Maar zoals met zoveel dingen in het leven, raak je aan heel veel zo niet aan alles uiteindelijk wel gewend. Dus ook dit. We zijn nu maanden verder en ben al redelijk goed gewend aan dit nieuwe leven. Ik blij ben dat ik voldoende hobby's heb om mijn dagen op een fijne en prettige manier te kunnen slijten. En ook niet te vergeten, vrouwlief houd mij ook scherp en volop bezig met haar verbouw- en decoreer projectjes in ons huis. Ik kom de tijd wel door, daar zorgt zij op haar manier ook wel voor. Daarnaast helpt het ook mee dat de periode van "donkere dagen" weer achter ons ligt en dat de temperaturen wat aangenamer waarden heeft gekregen. Lekker in de tuin een beetje wroeten, heerlijk van het voorjaarzonnetje genieten, een balletje slaan op de tennisbaan en binnenkort ook weer eens de vishengels optuigen en uitgooien. Nee, deze jongen is redelijk klaar om een volwaardig en volleerd pensionado te worden, ik ben er van overtuigd dat ik, als het al zou bestaan, voor dit examen met vlag en wimpel zal slagen.
Minpuntje vormt nog wel mijn voornemen wat ik had en nog steeds heb, om als Babs zo nu en dan aan de slag te gaan. Na talloze vruchteloze pogingen verricht te hebben om ergens in een gemeente als trouwambtenaar mijn kunsten te laten zien, acht ik de kans van slagen inmiddels niet meer bijster groot. Als ik de reacties van de gemeenten die hebben gereageerd (niet iedere gemeente heeft die moeite genomen, wat ik weinig respectvol vindt), moet ik helaas de conclusie trekken dat men blijkbaar op dit moment voldoende van deze heren of dames op de loonlijst heeft staan. Ik geef de hoop natuurlijk nog niet definitief op, maar hou er inmiddels wel ernstig rekening mee, dat het waarschijnlijk altijd bij een mooie droom zal blijven. Maar goed, niet getreurd, de zon schijnt en het leven lacht me toe, er komt misschien nog wel iets anders leuks en zinvols op mijn pad waar ik maatschappelijk gezien , mijn kennis en ervaring kan inzetten. En zo niet, het eind van de wereld is dat nu ook weer niet, het belangrijkste is om nu te genieten van het leven zoals dit er nu voor mij uitziet, saampjes uiteraard met mijn meissie.
Tenslotte het afscheid van mijn werkgever, de gemeente Rotterdam. Natuurlijk heb ik in september vorig jaar met een aantal goede collega's mijn vertrek gevierd. Dat was een warm en fijn afscheid waar ik van genoten heb. Anders beoordeel ik de aandacht die mijn concerndirectie getoond heeft aan mijn afscheid als ambtenaar van de gemeente Rotterdam. Natuurlijk had men voor mij geen standbeeld behoeven op te richten, maar op geen enkele wijze hier stil bij staan is het andere uiterste en doet mij wel een beetje pijn. Ik vindt het echt een schande dat deze concerndirectie, in zijn geheel geen aandacht geschonken heeft aan het feit dat ik mij gedurende 45 jaar met ziel en zaligheid heb ingezet voor de stad Rotterdam en haar inwoners. Behoudens een automatisch gegenereerde brief van een concerndirecteur waarin vermeld stond dat ik zelf AOW en pensioen moest aanvragen was het enige wat ik ooit van de gemeente heb mogen ontvangen. Natuurlijk kijk ik terug op een mooie periode van 45 jaar inzet voor onze mooie stad, maar het gemis aan een echt gemeend dankwoord voor deze jarenlange inzet van mijn gemeente vindt ik werkelijk schandalig. Ga je schamen concerndirectie en trek hier lering uit !!!
Quote: Het grootste geschenk dat je iemand kan geven is oprechte aandacht !!!
