aan de dramatiek rond een gebroken nagel), maar mannen hebben er een specialisme van gemaakt. Misschien omdat ze opgroeiden met heldenverhalen, actiefilms en vaders die van elke campinganekdote een thriller maakten.

Laten we het dus niet meteen wegzetten als "aanstellerij". Zie het als een soort verbale show: een theaterstuk waarin de hoofdrolspeler altijd net iets meer heeft meegemaakt dan eigenlijk waar is.

En eerlijk is eerlijk: als een man zegt dat hij de hele nacht niet heeft geslapen vanwege het geluid van een mug, en je weet dat hij gewoon snurkte, glimlach dan even. Want ergens is het ook gewoon lief. Overdreven, maar lief.

Quote: Vraag een man hoeveel vrouwen hij bijna heeft gehad. Dan weet je pas écht wat overdrijven is.

Ontspannen in de tuin, of toch niet !!

Er wordt wel eens gezegd dat tuinieren rustgevend is. Zen, zelfs. Zoiets als een verbinding met de natuur. Maar als je zo'n partner als ik heb dan is dat tuinieren toch wel iets van heel andere orde. Laat ik jullie eens meenemen wat vrouwlief al vanaf het begin van de lente voor mij in petto heeft.  Het  begint elk jaar overigens altijd wel hoopvol. 

De lente komt eraan, we kopen wat vrolijk uitziende plantjes bij het tuincentrum, die volgens vrouwlief erg makkelijk zijn en dus nauwelijks onderhoud nodig hebben. Ik ben natuurlijk ook niet meer zo "piepjong", dus ze heeft besloten om het dit jaar heel anders te doen. 

Geen dagelijks gedoe meer in die tuin, maar heerlijk relaxen en genieten van de bloemenpracht, zonder dat ik als een slaaf misbruikt wordt om te zorgen dat de tuin niet binnen de kortste keren in een soort van Afrikaanse wildernis verandert. Dus dit jaar wordt het mijn kleurige oase van rust. 

Vol goede moed ben ik dus aan het begin van de lente begonnen met planten van al dat spul. Sjouwen met zakken aarde, het planten van al die mooie bloeiers en zorgen dat de tegels schoon en onkruidvrij het seizoen in kunnen gaan. Het was een hele klus die behoorlijk wat zweetdruppels heeft gekost, maar uiteindelijk zag de tuin er weer pico bello uit en was ik over het eindresultaat meer dan tevreden. (Zie foto's)

Mooi, je denkt een rustig tuinseizoen tegemoet te kunnen zien, maar dan begint de ellende.

Die ‘makkelijke’ planten blijken diva’s van de hoogste plank. De vlijtige liesjes, begonia's Spaanse margrieten; Mandevilla's, petunia's en wat niet meer zij, schreeuwen elke dag om water en de hortensia's ?  Die staan met haar bladeren na een warme dag op huilen alsof ze in een Shakespeare-tragedie zitten. En ik? Ik googelt om half elf ’s avonds in paniek termen als "plant ziet er zielig uit maar leeft nog" Wat moet ik doen ? De stress slaat toe en lijkt in niets op het perspectief van heerlijk relaxen in de tuin.

Als je denkt alles gehad te hebben, dan vergis je je. Het wordt nog gekker. De weekenden verdwijnen in een draaikolk van snoeien, onkruid trekken, slakken vangen en proberen te onthouden wat je nu wel en wat je nu niet mag plukken aan die zomerbloeiers. Als ik het onkruid op mijn knieën zo beetje tweemaal per week verwijderd, krijg ik het gevoel dat het net lijkt of er een geheim ondergronds netwerk van onkruid aanwezig is, dat bij het minste zuchtje zon overal tegelijk omhoog schiet. Je wordt er moedeloos van, dus laat ik maar niets meer zeggen over dat heerlijke relaxen.

Ondanks deze ellende, probeer ik het nog wel leuk te houden. Op aandringen van vrouwlief hang ik de tuin vol met vrolijke lampjes, waardoor onze tuin bij avond lijkt op het sprookjesbos uit de Efteling. En eerlijk is eerlijk, als ik die verlichte tuin in vol ornaat aanschouw, dan is al dat gemor over het plukken van de bloemetjes en het verwijderen van het onkruid in één klap verdwenen. 

De moraal van dit verhaal. Is tuinieren een bron van rust? Voor sommigen misschien wel. Voor mij is het gewoon een fulltime baan, zonder salaris, maar wel met zweet op mijn voorhoofd en aarde onder mijn nagels.

