Afgelopen donderdag was weer één van die wekelijkse dagen dat je mij kon vinden op de tennisbaan. De zon scheen volop en de thermometer gaf een buitentemperatuur aan van 13 graden. Het was dus heerlijk weer om op de buitenbanen van mijn vereniging mij letterlijk in het zweet te werken. Hoe anders was het jaren geleden, toen winters nog echt winters waren, ook al in de maand december.
In die winters van vroeger leek de wereld soms wel van ijs gemaakt. Ik herinner me dat de ramen ’s ochtends vol prachtige ijsbloemen stonden die je met je warme adem kon laten verdwijnen. Buiten kraakten de houten schuttingen bij elke windvlaag, en als je naar school moest, voelde het alsof je door een eindeloze, witte woestijn liep. Je wangen gloeiden rood, je vingers tintelden en je adem kwam als wolkjes uit je mond. Maar niemand hoorde je klagen. Het hoorde erbij. In onze vrije tijd bonden we onze schaatsen onder en gleden met het meeste plezier over sloten en plassen alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
Op de pleinen en straten bouwden we iglo’s van opgehoopte sneeuw, en hielden sneeuwballengevechten tegen kinderen uit andere straten. Het waren epische veldslagen waar je trots op terugkeek. Als het donker werd waren de straten leeg en stil, gedempt door dikke lagen sneeuw, en de avonden waren koud en magisch. Je kroop binnen dicht bij de kachel waar je natte wanten hingen te drogen en waar de geur van hete erwtensoep door het huis trok. Het was inderdaad echt koud, ja, maar het was een soort koude wat voor deze tijd van het jaar normaal was en die iedereen verbond.
En dan kijk je naar nu. De winters lijken zich te hebben teruggetrokken naar verre herinneringen. De laatste jaren voelt het eerder alsof de lente vergeten is weg te gaan. Met Kerstmis heb je geen dikke trui, handschoenen en een ijsmuts op, maar tijdens het Kerstdiner zit je tegenwoordig in een bijna zomerse outfit aan de kalkoen. De terrassen van de kroegen zitten midden januari nog barstensvol klanten en sneeuw… tja, dat komt nog maar zelden voor. Soms dwarrelen er wat vlokken voorbij, bijna verlegen, alsof ze niet zeker weten of ze nog wel welkom zijn.
De zomers zijn zo warm geworden dat het lijkt alsof de zon het besluit heeft genomen om van ons kikkerlandje ook maar een soort van subtropisch paradijs te maken. Kinderen spelen met waterpistolen in november, en de airco maakt meer uren dan de oude kolenkachel ooit heeft gedaan. Iedereen kent inmiddels het begrip “hittegolf” wel, en het lijkt alsof we elk jaar een nieuwe recordtemperatuur mogen verwelkomen.
Toch, tussen al die warmte en die veranderende seizoenen, blijft er iets bijzonders. Mensen vertellen nog steeds verhalen over vroeger, over schaatsplekken die allang zijn opgedroogd en sneeuwhoogtes die je nu alleen nog op foto’s ziet. En de nieuwe winters, hoe zacht ook, hebben hun eigen charme: langere wandelingen, minder glibberen, buiten tennissen in korte broek en een lichtgekleurde lucht die zelfs in januari vriendelijk lijkt.
Het klimaat en de hierbij behorende seizoenen zijn al een aantal jaar aan het veranderen, maar het plezier waarmee we ze beleven blijft bestaan. Of dat nu met warme chocolademelk is bij min tien, of met een koel glas limonade of een heerlijke goudgele rakker bij 13 graden in december. Uiteindelijk blijkt ook nu weer, dat wij hier ons moeiteloos bij aanpassen.
Quote: Wat voor weer het ook is, warm, koud, nat of droog, het heeft allemaal hun eigen charme!!