Maar hé, als ik kijk naar al die bloeiende planten in de tuin ?  Nou ja, dat vergoed een hoop en daar heb ik uiteindelijk wel wat pijn in mijn rug en vieze handen voor over.

Quote: Een mooie tuin is een lust voor het oog, maar een klus voor het leven !!

Typisch Rotterdams !!

Evenals velen van jullie, ben ik een Rotterdammer in hart en nieren. Geboren en getogen in deze stad, die volgens een bekend liedje, mooier is dan Parijs. 

Wat maakt Rotterdam dan zo bijzonder? Om te beginnen de Rotterdamse mentaliteit. Dat is er eentje van geen kouwe kak, geen fratsen, geen gedoe, en zeker geen omwegen. Mensen hier houden niet van opscheppen, maar wel van aanpakken. De Rotterdamse mentaliteit is rauw, eerlijk en rechtdoorzee. Soms bot, maar nooit gemeen. Soms koppig, maar altijd trouw. 

En dan heb je natuurlijk de taal. Rotterdammers praten niet, ze ouwehoeren. Geen poespas, geen doekjes erom winden: wat je ziet is wat je krijgt. “Hou je muil en werk door,” kan nog steeds klinken als een vorm van vriendschap, als je het met een glimlach zegt. En als je te laat voor een afspraak verschijnt, krijg je steevast te horen : "Hebbie in je nest gezeken"! En je moet een echte Rotterdammer ook zeker geen raar voorstel doen, want dan krijg je in plat Rotterdams te horen: "Ben je van de trap gepleurd"!

In Rotterdam wordt er natuurlijk ook gegeten. Geen haute cuisine, maar wel een broodje halfom, een patatje met van Bram Ladage, of een kapsalon, ja, die komt hier vandaan. Een Rotterdamse uitvinding die inmiddels over de hele wereld is uitgerold. Daar zijn wij Rotterdammers trots op!

Typisch Rotterdams zijn ook de stadse tradities: een biertje op de Witte de Withstraat, de marathon waar de hele stad voor uitloopt, en natuurlijk het onverwoestbare geloof in de mooiste voetbalclub van Nederland, Feyenoord, winnen of verliezen, het Legioen blijft altijd achter hun cluppie staan. Altijd.

Rotterdammer zijn betekent recht door zee gaan, ook als het stormt. Je helpt je buurvrouw zonder te vragen, je moppert op de regen maar stapt toch op de fiets, en je hebt een mening over alles, maar je laat iedereen z’n gang gaan zolang het maar normaal blijft.

Toch zit er onder dat stoere oppervlak ook iets zachts. Een trots hart. Want Rotterdammers houden van hun stad. Van de Euromast, de Erasmusbrug, de Markthal, de kubuswoningen en de skyline die steeds hoger wordt. Rotterdam is niet de stad van iedereen, maar als je eenmaal valt voor die ruwe bolster, blijf je. Want onder die stoere uitstraling klopt een warm hart. Een stad die zichzelf niet mooier voordoet dan ‘ie is en juist daardoor zo ongelooflijk mooi is.

Quote: Eén ding is zeker: je wordt niet zomaar een Rotterdammer. Maar als het gebeurt, dan ben je het voor het leven.

Geen Inspiratie voor een Blog !!

Nou, daar zit ik dan. Computer aan met het scherm open, mijn koffie staat koud te worden en de cursor op het scherm staat te knipperen als een ongeduldige peuter. Het is vandaag weer tijd om een blog te schrijven, zeg ik tegen mezelf. Leuk dacht ik nog. Maar nu?  Complete leegte. Mijn brein is net zo inspirerend als deze saaie regenachtige dag in juni.

Waar moet ik in hemelsnaam nu weer over schrijven?

Ik heb inmiddels al over talloze verschillende onderwerpen geblogd. De één misschien leuker of interessanter dan de ander, maar ik had toch altijd wel de inspiratie om binnen de kortste keren een onderwerp te verzinnen waar mijn blog over zou gaan. Of het nou over mijn vakantie, de herinneringen aan vroeger of de bijzondere gebeurtenissen die in mijn dagelijks leven de revue passeren, ik hoefde maar het toetsenbord aan te raken en er was een nieuwe blog geboren. Maar vandaag? Niks, nada, nope. Geen enkel idee. Ik overweeg serieus om een blog over het gebrek aan ideeën te schrijven.

En weet je wat? Dat is nou precies wat ik zal doen.

Waarom moet ik altijd groot en meeslepend denken? De leukste blogs ontstaan vaak uit het alledaagse geklungel. Zoals dit moment: ik zit te staren naar een wit scherm alsof het de diepste zin van het leven bevat, terwijl mijn innerlijke ego al tandenknarsend roept: “Doe eens origineel, joh!”

Misschien is het tijd om de druk er maar eens af te halen. Mijn blog hoeft geen Pulitzer prijs te winnen. Hoewel het aardig zou zijn, hoeft mijn blog ook niet op enorm grote schaal viraal te gaan. Het hoeft alleen maar een glimlach op iemands gezicht te toveren, of die ene lezer te laten denken: Hè ja, dat heb ik ook weleens!

Dus hier ben ik, midden in een blog over het niet-weten waar ik over moet bloggen. Best bijzonder toch? En ineens, zomaar uit het niets, heb ik iets. Iets echts, iets herkenbaars. Want laten we eerlijk zijn: we zijn allemaal af en toe inspiratieloos, en dat is eigenlijk best verfrissend om eens hardop toe te geven.

Dus de volgende keer als ik denk: "Waar moet ik nu weer in hemelsnaam een blog over schrijven?", dan onthoud ik dat ook de meest geweldige schrijvers in de wereld, ook wel eens op zoek zijn naar nieuwe inspiratie.  Ja, die wetenschap en dat gevoel is blogwaardig.

En voilà , kijk nu eens, ik heb net een blog geschreven. Zonder onderwerp, maar vol herkenning. Toch razend knap hè?

Quote: Bloggen kan je het beste leren door gewoonweg te gaan Bloggen !!

Vroeger was alles beter !!

Ach, vroeger. Die magische tijd waarin de melkboer nog aan de deur kwam, je telefoon aan een draad hing, je s'winters voor de kolen kachel zat en nog voor een paar gulden naar de Efteling kon gaan. Vroeger was alles beter. Of in elk geval: volgens mensen die inmiddels de meeste moeite hebben met de afstandsbediening van hun slimme tv en het gebruik van die verschillende apps hierop maar niet onder de knie krijgen

Neem nou het verkeer. In de jaren ’70 kon je je auto nog dwars parkeren zonder dat iemand moeilijk deed. Gordels waren optioneel en een kinderzitje bestond uit: “Hou hem maar goed vast, moeders!” Tegenwoordig moet je bijna een pilotenopleiding volgen om een Maxi-Cosi correct te installeren. En als je nu zonder richtingaanwijzer invoegt, krijg je de vreselijke verwensingen naar je hoofd van je mede weggebruikers.

En televisie! Vroeger had je simpelweg drie zenders. Dat was overzichtelijk. Nu moet je via 48 streamingdiensten bladeren om uiteindelijk weer bij ‘Allo ‘Allo! uit te komen. En je kon nog een klok horen tikken in de reclamepauze. Die rust. Die spanning. Tegenwoordig wordt je om de 0,3 seconden lastig gevallen door een flitsende influencer die over je scherm schreeuwt: “Gebruik mijn kortingscode: "Vroeger was het beter25!”

En kinderen! Vroeger speelden die buiten. In de regen. Zonder jas. Je leerde fietsen op een simpel terugtrapfietsje en een vader of moeder die riep: “Ik hou je vast!”, maar je werd natuurlijk niet echt vastgehouden. Nu hebben kinderen een elektrische fiets met vijf sensoren, GPS of zo monsterlijk gevaarlijke fatbike.  En ze spelen “buiten” via een virtual reality-bril, terwijl ze binnen op de bank zitten.

Maar goed, vroeger had ook z’n nukken. Je moest de telefoon delen met de hele familie. Werd je verliefd op iemand, dan moest je eerst door diens moeder gekeurd worden. Internet bestond nog niet, dus je moest je spreekbeurt voorbereiden met een encyclopedie die zo zwaar was dat je er ook iemand mee kon doodslaan. En dan nog stond er: “De kans bestaat dat de wereld plat is.”

Toch zeggen we het steeds weer: “Vroeger was alles beter.” Misschien komt dat niet omdat het echt zo was, maar omdat het de tijd was waarin we jonger waren. Met meer haar, minder rugklachten en een onverklaarbaar vertrouwen in de toekomst.

Dus ja, vroeger was alles beter. Maar nu hebben we Sushi eten bij de Japanner, airco in je auto en boodschappen doen met de scanner in de supermarkt. Ook niet verkeerd. Toch?

Quote: Vroeger droomde ik over later, nu kijk ik terug naar vroeger !!